รอวันหย่า คุณสามีร้าย นิยาย บท 398

ตอนที่กลับมาถึงวิลล่า ร่างกายพวกเขาปียกโชกไปหมด

ตอนนี้เป็นเวลาตีสามกว่า

เหลือคนไม่กี่คนที่ดื่มอยู่ในห้องโถง

พูดว่าดื่ม ที่จริงแล้วคือกำลังรอให้ฟู่สือถิงกลับมา

หลังจากมองเห็นเขากลับมาพร้อมกับอุ้มฉินอันอันเอาไว้ ทุกคนต่างพากันลุกขึ้นจากโซฟา

เดิมควรมีใครพูดอะไรเพื่อลดความอึดอัดใจ แต่กลับไม่มีคนพูดอะไรเลย

ฟู่สือถิงสวมเพียงเสื้อยืดบาง ๆ เท่านั้น เมื่อเปียกฝนจนชุ่ม เสื้อยืดจึงแนบติดผิวหนังของเขา

น้ำฝนตกลงมาตามปลายผม

ดวงตาสีอำพันลึกล้ำของเขาส่องประกายด้วยแสงอันน่าสะพรึงกลัวและสิ้นหวัง

หญิงสาวในอ้อมแขนบนตัวถูกห่อด้วยชุดนอนของเขา เห็นเพียงใบหน้าที่อยู่เผยออกมายังภายนอกเท่านั้น

ใบหน้าของเธอไร้สีเลือด ดวงตาปิดสนิท ราวกับจะไม่ลืมตาขึ้นมาอีกตลอดกาล

ฉากนี้ช่างน่าเศร้าและอ้างว้างเกินกว่าจะบรรยาย!

เขากอดฉินอันอันไว้ แล้วก้าวเท้าขึ้นชั้นบน หายไปจากสายตาทุกคน

......

หลังจากผลการชันสูตรศพแม่เฒ่าฟู่ออกมา ฟู่ฮั่นก็ถ่ายรูปผลการรายงานและส่งให้ฟู่สือถิงทันที

แม่เฒ่าฟู่ไม่ได้ถูกวางยาพิษ บนตัวไม่มีอาการบาดเจ็บใด ๆ นอกจากอาการหกล้ม

จาการประเมินทางการแพทย์ แม่เฒ่าฟู่เสียชีวิตจากการล้ม

ฟู่ฮั่นให้ผู้ที่เชี่ยวชาญคำนวนวันและเวลาแล้ว พรุ่งนี้คือเป็นเวลาที่ดีที่สุดในการฝังศพ

หลังจากที่ฟู่สือถิงตอบกลับ ฟู่ฮั่นรีบแจ้งให้เพื่อน ๆ และญาติทราบเวลาจัดพิธีศพทันที

ที่สตาร์ริวอร์ วิลล่า

โจวจื่ออี้มาดูอิ๋นอิ๋น

อิ๋นอิ๋นได้รับการดูแลเป็นอย่างดี

อันที่จริงในการผ่าตัดครั้งที่สอง อิ๋นอิ๋นฉลาดขึ้นกว่าเดิมมาก

ถึงแม้ว่าจะยังต้องการคนมาดูแลเธอ แต่ความสามารถในการดูแลตัวเองของเธอนับว่าแข็งแกร่งกว่าเด็กอายุสามสี่ขวบขึ้นมาก

“พรุ่งนี้จะมีพิธีศพแม่ของเจ้านายผม” โจวจื่ออี้บอกข่าวนี้กับไมค์ “พรุ่งนี้เขาจะไปร่วมพิธีศพอย่างแน่นอน บางทีเขาอาจพาฉินอันอันกลับมาด้วย”

ไมค์พยักหน้า “คุณพาผมไปที่พิธีศพได้ไหม?”

โจวจื่ออี้แอบส่งข้อความถึงไมค์ : เจ้านายของผมมาคนเดียว เขาไม่ได้พาฉินอันอันมาด้วย

ไมค์ : เวรเอ๊ย!

โจวจื่ออี้ : คุณอย่าเพิ่งร้อนใจ ไว้เสร็จพิธีศพ ผมจะไปถามเขา

ไมค์ : ตอนนี้ผมอยู่ด้านนอกแล้ว

โจวจื่ออี้ : คุณมาที่นี่งั้นเหรอ?

ไมค์ : อืม ผมพาพี่หานกับอิ๋นอิ๋นมาด้วย

โจวจื่ออี้เกิดลางสังหรณ์ที่ไม่ดีบางอย่างขึ้น : คุณพาพวกเขาสองคนมาทำไม?! คุณห้ามหนุหันพลันแล่นนะ…และอย่าได้คิดใช้อิ๋นอิ๋นข่มขู่เจ้านายผมด้วย! เจ้านายของผมเกลียดการถูกคุกคามมากที่สุด… ยิ่งไปกว่านั้นที่งานยังมีบอดี้การ์ดเยอะมาก! นอกเหนือจากที่คุณมองเห็นได้แล้ว ยังมีบอดี้การ์ดจำนวนมากกระจัดกระจายอยู่ในพื้นที่ที่คุณมองไม่เห็น ถ้าหากคุณกล้าก่อกวน คุณจะถูกสไนปเปอร์ยิงเข้าที่หัวโดยไม่รู้ว่ากระสุนมาจากทิศทางไหนแน่นอน!”

ไมค์ : ซาบซึ้งจัง คุณห่วงใยผมมากจริง ๆ

โจวจื่ออี้ : …

ไมค์ : พี่หานอยากจะมา ผมเกลี้ยกล่อมเขาไม่อยู่ ดังนั้นคุณก็อย่าสนใจเรื่องคนอื่นให้มากนักเลย

โจวจื่ออี้ : …

‘ฉินจือหาน… เจ้าสารเลวน้อยคนนี้ คิดจะมาป่วนพิธีศพใช่ไหม?!’

โจวจื่ออี้ปวดขมับอย่างรุนแรง และต้องการรายงานเรื่องนี้ให้ฟู่สือถิงทราบ