ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา นิยาย บท 91

ณัชชานั่งทำงานอยู่ในห้องของตัวเองอย่างเงียบๆ ท่าทางดูสุขุม ดูนิ่งสงบ

พอผู้ช่วยเข้ามาส่งงานให้เธอ เธอก็เงยหน้าขึ้นมามองผู้ช่วย แล้วเอ่ยถามขึ้น

" ท่านประธานมาหรือยัง "

" ค่ะ ท่านประธานมาได้สักพักแล้ว "

ผู้ช่วยสาวเอ่ยรายงาน

แล้วเธอก็เอ่ยกับผู้ช่วยสาวด้วยน้ำเสียบเรียบๆว่า

" อืม ไม่มีอะไรแล้วคุณไปทำงานเถอะ "

" ค่ะ "

พอผู้ช่วยของเธอหมุนตัวเดินออกไป

เธอก็นึกเรื่องที่จะถามผู้ช่วยขึ้นมาได้ จึงเอ่ยเรียกผู้ช่วยไว้

" เดี๋ยวก่อนค่ะคุณรินทร์ "

พอผู้ช่วยหันมาเธอก็เอ่ยถามขึ้น

" เรื่องที่ให้ไปตรวจสอบเกี่ยวกับผู้ช่วยคนก่อนคืบหน้าไปถึงไหนแล้ว "

ผู้ช่วยสาวจึงเอ่ยตอบว่า

" ตรวจสอบเรียบร้อยแล้วค่ะ เธอเป็นคนของ

คุณรตีที่ส่งมาอยู่ข้างกายคุณค่ะ

ที่บริษัทมีปัญหาช่วงนั้นรินทร์ตามสืบดูแล้วเป็นฝีมือเธอเหมือนกันค่ะ

ส่วนรายละเอียดข้อมูลที่เหลือ รินทร์ส่งให้คุณณัชชาในอีเมลแล้วค่ะ "

ได้ยินดังนั้นณัชชารู้สึกพอใจอย่างมาก

เธอจึงเอ่ยขึ้น

" อืม คุณทำงานได้ดีมาก ไม่มีอะไรแล้วไปทำงานของคุณต่อเถอะ "

จากนั้นผู้ช่วยรินทร์ก็หมุนตัวเดินออกไป

ณัชชาเผยรอยยิ้มร้ายขึ้นมาที่มุมปาก

แล้วพึมพำในใจ

[ รตี นังหมาลอบกัด ชอบกัดไม่ปล่อยใช่มั้ย

สมัยเรียนฉันแพ้ให้เธอ เพราะเธอมันร้อยเล่ห์มารยา

ขนาดหนีไปรักษาตัวที่ต่างประเทศแล้วยังคอยที่จะหาเรื่องฉันไม่หยุด

โรคขี้อิจฉา ริษยาของเธอนี่รักษาไม่หายเลยจริงๆ

หวังจะทำให้ฉันกับพี่เตชินแตกหัก หวังจะทำให้ฉันถูกปลดออกจากตำแหน่งเหรอ ฝันไปเถอะ

เกมนี้เธอไม่ใช่คนคุมอีกต่อไปแล้ว สิ่งที่เธอทำไว้กับฉัน ฉันจะคืนให้เธอทวีคูณ ]

ยิ่งพูดเธอก็ยิ่งโกรธแค้นรตี นึกย้อนไปถึงอดีตในสมัยเรียน

เธอกับเขาเรียนรุ่นเดียวกัน และเป็นเชียร์ลีดเดอร์ทีมเดียวกัน

ที่ได้เป็นตัวแทนประเทศไทยไปแข่งกับ

ต่างประเทศ

ตอนนั้นเตชินดูแลเทคแคร์เธอดีมาก คอยมารับมาส่งเธอซ้อมหลีดของมหาลัยทุกวัน

รตีเห็นเตชินครั้งแรกก็ตกหลุมรักเตชินทันที

หลังจากที่เตชินมาส่งณัชชาแล้ว

เธอก็แอบไปดักรอเตชิน พูดคุยทำความรู้จักกับเตชิน ทำแบบนี้ทุกวันจนสนิทสนมกัน

โดยที่ณัชชาไม่รู้เรื่องอะไรเลย มารู้อีกทีทั้งสองก็เป็นแฟนกันแล้ว

ทำให้เธอเสียใจมาก เธอจึงไปโวยวายใส่รตี

" รตี เธอทำแบบนี้ได้ยังไง เธอก็รู้ว่าฉันชอบ

พี่เตชิน เราสองคนอยู่ด้วยกันดีๆ

เธอเข้สมาแทรกกลางระหว่างเราทำไม เธอมันหน้าด้านที่สุดเลย ชอบแย่งของของคนอื่น

เธอไม่มีปัญญาหาผู้ชายหรือไง

ถึงได้มาแย่งพี่เตชินไป "

ได้ยินดังนั้นรตีก็เบะปากใส่เธอแล้วเอ่ยยั่วโมโหเธออย่างเย้ยหยัน

" เหรอ แต่คุณเตชินเขาบอกว่าเขาไม่เคยชอบเธอเลยนะ เขาชอบฉันต่างหาก

แล้วเราก็เป็นของกันและกันแล้วด้วย เหมือนเขาจะหลงรักฉันมากๆเลยล่ะ "

