รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 520

บทที่ 520 เขามันไม่มีคุณธรรม

เมื่อเทียบกับความโกรธของหญิงสาวแล้ว มู่เฉินหย่วนก็พูดอย่างชิลๆว่า：“สเปิร์มของผมมันดี คนอื่นคงไม่ทำให้คุณท้องสามหรอก ถังซิน ถ้าอยากได้ลูกก็รับข้อเสนอผมไป”

“แม่！”ถังซินมองคุณแม่ถัง“ไม่พูดอะไรหน่อยเหรอ？”

“แม่ แม่ก็ไม่มีอะไรจะพูด”คุณแม่ถังที่ถูกพูดถึงก็ตอบสนองกลับมาหน่อยๆ พูดอย่างระวังตัว“แม่ว่าประธานมู่พูดมีเหตุผล……”

“มีเหตุผลบ้าอะไร เขามันไม่มีคุณธรรม！”

แม่แท้ๆยังไม่เข้าข้าง ทำให้ถังซินโกรธตัวสั่น ผลักเก้าอี้ออกแล้วออกไป

“คุณป้าครับ ทานกันต่อเถอะ”พูดจบ มู่เฉินหย่วนก็ตามไป

ถังซินเพิ่งออกมาตรงสวน มู่เฉินหย่วนที่ตามมาติดๆก็จับมือหล่อนแน่น

“กลับบ้านเหรอ？ผมไปส่ง”

“ไม่ต้อง！”ถังซินพูดอย่างโมโห“ปล่อย！”

มู่เฉินหย่วนกลับทำเป็นไม่ได้ยิน บีบบังคับหล่อนไปลานจอดรถ แล้วยัดเข้าในรถ

พอเข้าไป มู่เฉินหย่วนที่เห็นหล่อนนั่งอยู่ด้วยใบหน้าโกรธจัดก็หัวเราะ เอนตัวมารัดเข็มขัดให้

เข็มขัดรัดผ่านท้องถังซิน จึงมองเห็นท้องป่องๆ

มู่เฉินหย่วนเอาเข็มขัดนิรภัยดึงไปข้างๆเพื่อให้คลายออก ไม่ให้รัดท้องหล่อน

ขับรถไปก็ถามหล่อนไป：“กลับหอพัก？”

ถังซินหันหน้าไปมองนอกหน้าต่าง ไม่สนเขา

รถขับออกไป ในรถเงียบไม่มีคนพูด

มู่เฉินหย่วนเห็นแอร์เย็นพัดไปทางถังซิน ก็ยื่นมือออกไปปรับความเย็นให้สูงขึ้น

พอถังซินเห็นว่าจู่ๆก็ร้อน ใบหน้าหม่นๆเลยปัดช่องแอร์ให้โดนตัวเองพอดี

“อย่ากวน”มู่เฉินหย่วนปัดไปอีก

“ใครกวนนาย ฉันร้อน！”ถังซินพูดอย่างเซ็งๆ แล้วก็ปัดแอร์มาทางตัวเอง“ถ้านายไม่อยากให้ฉันนั่งก็จอดให้ฉันลงไป！”

“ชนกับแอร์แบบนั้น เดี๋ยวคุณก็จะไม่สบาย”มู่เฉินหย่วนพูด

ตอนที่ถังซินอยากขยับ สายตาเย็นชาก็มองเข้ามา

ถ้าหล่อนกล้าขยับอีกก็ให้เหตุผลกับหล่อนต่ออีก

จนใบหน้าถังซินนิ่ง มองไปนอกหน้าต่างต่อ

มู่เฉินหย่วนเอารถไปจอดที่โรงรถ พาถังซินขึ้นไปร้านจิ่นสือที่ชั้นสอง

พอออกจากลิฟท์มา ถังซินที่สวมชุดแต่งงาน ก็สะดุดสายตาโดนคนรอบๆมองตลอด

“ประธานมู่”พนักงานเดินเข้ามา มองถังซินไปแวบนึงแล้วยิ้มอย่างมีมารยาท“นานแล้วที่ไม่เห็นท่านมา ดีที่มีห้องส่วนตัวว่างพอดี เดี๋ยวฉันพาท่านไป”

มู่เฉินหย่วนตอบรับเรียบๆ จูงถังซินไปห้องส่วนตัว

“คุณพาฉันมาที่นี่ทำไม？”ถังซินหน้าหม่นลง“ฉันไม่กิน ฉันจะกลับ！”

