รอวันหย่า คุณสามีร้าย นิยาย บท 277

“เห็นแก่ที่คุณเป็นแม่เลี้ยงของฉัน ฉันให้เวลาคุณหนึ่งวัน” ฉินอันอันพูดอย่างเย็นชาจบก็เดินออกมาจากร้านกาแฟ

ห้องจัดเลี้ยง

หลังจากที่ฟู่สือถิงดื่มไวน์ไปแล้วสองสามแก้ว ใบหน้าของทั้งสองคนก็แสดงอาการมึนเมาในระดับที่แตกต่างกัน

“คุณเว่ย ผมได้ยินว่าในช่วงชีวิตของศาสตราจารย์หูมีลูกศิษย์ที่ติดตามใกล้ชิดคนหนึ่ง” ฟู่สือถิงเทไวน์ให้เว่ยเจิน แล้วแสร้งถามเหมือนกับไม่ได้ใส่ใจ

เว่ยเจินมองฟู่สือถิงด้วยใบหน้าสีแดงเข้ม “คุณฟู่ คุณไปฟังใครพูดมา?”

ฟู่สือถิงยกแก้วขึ้นชนแก้วของเขา “คุณเว่ย คุณแค่บอกผมว่าใช่หรือไม่ใช่ก็พอ”

เว่ยเจินจิบไวน์แล้วพูดอย่างลำบากใจ “ขออภัย ผมไม่สามารถเปิดเผยข้อมูลส่วนตัวใด ๆ ของศาสตราจารย์หูได้”

“ศาสตราจารย์หูเสียชีวิตไปแล้ว นอกจากนี้ นี่มันก็ไม่ใช่เรื่องอื้อฉาวอะไรที่เปิดเผยไม่ได้”

“ถ้าหากคน ๆ นั้นไม่ต้องการให้ใครรู้ถึงตัวตนล่ะ?” เว่ยเจินเอ่ย

แสงแห่งดวงดาวพุ่งขึ้นมาในดวงตาของฟู่สือถิง “นี่แปลว่าศาสตราจารย์หูมีลูกศิษย์ที่ติดตามใกล้ชิดจริง ๆ”

‘คน ๆ นั้น’ ที่เว่ยเจินพูดถึง หมายถึงศิษย์ลึกลับที่ใกล้ชิดคนนั้นใช่ไหม?

เว่ยเจินยกแก้วขึ้นจิบไวน์อีกครั้ง

“คุณเว่ย ลูกศิษย์ที่ติดตามใกล้ชิดของศาสตราจารย์หูคนนั้นก็คือคุณ ถูกต้องไหม?” ฟู่สือถิงพูดการคาดเดาของเขาออกมา

ไวน์ในปากของเว่ยเจินพุ่งออกมา

ฟู่สือถิงยื่นกล่องกระดาษชำระให้เขา

“ขอบคุณ” เว่ยเจินใช้กระดาษชำระเช็ดปาก อธิบายด้วยใบหน้าแดง “คุณฟู่ ผมเป็นแค่ผู้ช่วยของศาสตราจารย์หู ถึงแม้ว่าผมเองจะเรียนแพทย์เช่นกัน แต่ผมไม่มีคุณสมบัติพอที่จะเป็นลูกศิษย์ของศาสตราจารย์หูได้ นี่คือสาเหตุที่ศาสตราจารย์หูให้ผมหาผู้ช่วยให้เขา”

“จริงเหรอ?” ฟู่สือถิงมองตาเขา แยกแยะว่าคำพูดของเขาจริงหรือเท็จ

“แน่นอน! ใช่แล้ว คุณเจอเสิ่นอวี๋แล้วใช่ไหม?” เว่ยเจินเปลี่ยนเรื่อง “เธอเก่งมาก”

“เธอเก่งมากก็จริง แต่ผมอยากมีทางเลือกมากกว่านี้ ได้ยินว่าลูกศิษย์ของศาสตราจารย์หูเป็นชายวัยกลางคน ผมส่งคนจำนวนมากตามหาคน ๆ นี้ แต่สองเดือนแล้ว ไม่ได้เบาะแสอะไรเลย”

นี่คือเหตุผลที่ฟู่สือถิงมาดื่มกับเว่ยเจินในคืนนี้

“คุณฟู่ ที่แท้ในสายตาของคุณผมเป็นชายวัยกลางคนไปแล้วสินะ” เว่ยเจินไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี

ใบหน้าหล่อเหลาของเขาเป็นสีแดงเข้ม

ในดวงตานกอินทรีคู่นั้นมีอารมณ์ไร้เดียงสาฉายวาบขึ้น!

เขาหยิบขวดไวน์บนโต๊ะขึ้นมาให้เธอตรวจดู

เขากับเว่ยเจินดื่มไวน์ด้วยกันครึ่งขวด

ฟู่สือถิงมีเหตุผลอันสมควรที่จะสงสัยว่า เว่ยเจินนั้นแกล้งเมา

“เดิมทีพี่เว่ยก็ดื่มได้ไม่เยอะอยู่แล้ว!” ฉินอันอันวางขวดไวน์ลงบนโต๊ะพร้อมกับขมวดคิ้ว เธออยากจะประคองเว่ยเจินไป

เมื่อฟู่สือถิงเห็นว่ามือของเธอกำลังจะแตะตัวเว่ยเจิน คิ้วของเขาขมวดมุ่นทันที เขาตวัดแขนยาวดึงเธอมาอย่างแรง

เธอไม่สามารถป้องกันตัวได้เลย!

เท่านี้เธอก็ถูกดึงเข้าไปในอ้อมแขนที่กว้างและแข็งแกร่งของเขา!

“ฉินอันอัน…ผม…” ลูกกระเดือกของเขาขยับขึ้นลง ดวงตาที่ร้อนแรงมองใบหน้าเล็ก ๆ ที่คุ้นเคยของเธอ น้ำเสียงแหบพร่า “ดูเหมือนผมจะเมาแล้ว”