รอวันหย่า คุณสามีร้าย นิยาย บท 397

มีเพียงป่ารกชัฎสุดลูกหูลูกตา

ในป่าแห่งนี้มีสัตว์ร้ายจำนวนมาก

ถึงแม้จะอยู่ในป่านี้ตอนกลางวันก็อาจถูกโจมตีได้

ไม่ต้องพูดถึงยามค่ำคืนเลย

ภายใต้การคุ้มครองของบอดี้การ์ด ฟู่สือถิงก้าวเข้าไปในป่าแห่งนี้ ซ่อนความกลัวที่ก่อตัวขึ้นเอาไว้

เขาถือไฟฉายแล้วส่องแสงไฟเข้าไปในป่าทึบที่ปกคลุมไปด้วยเถาวัลย์และกิ่งก้านของต้นไม้ ความสิ้นหวังในใจเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ!

‘เธอกล้าได้ยังไง?!’

‘เธอกล้าเข้ามาที่นี่ได้ยังไง?’

‘เธอคิดจริง ๆ เหรอว่าจะออกจากที่นี่แบบมีชีวิตได้?’

‘ถ้ารู้แล้วว่านี่คือทางตัน ทำไมถึงไม่ยอมหันหลังกลับ?’

ถึงแม้เมื่อเธอหนีไปครึ่งทางแล้วหันหลังกลับเพราะความกลัว เขาก็จะไม่โกรธขนาดนี้

“ฉินอันอัน!” ลูกกระเดือกของเขาขยับขึ้นลงอย่างสั่นเทา ขณะที่ตะโกนชื่อเธอ!

หลังจากที่เขาร้องตะโกนออกมาสุดเสียง บอดี้การ์ดก็ตะโกนขึ้นมาว่า “คุณฉิน! พวกเรามาตามหาคุณ! ถ้าคุณได้ยินเสียงพวกเรา ช่วยตอบกลับด้วย!”

คำตอบเดียวที่พวกเขาได้รับ มีเพียงเสียงลมพัดหวีดหวิวและเสียงดังกรอบแกรบจากสัตว์ป่าเพียงเท่านั้น

หลังจากเดินไปข้างหน้าอย่างยากลำบากประมาณยี่สิบนาที ลำแสงของไฟฉายจับไปที่ชุดนอนที่อยู่บนพื้น!

ชุดนอนนี้คือชุดที่ฉินอันอันสวมคืนนี้!

หลังจากอาบน้ำให้เธอตอนบ่าย เนื่องจากไม่มีเสื้อผ้าเปลี่ยนให้เธอ ดังนั้นฟู่สือถิงจึงหยิบชุดนอนของเขามาให้เธอใส่!

ชุดนอนสีเทานี้…เขาสวมให้เธอเอง!

‘ทำไมถึงมาตกอยู่ที่นี่ตอนนี้?’

ชุดนอนจะหลุดออกจากตัวเธอได้ยังไง?

เมื่อไฟฉายส่องไปบนตัวเธอ แสงสีขาวที่สะท้อนจากร่างกายเธอทำให้ดวงตาของฟู่สือถิงเปียกชุ่ม

เขาไม่เคยคิดเลยว่าตัวเองจะทำให้เธอตกอยู่ในสถานการณ์ที่อันตรายและน่าอับอายเช่นนี้!

เขารักเธอตั้งขนาดนั้น!

บนโลกใบนี้ไม่มีผู้หญิงคนไหนทำให้เขาหลงใหลและจมปลักได้เหมือนเธอ

แต่ว่าทำไมเขาถึงบีบบังคับเธอขนาดนี้!

เพราะว่าฉินอันอันไม่มีเสื้อผ้าบนตัว ดังนั้นบอดี้การ์ดจึงยืนอยู่ที่เดิม ไม่กล้าเดินมาด้านหน้า

พวกเขามองดูฟู่สือถิงถอดเสื้อคลุมของเขาออก ก่อนคลุมลงไปบนตัวเธอ จากนั้นอุ้มเธอขึ้นมา

ไม่รู้ว่าฝนตกลงมาตอนไหน!

ฝนตกลงมาในป่าทึบและฟาดลงมาอย่างไร้เมตตา