รักเธอยิ่งกว่าชีวา คะนึงหาเธอจนเป็นนิจ นิยาย บท 224

มู่ซีซีจำได้ว่าริมแม่น้ำสูงมาก แล้วแม่น้ำก็กว้างมากเหมือนกัน น้ำไหลเชี่ยวมาก ถึงมู่อวี๋เฟยจะว่ายน้ำเป็น กระโดดลงไปก็ถือว่าอันตรายมาก

จี้หลิงชวนคิดไม่ถึงเลยว่ามู่อวี๋เฟยจะกระโดดลงแม่น้ำ เขาจึงขมวดคิ้วแน่น แล้วหันไปสั่งกับฟางเซิ่งว่า "ให้คนลงไปตามหาหรือยัง?!"

ครั้งนี้ถ้าจี้หลิงชวนไปไม่ทัน มู่อวี๋เฟยที่บ้าไปแล้วก็เกือบจะทำให้มู่ซีซีบาดเจ็บ

จี้หลิงชวนไม่ยอมปล่อยตัวอันตรายอย่างมู่อวี๋เฟยให้ลอยหน้าลอยตาหรอก

ทีแรกจี้หลิงชวนอยากให้คนส่งมู่อวี๋เฟยไปที่โรงพัก ทั้งโทษลักพาตัวกับโทษพยายามฆ่า สามารถทำให้มู่อวี๋เฟยอยู่ในคุกทั้งชีวิตได้แล้ว

แต่มู่อวี๋เฟยกลับกระโดดลงแม่น้ำ ไม่รู้ว่าเป็นหรือตาย!

ฟางเซิ่งรีบตอบว่า "คุณชายจี้ครับ พอมู่อวี๋เฟยกระโดดลงแม่น้ำแล้ว คนของเราก็รีบแล่นเรือไปหาเลยครับ แต่หาไปนานหลายชั่วโมงก็หาตัวไม่เจอ แต่ว่า คนของเราเห็นตำแหน่งโขดหินที่มู่อวี๋เฟยกระโดดลงไปมีเลือดจำนวนมาก อาจจะเพราะตอนที่มู่อวี๋เฟยกระโดดลงไปแล้วกระแทกกับโขดหินพอดี จากนั้นก็โดนน้ำที่ไหลเชี่ยวพัดหายไปด้วย"

กระโดดลงไปจากที่สูงหลายสิบเมตร แล้วยังกระแทกโขดหินเลือดออกเยอะอีก จากนั้นก็โดนน้ำที่ไหลเชี่ยวซัดพาไปด้วย ดูท่าทางมู่อวี๋เฟยคงไม่รอดแล้วล่ะ

จี้หลิงชวนก็เดาได้เหมือนกัน คิ้วที่ขมวดแน่นค่อยคลายออก แล้วหันมองไปทางฟางเซิ่ง "ระหว่างนี้ นายให้คนไปเฝ้าดูด้วย ดูว่าปลายแม่น้ำมีศพหรือเปล่า ถ้ามีก็รีบเอาไปชันสูตร"

ตัวอันตรายอย่างมู่อวี๋เฟยจี้หลิงชวนไม่อยากเก็บไว้ ถ้ามู่อวี๋เฟยไม่ตาย ไม่แน่อีกหน่อยอาจจะทำเรื่องที่บ้าบิ่นกว่านี้มาทำร้ายมู่ซีซีก็ได้

ฟางเซิ่งตอบรับแล้ว พอไม่มีอะไรแล้วจึงถอยเดินออกไป

มู่ซีซีที่อยู่ข้างๆมองแผ่นหลังฟางเซิ่งที่เดินออกไป แล้วนึกถึงสิ่งที่ฟางเซิ่งพูดเมื่อกี้ ในใจมู่ซีซีก็รู้สึกไม่ค่อยสบายใจอย่างอธิบายไม่ถูก

ไม่รู้ว่ามู่อวี๋เฟยตายแล้วหรือว่ายังมีชีวิตอยู่……

แต่ตามสถานการณ์แบบนี้ โอกาสรอดมีน้อยมาก……

มู่ซีซีไม่ได้รู้สึกสงสารมู่อวี๋เฟย เธอไม่ได้เป็นแม่ชีขนาดนั้น ถ้าวันนี้จี้หลิงชวนมาช้าอีกนิด งั้นคนที่ต้องตายก็คือเธอมู่ซีซี

