รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 612

เปปเปอร์ได้ยกเท้าขึ้นก้าวเข้าไปที่บ้าน เดินไปทางโต๊ะอาหารทางนั้นด้วยความคุ้นเคย และได้นำถุงกระดาษใส่อาหารเช้านั้นวางบนโต๊ะ จากนั้นก็นำอาหารออกมาวางทีละอย่าง

หลังจากที่วางเสร็จ เขาก็ได้หันศีรษะมองไปทางมายมิ้นท์ กวักมือเรียกเล็กน้อย“รีบมากินข้าวเถอะครับ”

“คุณกินก่อนเลย ฉันไปทำผมสักครู่หนึ่ง”มายมิ้นท์พูดพร้อมกับชี้ไปทางเส้นผม

เมื่อสักครู่ตอนที่เปลี่ยนเสื้อผ้านั้น ได้ทำผมยุ่งไปหมด ตอนนี้ก็ยังจัดการไม่เสร็จเลย

เธอก็ต้องจัดการให้เสร็จ จึงจะสามารถออกมาพบปะผู้คนได้ไหมล่ะ มิเช่นนั้นคงไม่เข้าท่านัก

“งั้นคุณรีบไปเถอะ”เปปเปอร์ได้พยักหน้า

มายมิ้นท์ได้ตอบกลับ และเดินตรงไปทางห้องพัก

หลังจากนั้นไม่กี่นาที เธอได้ทำเสร็จแล้วเดินออกมา

เปปเปอร์ได้นั่งรอเธอตรงโต๊ะอาหารนั้นแล้ว เมื่อเห็นเธอเดินมา ก็ได้ดึงเก้าอี้ด้านข้างนั้นออก ให้สัญญาณว่าให้เธอนั่งที่นี่

มายมิ้นท์ก็ไม่ได้ปฏิเสธ และเดินตรงไปนั่งลง

“ลองชิมโจ๊กกุ้งฝีมือป้าทิพย์ดูว่าเป็นยังไงบ้าง”เปปเปอร์ได้ยื่นช้อนให้เธออันหนึ่ง

มายมิ้นท์มองดูเขาด้วยความประหลาดใจ“ฝีมือป้าทิพย์หรือคะ？”

“อื้อ”เปปเปอร์พยักหน้า

“คุณมาจากทางคฤหาสน์หรือคะ？”มายมิ้นท์ได้ถาม

เปปเปอร์เทน้ำผลไม้ให้กับเธอแก้วหนึ่ง“ตอนเช้าไปเอาของที่คฤหาสน์นิดหน่อย ก็เลยถือโอกาสนี้แล้วนำอาหารเช้ามาจากทางนั้นด้วยเลย”

“ที่แท้ก็อย่างนี้นี่เอง”มายมิ้นท์พยักหน้าด้วยความเข้าใจ“ฉันก็นึกว่าคุณตั้งใจไปที่คฤหาสน์โดยเฉพาะเพื่อให้ป้าทิพย์ทำอาหารเช้าให้สักอีก”

“ก็ถือว่าใช่มั้ง อย่างน้อยๆอาหารเช้าที่พวกเรากินอยู่นั้น เป็นผมเองที่สั่งให้ป้าทิพย์ทำสดๆ โดยเฉพาะ ไม่ว่ายังไงท่านย่าก็ไม่ได้กินอาหารทะเลอยู่แล้ว”เปปเปอร์ยิ้มพร้อมกับพูดออกมาว่า：“เอาเถอะ รีบกินเถอะครับ อากาศหนาวเย็นเช่นนี้ เดี๋ยวมันก็เย็นหมดหรอก”

“อื้อ”มายมิ้นท์ตอบกลับ

ทั้งสองคนได้เริ่มกินอาหารเช้าอย่างเงียบๆ

หลังจากที่กินอาหารเช้าเสร็จ ก็เกือบจะเก้าโมงแล้ว ทั้งสองคนออกไปด้วยกัน ได้ขึ้นรถและออกจากคอนโดพราวฟ้าไป

ทันทีที่ไมบัคของเปปเปอร์ได้ขับจากไปนั้น ก็มีร่างหนึ่งออกมาจากมุมประตูของคอนโดพราวฟ้า

คนคนนั้นเป็นลาเต้นั่นเอง

เขามาที่นี่ เพราะหลังจากตอนเช้าที่ได้โทรหามายมิ้นท์แล้ว ทันใดนั้นก็นึกได้ว่ามีของสิ่งหนึ่งอยู่ที่เขามาโดยตลอด ลืมเอาให้เธอไป ดังนั้นจึงได้ขับรถมาหา ตั้งใจจะเอาสิ่งของนั้นให้กับเธอ