ได้ยินดังนั้นณัชชาก็รับไม่ได้จึงง้างมือขึ้นมาจะตบรตี แต่เตชินก็มาจับมือเธอไว้ แล้วดุเธอชุดใหญ่

" ณัชชา ทำแบบนี้กับคนอื่นไม่น่ารักเลยนะ

ไปกลับบ้านได้แล้ว

ต่อไป อย่าให้พี่เห็นอีกนะ ว่าเธอคิดจะทำร้ายรตีอีกน่ะ

ไม่งั้นเราตัดพี่ตัดน้องกัน พี่จะไม่มารับส่งเธออีกแล้ว "

เธอมองหน้าเตชินแล้วร้องให้ออกมาด้วยความเสียใจ

เตชินที่โกรธเธออยู่ ก็ไม่ปลอบเธอเหมือนที่ผ่านมา แต่หันไปเอ่ยกับรตีอย่างอ่อนโยน

" รตี ผมขอโทษนะ ที่ทำให้คุณเกือบจะเจ็บตัวแล้ว "

รตีแสร้งทำหน้าน่าสงสารแล้วเอ่ยคนจิตใจดี

" ไม่เป็นไรค่ะ รตีเข้าใจว่าณัชชาชอบคุณ

เธอคงจะรับไม่ได้ที่เราคบกันค่ะ "

หลังจากเกิดเรื่องวันนั้นเตชินก็เย็นชากับเธอ

ส่วนรตีก็คอยเยาะเย้ยเธอ

เอ่ยจบเธอก็ลุกจากเก้าอี้ แล้วเดินออกไปอย่างอารมณ์เสีย

เตชินได้ยินดังนั้นก็เงยหน้าขึ้นแล้วเอ่ยเสียงเย็น

" ณัชชา คุณพูดแบบนี้ตั้งใจจะทำให้ผมโกรธใช่มั้ย "

ณัชชาหันมามองเตชินแล้วเอ่ยอย่างอารมณ์ไม่ดี

" แล้วมันสมควรจะเป็นแบบนั้นมั้ยล่ะคะ

ฉันอุตส่าห์สะกดรอยตามคุณพิมให้

อำนวยความสะดวกให้พี่ทุกอย่าง แต่พี่กลับรีบกลับมาเพียงเพราะรตี

ไม่มีผู้หญิงคนไหนจะยอมทนอยู่กับคนที่ไม่เห็นค่าหรอกนะพี่เตชิน "

ได้ยินดังนั้นแววตาขอเตชินก็ลุกเป็นไฟด้วยความโมโห แล้วเอ่ยอย่างอารมณ์เสีย

" ณัชชา เธอรู้มั้ยว่าคุณพิมที่แสนดีของเธอน่ะตกลงคบกับคุณป๊อบแล้ว "

ณัชชาเลิกคิ้วขึ้นอย่างไม่แยแสแล้วเอ่ย

" ค่ะ คุณพิมเป็นคนฉลาด เธอคงคิดมาอย่างดีแล้ว ถึงตัดสินใจตกลงคบกับคุณป๊อบ

นับว่าเธอฉลาดที่จะเลือกนะคะ อยู่ในที่ ที่อยู่แล้วสบายใจมีความสุข

อยู่แล้วมีคุณค่า ถ้าเป็นณัชชา ณัชชาก็เลือกอย่างคุณพิมค่ะ

ไม่มีใครอยากมาเสียเวลากับคนสองจิตสองใจที่ไม่เห็นค่าเราหรอกค่ะ "

เอ่ยจบณัชชาก็เดินออกไปด้วยสีหน้าขุ่นเคือง

โดยที่ไม่สนใจเตชินอีก

" เราสองจิตสองใจอย่างั้นเหรอ "

เตชินพึมพำทบทวนคำพูดของณัชชา

เขาไม่เคยรู้ตัวเลย ว่าตัวเองไม่เคยทำให้พิมมั่นใจในตัวเขาเลย

" หรือว่าที่คุณยอมตกลงคบกับคุณป๊อบ

เป็นเพราะคุณมองว่าผมสองจิตสองใจ

อย่างงั้นเหรอ "

จากนั้นเขาก็นึกถึงคำพูดของเด็กนักเรียนหญิง

ที่ว่า

" คุณรู้มั้ย ว่าครูพิมน่ะ เสียสละข้าวของตัวเองให้คุณทั้งที่ตัวเองเป็นโรกระเพาะอยู่ "

เตชินใช้สมองครุ่งคิดอย่างละเอียดแล้วเอ่ยออกมาเบาๆ

" ที่คุณเอาข้าวของคุณให้ผมเพราะคุณเป็นห่วงผมใช่มั้ย คุณเริ่มมีใจให้ผมบ้างแล้วใช่มั้ยพิม "

เขารู้สึกดีใจมากเมื่อรู้ว่าพิมเป็นห่วงเขา

ถึงกับเสียสละข้าวให้