ราชาเทพเสินโจว นิยาย บท 8

มองดูนักฆ่าเงาทั้ง5ที่แต่งตัวครบเครื่อง ฝีเท้าของหยางยี่ก็ไม่ได้หยุดลง

เขาเดินหน้าต่อไป จนคนที่อยู่ด้านหน้าสังเกตเห็นพวกเขา

“นักฆ่า นักฆ่าเงา！”

มีคนๆหนึ่งพูดตกใจด้วยเสียงที่เบา

ต่อมาก็มีคนสังเกตเห็นหยางยี่ พวกเขาต่างก็แสดงปฏิกิริยาเหมือนกับเฉินเจิ้นไห่ ไม่กล้าเชื่อตาของตัวเอง！

หลังจากที่คนๆหนึ่งเห็นชัด ขยี้ตาด้วยความตื้นตัน จากนั้นบนหน้าก็เต็มไปด้วยความเร่าร้อน คุกเข่าลงกับพื้น“ผู้นำหน่อยกองพิทักษ์หมาป่ากานซุ่น เข้าพบราชาเทพ ต้อนรับราชาของเรากลับมา！”

เริ่มจากเขาที่คุกเข่าลง วินาทีต่อมา ก็มีเสียงสลับกันดังขึ้น

“กองพิทักษ์หมาป่าหานชง เข้าพบราชาเทพ ต้อนรับราชาของเรากลับมา！”

“ทหารกองหน้าต่งลี่ฉิน เข้าพบราชาเทพ ต้อนรับราชาของเรากลับมา！”

“กองพิทักษ์เสินอู่จางยิง เข้าพบราชาเทพ……”

“ทหารกองหน้าชุยชิหมิน……”

“ฝ่ายบริการสงครามหลิวหย่ง……”

“กองพิทักษ์อินทรีฉางหนงหยวี่……”

“……”

ผู้คนมากมาย กับแววตาอันเร่าร้อนที่มองมา เสียงร้องที่ดังก้อง วินาทีนี้ เส้นทางที่เท้าของหยางยี่เดินผ่าน กวาดตามองดู ต่างก็คุกเข่าลงกันหมด！

เดิมทีในใจหยางยี่ที่คิดอยากจะแก้แค้น ตอนนี้ก็รู้สึกซาบซึ้ง

ส่วนนักฆ่าเงาทั้ง5ที่ตามอยู่ข้างหลัง ติดตามอย่างลับๆมาโดยตลอด แม้แต่เสียงฝีเท้าก็ยังไม่มี

หยางยี่กวาดตามองรอบๆ น้ำเสียงที่สุขุมและหนักแน่นก็ดังขึ้น“ลุกขึ้น”

“รับทราบ！”เป็นเสียงที่พร้อมเพรียงกัน ที่เหมือนจะสามารถสะเทือนเมฆบนฟ้าได้

ผู้คนที่คุกเข่าอยู่ได้ลุกขึ้นพร้อมกัน ทุกคนแยกทางออกมาทางหนึ่ง และต่างก็มองดูหยางยี่ด้วยสายตาที่เร่าร้อน

อีกด้านของตึก เสิ่นเสวี่ยที่กำลังถูกพาขึ้นมาก็ได้ยินเสียงเช่นกัน ได้ยินเสียงที่ปลุกใจแบบนี้ เธอสงสัยจนอยู่นิ่งไม่ได้ หันหน้ามองไปนอกหน้าต่าง กลับเห็นเพียงคนกลุ่มหนึ่ง และแผ่นหลังที่ห่างออกไปของคนบางคน

“นั่น……”

“ไม่ต้องถาม และอย่าได้พูด”

เสิ่นเสวี่ยขมิบปาก พยักหน้าเดินขึ้นตึกไป

ส่วนใต้ตึก หยางยี่ได้เดินออกมาจากฝูงคน แต่เมื่อกำลังจะขึ้นรถ ตรงหน้าก็มีรถจี๊ปคันหนึ่งขับมา

หยางยี่จ้องมองอย่างละเอียด แล้วปล่อยที่จับประตูรถออก

และรถจี๊ปตรงข้ามคันนั้นก็ได้จอดลงที่ระยะ10เมตรด้านหน้า จากนั้น ก็มีคนๆหนึ่งเดินลงมา เธอสวมชุดสีดำทั้งตัว ข้างหลังมีเสื้อคลุมคลุมอยู่ บนหัวไหล่มีหน้ากากอีกาประดับอยู่ เธอผมสีขาว ใบหน้าสวยงามคมชัด เธอสวยจนหาสิ่งใดมาเทียบไม่ได้ รวมถึงผิวพรรณที่ผ่องใสดั่งตุ๊กตาบาร์บี้ ทำให้คนที่มองรู้สึกถึงความวิเศษที่พระเจ้าได้ให้กับมนุษย์

เธอมองมาทางหยางยี่ด้วยแววตาที่เร่าร้อน เดินเข้ามาทีละก้าว บนมือถือกล่องไว้ใบหนึ่ง

หยางยี่มองดูเธอเงียบๆ สีหน้าสงบนิ่ง

และแล้วนักฆ่าเงาทั้ง5ที่ยืนอยู่ข้างหลังหยางยี่ กลับมาตั้งแถวอย่างรวดเร็ว ยืนตรง และเวลาเดียวกันก็ได้ถอนหน้ากากอีกาออก นำมาแขวนไว้ที่ไหล่ซ้ายเหมือนกับผู้หญิงคนนั้น ยืนตรงอย่างสงบนิ่ง

ผู้หญิงมายืนอยู่หน้าหยางยี่ คุกเข่าข้างเดียว เงยหน้ามองไปที่หยางยี่ พูดด้วยสายตาที่เร่าร้อนและตื้นตัน“นักฆ่าเงาเทพอีกา ต้อนรับราชาของเรากลับมา！”

หยางยี่ยื่นมือพยุงเธอลุกขึ้น บนหน้าที่ตึงเครียดก็มีความอ่อนโยนหนึ่งเผยออกมา ถามว่า“หน้ากากลายมังกรของฉันล่ะ?”

