รอวันหย่า คุณสามีร้าย นิยาย บท 555

หลังจากออกมาจากแผนกผู้ป่วยใน ไมค์มองไปรอบ ๆ แต่ไม่เห็นเธอเลย

เขาโทรหาฟู่สือถิงอย่างหมดหวัง “ฟู่สือถิง! คุณรีบมาที่โรงพยาบาลที! ฉินอันอันหายไปแล้ว!”

พอฟู่สือถิงได้ยิน เขารีบเดินออกจากวิลล่า “เกิดอะไรขึ้น?!”

“แม่ของเว่ยเจินมาคุยกับเธอเป็นการส่วนตัว… ผมแน่ใจว่าคุณป้าต้องใช้คำพูดรุนแรงกับเธอแน่!” ไมค์ยืนอยู่ในลานที่กว้างใหญ่ของโรงพยาบาล เขามองไปรอบ ๆ “เป็นความประมาทของผมเอง! ตอนนั้นผมกำลังคุยกับเว่ยเจินในห้องผู้ป่วย ดังนั้นเลยปล่อยให้เธอหายไป!”

ฟู่สือถิงขมวดคิ้ว “เธอน่าจะยังไปได้ไม่ไกล! ตอนนี้คุณเฝ้าที่ประตูโรงพยาบาลไว้ก่อน!”

......

ฉินอันอันลงจากลิฟต์แล้วเดินไปที่หน้าอาคารผู้ป่วยนอกอย่างงุนงง

ที่ชั้นหนึ่งมีที่นั่งมากมาย เธอเดินจนเหนื่อย เมื่อพบที่นั่งว่างจึงนั่งลง

รอบ ๆ ตัวล้วนแต่เป็นผู้ป่วยหรือครอบครัวของผู้ป่วย หนึ่งในนั้นคือคู่สามีภรรยาที่พาลูกที่ป่วยมาพบคุณหมอ

“ฉันบอกตั้งแต่แรกแล้วว่าไม่อยากได้ลูกคนนี้ เธอก็จะเอาไว้ให้ได้! ตอนนี้ได้มาแล้ว ต้องวิ่งเข้าออกโรงพยาบาลทุกสามวัน! เธอรู้ไหมว่าฉันงานยุ่งแค่ไหน?! นี่เป็นครั้งสุดท้ายที่ฉันจะมาโรงพยาบาลกับเธอ!” ผู้ชายคนนั้นนั่งอยู่บนเก้าอี้พร้อมกับพูดตำหนิภรรยาที่กำลังอุ้มลูกอย่างโกรธเคือง

“ฉันก็ไม่อยากให้ลูกป่วยเหมือนกันนะ คุณโทษฉันแล้วมีประโยชน์อะไร? นี่ก็ลูกคุณเหมือนกัน ครั้งหน้าถ้าคุณไม่มาด้วย ก็ปล่อยให้เธอป่วยตายไปเลย!”

“ได้เลย งั้นก็ปล่อยให้เธอป่วยตายไป! วันนี้ไม่ต้องรักษาแล้ว!” หลังจากผู้ชายคนนั้นพูดจบก็ก้าวเท้าเดินจากไป!

ผู้หญิงคนนั้นอุ้มเด็กเอาไว้พร้อมกับยืนร้องไห้ฟูมฟายอยู่ที่เดิม

ในที่สุดหญิงสาวก็โกรธจัด เธอทิ้งเด็กไว้ในเก้าอี้แล้วเดินจากไป

ฉินอันอันมองดูทารกหญิงที่ถูกทิ้งไว้ รู้สึกแสบที่จมูก

เธอลุกขึ้นจากเก้าอี้ ต้องการอุ้มเด็กที่กำลังร้องไห้โฮเสียงดังขึ้นมา

เธอมองดูใบหน้าแสนคุ้นเคยของเขาที่อยู่ใกล้ ๆ อย่างตะลึงงัน ถึงตอนนี้เธอแน่ใจว่าเธอรักผู้ชายคนนี้อย่างสุดหัวใจ

เธอไม่อยากเห็นชีวิตของเขาต้องมาติดอยู่กับเรื่องที่ไม่มีความสำคัญ เธอหวังว่าเขาจะเป็นเทพที่ส่องแสงสว่างเรืองรองต่อหน้าผู้คนตลอดไป!

เขาอุ้มเธอขึ้นรถและคาดเข็มขัดนิรภัยให้เธออย่างใจเย็น

“ฟู่สือถิง คุณวางแผนกลับจะประเทศเมื่อไหร่?” เธอมองดูใบหน้าด้านข้างที่แสนหล่อเหลาของเขาแล้วเอ่ยถาม

เขาเงยหน้าขึ้นแล้วสบสายตาเธอ “ไว้คุณหายดีแล้ว พวกเราจะกลับไปด้วยกัน”

เธอส่ายหน้า “ตอนนี้คุณควรกลับไปได้แล้ว! ฟู่สือถิง ใจของฉัน เหมือนกับถูกทำลายจนขาดวิ่นไปหมดแล้ว เห็นคุณดีกับฉันแบบนี้ ฉันควรรักคุณให้มากขึ้น แต่ฉันกลับขี้ขลาดและอยากหลบหนี…ฉันไม่รู้ว่าควรทำยังไง ฉันไม่อยากรั้งคุณไว้…ดังนั้นขอร้องล่ะ กลับไปเถอะ! ไปอยู่ในที่ของคุณ!”

เขามองใบหน้าขาวซีดของเธอแล้วพูดอย่างเจ็บปวด “คุณไม่ได้ขี้ขลาดหรือหลบหนี แต่เพราะในใจของคุณ ลูกสำคัญกว่าผมมาก คุณคิดว่าผมไม่ได้ปฏิบัติต่อลูกของพวกเราอย่างมีเมตตา คุณไม่มั่นใจในตัวผม คุณคิดว่าคนสารเลวอย่างผม จุดจบที่ดีที่สุดคือต้องตายอย่างโดดเดี่ยวก็เท่านั้น!”