แต่สิ่งที่คาดไม่ถึงคือ ตอนที่พึ่งจะมาถึงที่นี่ ก็เห็นฉากที่เธอกับเปปเปอร์เดินออกมาด้วยกัน

และเขายังดูออกว่า เธอในตอนนี้ไม่ได้มีความขัดแย้งต่อเปปเปอร์เลยสักนิด ในตอนที่คุยกับเปปเปอร์นั้น ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยรอยยิ้ม

เห็นได้ชัดว่า เธอได้ตระหนักแล้ว ว่าเธอได้ตกหลุมรักเปปเปอร์อีกครั้งหนึ่ง และยังยอมรับกับความจริงเรื่องนี้แล้วด้วย

บางทีพวกเขาอาจจะกลับมาคืนดีกันแล้วก็ได้

มิเช่นนั้น พวกเขาจะเดินออกมาจากตึกเดียวกันได้ยังไงล่ะ?

เมื่อนึกถึงเช่นนี้ มือทั้งสองข้างของลาเต้ก็อดไม่ได้ที่จะกำแน่นขึ้น ภายในใจเต็มไปด้วยความรู้สึกที่เจ็บปวด

แม้ว่าในตอนเช้าเขาได้พูดทางโทรศัพท์แล้ว ว่าเขาเต็มใจที่จะปล่อยวาง

แต่ว่าความรู้สึกนั้น มันจะปล่อยวางได้ง่ายดายขนาดนั้นได้อย่างไรล่ะ อย่างน้อยก็ต้องเป็นกระบวนการที่ยาวนานเลย

ดังนั้น เมื่อเห็นว่าเธอกับเปปเปอร์อยู่ด้วยกัน ภายในใจของเขาก็ยังคงรู้สึกเสียใจอยู่ดี

ขณะที่คิด ลาเต้ก็ได้สูบหายใจเข้าลึกๆ หลังจากที่ได้ฝืนระงับความขมขื่นในหัวใจของเขาแล้ว ก็ได้หยิบโทรศัพท์ออกมา และส่งข้อความออกไป

ในเวลาเดียวกัน โทรศัพท์ของเปปเปอร์ที่อยู่ตรงกระเป๋านั้นก็ดังขึ้น

เขาได้หยุดการสนทนากับมายมิ้นท์ และหยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วเหลือบมอง เมื่อเห็นคนที่ส่งมานั้น ความประหลาดใจก็แวบเข้ามาในดวงตาของเขา

คาดไม่ถึงเลยว่าจะเป็นลาเต้！

ทำไมจู่ๆลาเต้ถึงได้ส่งข้อความให้กับเขาล่ะ？

ดวงตาของเปปเปอร์มืดลงทันที จากนั้นก็ได้เปิดข้อความนั้น บนนั้นมีเพียงคำเดียวเท่านั้น：คุณกับมายมิ้นท์คบหากันแล้วหรือ？

เปปเปอร์ขมวดคิ้วเล็กน้อย ไม่เข้าใจว่าทำไมจู่ๆเขาถึงได้มาถามสิ่งนี้ แต่ก็ได้พิมพ์ตอบกลับไป：ประมาณนั้น！

ทางนั้น ลาเต้มองดูคำสามคำนี้ ใบหน้านั้นเต็มไปด้วยความสงสัย

ประมาณนั้นคือหมายความว่าอะไร？

คือคบหากันแล้วหรือ？

ลาเต้ได้เม้มริมฝีปาก และพิมพ์ต่อไป แต่ทุกครั้งที่พิมพ์คำหนึ่งคำ มือนั้นก็สั่นเทาไปหมด：ในเมื่อได้คบหากันแล้ว ถ้างั้นในอนาคตคุณก็ต้องทำดีต่อเธอ ไม่ต้องทำให้เธอเสียใจอีก มิเช่นนั้นผมไม่มีทางปล่อยคุณไปแน่นอน！

พอผู้ช่วยเหมันตร์ได้จอดรถเรียบร้อย มายมิ้นท์ก็ได้ถือกระเป๋าที่อยู่บนไหล่ของเธอ และหันศีรษะมองไปทางผู้ชายที่อยู่ด้านข้าง “ฉันไปก่อนนะคะ”

เปปเปอร์พยักหน้าเล็กน้อย“ผมส่งคุณขึ้นไปนะ”