เทพอีกาพยักอย่างด้วยความตื่นเต้น

หยางยี่หยิบกล่องใบนั้นขึ้นมาแล้วค่อยๆเปิดออก ทันใดนั้น ก็มีหน้ากากที่มีลวดลายแปลกประหลาดปรากฏขึ้นต่อหน้าเขา

นั่นเป็นหน้ากากใบหนึ่ง ที่ทั้งใบเป็นสีขาว เพียงแต่ว่าด้านขวาและซ้ายของหน้ากากส่วนใหญ่ถูกปกคลุมไปด้วยลวดลายสีแดงที่ดูแปลกประหลาด ดูแล้วให้ความรู้สึกที่ทั้งแปลกแต่ก็สวยสง่า

วินาทีต่อมาทุกคนขึ้นรถ ขับออกเขตภูเขา ตรงไปที่เมืองจงจิงทันที

ไกลออกไปที่บูโดเทพอีกาที่วางเครื่องสื่อสารลง เงยหน้ามองดูท้องฟ้า เธอรู้ว่า การกลับมาของราชา โลกจะต้องสั่นคลอน

สองชั่วโมงต่อมา หยางยี่ที่นั่งรถถึงหน้าประตูโรงพยาบาล No.4เขตหงส์ไฟเมืองจงจิง

และเวลานี้ กองพิทักษ์เสินอู่ได้ปิดกั้นโรงพยาบาลNo.4ไว้นานแล้ว

มองเห็นหยางยี่ มองเห็นหน้ากากที่คุ้นเคยนั้น จ้าวไห่ตื้นตันจนร้องไห้ออกมา ไม่เพียงแต่เขา นักรบกองพิทักษ์เสินอู่ที่อยู่หน้าประตูโรงพยาบาลNo.4ที่ได้เห็นหยางยี่แบบนี้ ต่างก็ร้องไห้เหมือนกันทุกคน

วินาทีนี้พวกเขาไม่ได้สงสัยอะไรอีก ราชาเทพกลับมาแล้วจริงๆ！

ส่วนหยางยี่ที่มองไปที่ประตูโรงพยาบาลNo.4 ในตามีเพียงจิตสังหารที่เยือกเย็น

เดินเข้าโรงพยาบาล หยางยี่เดินตามนักฆ่าเงาขึ้นตึกไปทีละก้าว ไม่นานก็ถึงชั้นสามแผนกกุมารเวชศาสตร์

ด้านนอกห้องตรวจไม่มีผู้ป่วย หยางยี่ให้นักฆ่าเงารออยู่ข้างนอก เขาเปิดประตูห้องตรวจออก

ห้องตรวจแผนกกุมารเวชศาสตร์ไม่ได้กว้างมาก ในห้องมีชายวัยกลางคนที่ใส่แว่นคนหนึ่งกำลังนั่งเขียนอะไรอยู่

หยางยี่ทราบข้อมูลเกี่ยวกับหวางหรงเซิงเรียบร้อยแล้ว แน่นอนว่าแวบเดียวก็รู้แล้วว่าเป็นใคร คือหวางหรงเซิงที่เขาตามหาพอดี

“คุณหมอหวางหวางหรงเซิง?”หยางยี่เข้าไปสอบถามด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

หวางหรงเซิงเงยหน้าขึ้นด้วยหน้าที่มึนงง ก็ได้เห็นหยางยี่ที่สวมหน้ากากลายมังกรยืนอยู่ เขายกแว่นขึ้น ขมวดคิ้วพูด“คุณคือญาติของผู้ป่วยเหรอ?”

หยางยี่นั่งอยู่ตรงข้ามของโต๊ะ มองดูหวางหรงเซิงอย่างใจเย็น เขาพยักหน้า“ใช่แล้ว ฉันเป็นญาติของผู้ป่วย ลูกสาวฉัน สองปีก่อนมาตรวจร่างกายกับคุณหมอหวาง แต่พอตรวจเสร็จปรากฏว่า พบว่าเป็นมะเร็งตับเข้า คุณหมอหวาง ยังจำได้รึเปล่า?”

หวางหรงเซิงสีหน้าก็เปลี่ยนไปทันที เขาที่เป็นคนทำ ก็ทุกข์ทรมานใจเป็นเวลา1เดือนเต็มๆ เขาจะลืมได้ยังไง！

แต่ว่าความทุกข์ทรมานใจ ก็สู้เงินสามแสนที่มาปลอบโยนหัวใจไม่ได้ นานเข้าก็ทำให้เขานำเรื่องนี้ไปฝังไว้ในส่วนลึกของหัวใจ

วันนี้อยู่ๆก็ถูกพูดขึ้นอีกครั้ง เขามองไปที่ประตูด้วยสัญชาตญาณ เห็นประตูห้องตรวจปิดอยู่ เขาจึงถอนหายใจออกมา จากนั้นก็ตอบไปโดยไม่ใส่ใจว่า“ขอโทษนะ ฉันไม่รู้จริงๆว่าคุณกำลังพูดถึงเรื่องอะไรอยู่”