มู่ซีซีรู้สึกว่าที่มู่อวี๋เฟยหายไปแบบนี้แปลกๆ ในใจไม่สบายกว่าการที่มู่อวี๋เฟยตายไปแล้วซะอีก

แต่ว่าตัวเองก็อาจจะรู้สึกไปเองก็ได้…… มู่ซีซีขมวดคิ้วแล้วขจัดความคิดบ้าๆในหัวตัวเองออกไป

สายตาหันไปมองจี้หลิงชวนที่นอนอยู่บนเตียงพร้อมถามอย่างเป็นห่วง "จี้หลิงชวน ตอนนี้นายดีขึ้นไหม? รู้สึกไม่สบายที่ไหนหรือเปล่า? ยังเจ็บแผลไหม?"

ได้ยินคำพูดเป็นห่วงของมู่ซีซี มุมปากจี้หลิงชวนจึงอดเลิกขึ้นไม่ได้ เสียงทุ้มต่ำที่น่าฟังแฝงไปด้วยรอยยิ้ม "ไม่เป็นไร ตอนนี้ไม่เจ็บแผลแล้ว"

ขณะพูด จี้หลิงชวนก็ยื่นมือไปจับมือมู่ซีซีที่วางอยู่ข้างเตียง แล้วประสานมือกันไว้แน่น

จี้หลิงชวนเห็นว่าตอนนี้สีหน้ามู่ซีซียังซีดขาวอยู่ จึงรู้สึกใจอ่อน ความโกรธก่อนหน้านั้นหายไปทันที จากนั้นเขาค่อยพูดกับมู่ซีซีที่เอาแต่ก้มหน้าว่า "ต่อไปยังกล้าออกไปเจอคนบ้าๆแบบนั้นอีกไหม?"

จี้หลิงชวนเพิ่งพูดจบ มู่ซีซีจึงเงยหน้าแล้วส่ายหน้าให้เขาทันที "ไม่แล้ว ต่อไปฉันจะไม่ทำอีกแล้ว"

จี้หลิงชวนค่อยเม้มปากอย่างพอใจ สายตาหันไปมองนาฬิกาบนผนัง เห็นว่าตอนนี้เที่ยงคืนแล้ว สายตาจึงหันไปที่มู่ซีซีอีกครั้ง จึงเห็นสีหน้าเธอมีแต่ความเหนื่อยล้า ในใจเขาจึงอดเป็นห่วงไม่ได้

ยัยซื่อบื้อคนนี้ เหนื่อยขนาดนี้แล้วก็ยังไม่ขึ้นมานอนอีก!

คิดไปด้วยจี้หลิงชวนจึงเอ่ยพูดกับมู่ซีซีว่า "ขึ้นมานอน!"

พอมู่ซีซีได้ยินจึงอึ้ง เธอที่ยังตั้งสติไม่ได้หันไปมองจี้หลิงชวน "อะไรนะ?"

จี้หลิงชวนขมวดคิ้ว ตบที่ว่างที่ตัวเองเพิ่งขยับออกมาพร้อมพูดว่า "ขึ้นมานอน! ดึกขนาดนี้แล้ว เธอไม่นอนเธอคิดจะนั่งถึงพรุ่งนี้เช้าเหรอ?"

ได้ยินจี้หลิงชวนอธิบายแบบนี้ มู่ซีซีค่อยตั้งสติได้ พร้อมมองไปที่จี้หลิงชวนด้วยใบหน้าแดงก่ำ

ห้องพักฟื้นวีไอพีเป็นเตียงคู่ มู่ซีซีกับจี้หลิงชวนนอนได้พอดีเลย

กับสายตาที่น่าเกรงขามกดดันของจี้หลิงชวน มู่ซีซีจึงต้องถอดรองเท้า แล้วขึ้นไปนอนบนเตียงกับจี้หลิงชวนอย่างระมัดระวังไม่ให้โดนแผลของเขา