“ไม่เป็นไรค่ะ”มายมิ้นท์ส่ายหัวปฏิเสธไป“คุณก็จะไปทำงานด้วยไม่ใช่หรือคะ ดังนั้นคุณไม่ต้องส่งแล้วจะดีกว่าค่ะ รีบกลับไปที่บริษัทตระกูลนวบดินทร์เถอะ ลาก่อนค่ะ！”

เธอได้โบกมือเล็กน้อย เปิดประตูรถแล้วเดินลงไป

เปปเปอร์ได้เลื่อนกระจกรถตัวเองลง หลังจากที่มายมิ้นท์ได้เดินอ้อมไปทางด้านหน้ารถ และทันทีที่เดินมาทางตัวเองนั้น ก็ได้ตะโกนเรียกเธอไว้“มายมิ้นท์”

มายมิ้นท์ได้หยุดก้าวเดินนั้น“มีอะไรหรือเปล่าคะ？”

“อย่าลืมคิดถึงผมนะครับ”เปปเปอร์มองดูเธอ พูดด้วยสีหน้าที่จริงจัง

ใบหน้าของมายมิ้นท์แดงก่ำทันที รีบหันดูรอบๆ เพื่อดูว่ามีคนไหม

เมื่อเห็นว่าไม่มีคน เธอจึงโบกมือให้กับเปปเปอร์ ให้สัญญาณกับเขาว่ารีบไป“ฉัน……ฉันจะพยายามนะ”

หลังจากที่พูดจบ เธอก็หันกลับไป รีบวิ่งเข้าไปทางประตูของบริษัท

เปปเปอร์มองดูเธอจากด้านหลัง สายตาคู่นั้นดูอบอุ่นขึ้นมาทันที จนกระทั่งมองไม่เห็นแล้ว จึงจะเลื่อนกระจกรถขึ้น และออกคำสั่งกับผู้ช่วยเหมันตร์ว่า：“ขับรถเลย”

“ครับ”ผู้ช่วยเหมันตร์พยักหน้าตอบตกลง และได้สตาร์ทรถ

ในอีกด้านหนึ่ง บนลิฟต์นั้น

เมื่อมองไปที่ประตูลิฟต์ที่ปิดอย่างช้าๆ มายมิ้นท์ก็ถอนหายใจยาวด้วยความโล่งอก จากนั้นยกมือขึ้นและสัมผัสใบหน้าของตัวเอง

ใบหน้าของเธอในตอนนี้ยังคงร้อนมาก ไม่ต้องส่องกระจก เธอก็รู้ว่าใบหน้าของเธอต้องแดงมากแน่ๆเลย

ทั้งหมดเป็นความผิดของเปปเปอร์ทั้งนั้น ชอบมีคำบอกรักผุดขึ้นมาอยู่บ่อยครั้ง ซึ่งทำให้เธอไม่สามารถต้านทานได้ และเธอไม่รู้ว่าจะตอบกลับอย่างไร

แต่มันก็น่าตื่นเต้นดี

เมื่อหกปีที่แล้ว ในตอนที่เธอรักเขานั้น เธอไม่ได้รับการตอบสนองทางความรู้สึกแบบเดียวจากเขาเลย ดังนั้นแน่นอนว่าเธอยังไม่เคยสัมผัสความตื่นเต้นเหล่านี้เลย

แต่วันนี้ในหกปีต่อมา ในที่สุดเธอก็ได้รับการตอบสนองทางความรู้สึกของเขา เธอพึ่งจะรู้ว่า ที่แท้ความรู้สึกที่รักซึ่งกันและกันนั้นมันเป็นเช่นนี้นี่เอง ทำให้คนรู้สึกถึงความสุข และทำให้คนรู้สึกตื่นเต้นอีกด้วย มากไปกว่านั้นคือจะชวนให้คนติดใจ

ขณะที่คิด ทันใดนั้นประตูลิฟต์ก็เปิดออก และเสียงผู้หญิงที่แหลมคมก็ดังขึ้นจากด้านนอก“เป็นคุณเองหรือคะ！”

มายมิ้นท์ได้เอามือที่อยู่บนใบหน้านั้นลง รีบจัดการความคิดภายในใจอย่างเร็ว และเงยหน้าขึ้น มองดารามายที่อยู่ด้านนอกนั้นด้วยความเย็นเยือก“นี่เป็นลิฟต์สำหรับผู้บริหารระดับสูง หรือว่าฉันทำอะไรไม่ถูกหรือคะ？”