หล่อนก็เพิ่งพบว่าชุดแต่งงานดึงดูดสายตาคนมาก

มู่เฉินหย่วนไม่ปล่อยมือ กลับจับแน่นขึ้น“ที่บ้านเมื่อกี้ผมเห็นคุณไม่ทานอะไร พาคุณมากินอะไรที่นี่”

“นั่นคือบ้านคุณ ไม่ใช่บ้านฉัน！”

“ผมก็ยังไม่ได้พูดว่าคือบ้านคุณ”มู่เฉินหย่วนหันไปมอง“หรือว่าคุณถังคิดมากไป？”

ถังซินนิ่งไป พอตอบสนองได้ก็เห็นว่าผิดปกติก็หุบปากลง

ทั้งสองเงียบงันตอนนี้ ถังซินก็เพลีย รู้สึกว่าถ้าทะเลาะกันต่อเขาก็ยังเชื่อมั่นในตัวเอง

พอได้เมนูก็สั่งอย่างไม่เกรงใจ

ไม่ถึงครึ่งชั่วโมง อาหารที่สั่งก็เข้ามา

ทั้งวันถังซินยังไม่ทานอะไรเลยก็เลยหิวสุดๆและอาหารร้านจิ่นสือก็อร่อยมากๆ หล่อนหมกมุ่นกับการกินไม่ฟังอะไร ปากงึมงำตลอด

“ค่อยๆ”มู่เฉินหย่วนกลัวหล่อนสำลัก ส่งน้ำองุ่นไปให้“ไม่มีใครไล่คุณหรอก”

ถังซินเงยหน้ามองเขา ปากเต็มไปด้วยของกิน พูดไม่ชัด

จนอาหารเย็น ถังซินก็ดื่มไปครึ่งถ้วย

จริงๆในกระเพราะนั้นมีอาการแพ้ กินไม่ลง

พอทานเสร็จ มู่เฉินหย่วนก็ไปส่งถังซิน

ได้ตากลมเย็นๆในใจถังซินก็ไม่หงุดหงิดมาก ก็นิ่งลง

ถังซินพูดเรียบๆ：“มู่เฉินหย่วน คุณไม่ต้องจงใจทำดีกับฉันขนาดนี้ ไม่จำเป็นจริงๆ เราจบกันแล้ว ไม่ได้ล้อเล่น”

“ผมรู้”มู่เฉินหย่วนตอบรับ“ผมไม่ได้จงใจ เพราะคุณท้อง เลยหุนหันพลันแล่น ถ้าเปลี่ยนเป็นเพื่อนคุณหรือคนนอก ก็รวมคุณด้วยเหมือนกัน”

“ความหมายของคุณคือฉันคิดมากไป อยากคืนดีกับฉัน？”

“คุณคิดขนาดนี้เลย？”

“……”ถังซินโกรธจนไม่พูดออกมา สักพักนึงก็พูดออกมา“มู่เฉินหย่วนคุณนี่ต่อล้อต่อเถียงเก่งจริงๆเลย ฉันตามไม่ทัน！”

มู่เฉินหย่วนยิ้มเบาๆ“ผมเปล่า”

ถังซินดึงหน้าใส่ ไม่สนเขาอีก

รถวิ่งเข้ามาที่เขตเล็ก ตอนที่มุ่งหน้าไปยังตึก ถังซินมองเห็นหลินเฉิงจี๋ที่นั่งอยู่บนบันได

เขายังสวมชุดสูท ท่าทางเพลียๆ มือซ้ายถือโทรศัพท์เหมือนกำลังคุยกับใครอยู่

ก่อนหน้านี้หล่อนมีปากเสียงกับมู่เฉินหย่วน จนเกือบจะลืมหลินเฉิงจี๋

ตอนนี้เห็นเขามารอตัวเองที่นี่ ในใจก็รู้สึกผิดขึ้นมา

เจ้าสาวถูกลากออกไป เหมือนว่าแขกต่างเยาะเย้ยหลินเฉิงจี๋

พอรถจอดลง ถังซินก็รีบปลดเข็มขัด รีบผลักประตูลงไป ร้องออกมา

“เฉิงจี๋”

หลินเฉิงจี๋เงยหน้าขึ้น พอเห็นถังซินสายตาก็เป็นประกาย วางสายลง ยืนขึ้นเดินเข้ามา

แค่ยังไม่แตะต้องหล่อน มู่เฉินหย่วนก็ห้ามแขนเขาไว้