รอวันหย่า คุณสามีร้าย นิยาย บท 278

ลมหายใจที่มีกลิ่นแอลกอฮอล์ของเขาเป่ารดลงบนแก้มของเธอ

เธอเชื่อว่าเขาเมาแล้ว

ไม่อย่างนั้นเขาคงไม่กอดเธอไว้ในอ้อมแขนต่อหน้าพนักงานจำนวนมากขนาดนี้

“ดื่มมากไม่ได้ก็อย่ามาอวดเก่งข้างนอกสิ” ฉินอันอันต้องการลุกขึ้นจากตักของเขา

แต่ว่าเขากลับจับเอวเธอไว้แน่น ไม่ยอมให้เธอไป

“ฉินอันอัน พวกเรามาดื่มกันเถอะ…” เขายกขวดไวน์ขึ้นแล้วเทไวน์ลงไปในแก้ว “เมื่อวานคุณดื่มจนเมาเพราะหวังฉีเทียนถูกจับและถูกนำตัวเข้าสู่กระบวนการยุติธรรมเหรอ?”

เขาคลายมือบนเอวของเธอลงเล็กน้อย

เธอลุกขึ้นจากตักของเขาทันที

เมื่อเธอเหลือบมองไปทางเว่ยเจิน…คนล่ะ?

“ฟู่สือถิง! พี่เว่ยล่ะ?” เธอมองไปที่ใบหน้าหล่อเหลาและแดงก่ำของฟู่สือถิง รู้สึกเหมือนเขาเจ้าเล่ห์มากขึ้นเรื่อย ๆ!

ต้องเป็นตอนที่เขาบังคับกอดเธอไว้แน่ ๆ แล้วคนของเขาก็พาพี่เว่ยออกไป

“เขาเมามากแบบนั้น ก็ควรพาเขาไปพักผ่อน” ฟู่สือถิงพูดอย่างไม่อนาทรร้อนใจ แล้วยื่นแก้วไวน์ให้เธอ “คุณไม่ต้องกังวล ผมไม่ทำเรื่องอะไรที่เกินเหตุกับคุณเว่ยหรอก”

หลังจากที่เขาพูดจบ เสียงโทรศัพท์ของฉินอันอันก็ดังขึ้น

เธอเปิดโทรศัพท์ดู ข้อความใหม่ปรากฏขึ้น

มีข้อความส่งมาจากเว่ยเจิน - อันอัน ฉันไม่ได้เมา คืนนี้เขาเอาแต่ถามเรื่องลูกศิษย์คนสนิทของศาสตราจารย์หู ดังนั้นฉันจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องแกล้งเมา เขาอาจค้นเจอว่าเป็นเธอ ระวังตัวด้วย

เห็นข้อความนี้แล้ว เธอถอนใจโล่งอก แต่ใจกลับบีบรัดแน่น

เธอมองไปทางฟู่สือถิง รับแก้วไวน์ที่เขาส่งให้ด้วยสีหน้าซับซ้อน ก่อนเงยหน้าขึ้นแล้วจิบ

“เมื่อกี้คุณออกไปทำอะไร?” เขาถามเสียงทุ้มต่ำหลังจากที่จิบไวน์

หน้าอกของเธอขยับขึ้นแล้วลง อารมณ์ถูกเขารบกวน

เขาดื่มกับเว่ยเจิน แต่ยังไม่ลืมติดตามเธอที่อยู่กลางฝูงชน

“ฟู่สือถิง คุณลืมที่คุณพูดก่อนหน้านี้ไปแล้วเหรอ?” เธอนั่งลงบนเก้าอี้ข้าง ๆ เขา และเตือนเขาอย่างใจดีว่า “คุณพูดว่าถ้าคุณกลับมาหาฉันอีก ถือว่าคุณไม่ใช่คน”

ฉินอันอันมองเธอพูดเกินจริงแล้วไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี

“ในใจของเธอ เขาไม่ใช่คนใช่ไหม?” เธอถอนใจ

“ฉันไม่เคยมองว่าเขาเป็นมนุษย์เลย ฉันรู้จักเขามานาน เขาเย็นชาเหมือนน้ำแข็ง และเข้าไม่ถึงอยู่เสมอ…บางครั้งฉันยังสงสัยว่าเขาเป็นหุ่นยนต์เอไอ”

ฉินอันเอ่ย “ถ้าเขาเป็นหุ่นยนต์ ฉันคงตัดแหล่งจ่ายไฟของเขาไปแล้ว จะให้โอกาสเขาทำให้โกรธทำไมกัน?”

หลีเสี่ยวเถียนถูกเธอโน้มน้าว

ทั้งสองคนออกจากห้องน้ำไปที่ห้องจัดเลี้ยง เมื่อนั่งลงบนที่นั่งก็เริ่มทานมื้อเย็น

“เมื่อกี้ใครมาหาเธอเหรอ? ตอนแรกว่าจะถามเธอ แต่เธอรีบไปมากเลย” หลีเสี่ยวเถียนถาม

“เธอลองทายดูสิ” ฉินอันอันจงใจอุบเอาไว้

หลีเสี่ยวเถียนส่ายหน้า “ฉันเดาไม่ออก ฉันเคยคิดตอนที่เธอออกไป…คนที่เธอรู้จัก ส่วนใหญ่ก็อยู่ที่นี่หมดแล้ว จะมีใครมาหาเธออีกล่ะ?”

“แม่เลี้ยงของฉันไง” ฉินอันอันคีบชิ้นเนื้อเข้าปากแล้วเคี้ยวให้ละเอียดก่อนกลืนช้า ๆ “มูลค่าทรัพย์สินสุทธิของฉันอาจจะเพิ่มมากกว่าสองพันล้านก็ได้”