รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 614

เธอรู้ว่าทำไมประธานใหญ่ถึงเกลียดดารามายขนาดนั้น

เธอเคยได้ยินมาจากประธานลาเต้ ว่าเมื่อหกปีก่อน เทนเดอร์กรุ๊ปที่กำลังจะล้มละลายนั้น ดารามายสองแม่ลูกนั้น ไม่เพียงแต่ไม่ก้าวไปกับเทนเดอร์กรุ๊ปด้วยกัน กลับหอบเงินของอดีตประธานใหญ่ที่ได้มาจากการซื้อหุ้นนั้นไป หนีจากไปโดยไม่สนอะไร สุดท้ายอดีตประธานใหญ่รู้สึกท้อแท้หมดกำลังใจและได้กระโดดตึกฆ่าตัวตาย

สามารถพูดได้ว่า อดีตประธานใหญ่ถูกดารามายสองแม่ลูกนั้นฆ่าโดยทางอ้อม ในตอนนี้พอดารามายเห็นว่าเทนเดอร์กรุ๊ปได้กลับมามีการพัฒนาอีกครั้งหนึ่ง ก็ได้กลับมาแย่งหุ้นส่วนกับประธานใหญ่ คนแบบนี้ ประธานใหญ่จะไม่เกลียดได้อย่างไรกันล่ะ

ขณะที่คิดอยู่ ลิฟต์ก็ได้ลงมาถึงแล้ว

มายมิ้นท์ได้ก้าวเดินออกไปก่อน

หลังจากที่ออกไปแล้ว เธอก็เห็นผู้ชายคนหนึ่งที่พิงด้านข้างของไมบัคคันนั้น ในไม่ไกลนัก

ผู้ชายคนนั้นได้ก้มศีรษะลง ในมือได้ถือโทรศัพท์อยู่ และปลายนิ้วมือนั้นกำลังกดอะไรอยู่บนหน้าจอนั้น

ในไม่ช้า มายมิ้นท์ก็รู้สึกได้ถึงเสียงสั่นของโทรศัพท์ตัวเอง

เธอรู้ ว่าต้องเป็นเขาแน่ๆ ที่ส่งข้อความมาหาเธอ

ที่ด้านข้างนั้น เลขาซินดี้ก็ได้มองเห็นเปปเปอร์แล้ว พูดกับมายมิ้นท์ด้วยความประหลาดใจว่า：“ประธานใหญ่คะ ประธานเปปเปอร์มาได้ยังไงคะ？”

มายมิ้นท์ไม่ได้ตอบอะไร ได้ยิ้มมุมปากและเดินตรงไปทางเปปเปอร์ทางนั้น

เมื่อเลขาซินดี้เห็นเช่นนี้ก็รีบเดินตามไป

ทางนั้น พอเปปเปอร์ได้ยินเสียงฝีเท้าที่ก้าวเดินมา ได้เงยหน้าแล้วมองไปทางนั้น เมื่อเห็นว่าเป็นมายมิ้นท์ ใบหน้าก็อ่อนโยนทันที“มาแล้วหรือครับ”

“มาแล้วค่ะ”มายมิ้นท์พยักหน้าเล็กน้อย

เลขาซินดี้กะพริบตาด้วยความประหลาดใจ

เกิดเรื่องอะไรขึ้น？

ที่แท้สองคนนี้ได้นัดกันไว้แล้วหรอกหรือ！

และอีกอย่าง ทำไมเธอรู้สึกว่า บรรยากาศระหว่างทั้งสองคนดูแปลกๆไปหน่อย

“ดารามายล่ะ？”เปปเปอร์มองดูรอบๆ แล้วถาม

มายมิ้นท์ได้ชี้ไปทางรถตู้ที่อยู่ไม่ไกลนั้น“อยู่ในรถคันนั้นน่ะ”

เปปเปอร์ได้เหลือบมอง และพยักหน้าเล็กน้อย“ขึ้นรถเถอะ นั่งรถผมเลย”

“โอเคค่ะ”มายมิ้นท์ก็ไม่ได้ปฏิเสธอะไร พยักหน้าตอบตกลง

เปปปเปอร์ยื่นมือออกมา และได้เปิดประตูรถ

มายมิ้นท์ก้มตัวนั่งลงไป

เปปเปอร์มองไปทางด้านหลัง และโยนกุญแจให้เลขาซินดี้ไป

เลขาซินดี้รีบรับมาอย่างเร็วไว มองดูกุญแจไมบัคที่อยู่ในมือนั้น รู้สึกสับสนเล็กน้อย“ประธานเปปเปอร์คะ นี่คุณ……”

“คุณมาขับรถ”เปปเปอร์พูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่เย็นเยือก จากนั้นก็ได้ขึ้นรถไป นั่งลงด้านข้างของมายมิ้นท์

เลขาซินดี้ยังคงยืนอยู่ที่เดิม ทำอะไรไม่ถูกอยู่ครู่หนึ่ง ว่าจะฟังคำสั่งนั้นหรือไม่ฟังดี

เพราะไม่ว่าอย่างไรตัวเองก็เป็นคนของประธานใหญ่ แต่สถานะตำแหน่งของประธานเปปเปอร์นั้นสูงกว่าประธานใหญ่ เธอจึงไม่สามารถปฏิเสธได้

ดังนั้น เธอไม่รู้จริงๆ ว่าต้องทำอย่างไร

ภายในรถนั้น มายมิ้นท์รู้ซึ้งถึงความลำบากใจของเลขาซินดี้ ได้เลื่อนกระจกรถลงมา และยื่นศีรษะออกมาต่อหน้าเปปเปอร์“ทำตามเขาเลย เขาไปพร้อมกับพวกเราน่ะ”

“ได้ค่ะประธานใหญ่”เมื่อมีคำพูดนี้ของมายมิ้นท์แล้ว ในที่สุดเลขาซินดี้ก็ไม่ต้องรู้สึกสับสนอีก และรีบพยักหน้าตอบตกลง จากนั้นก็อ้อมไปทางด้านหน้าของรถ แล้วนั่งลงตรงที่นั่งคนขับ

ได้สตาร์ทรถด้วยความราบรื่น

ในระหว่างทาง จู่ๆ เปปเปอร์ก็ได้เปิดกล่องเก็บของในรถนั้น และได้หยิบเครื่องดื่มออกมาจากในนั้นหนึ่งขวด หลังจากที่ได้เปิดฝาขวดแล้วก็ยื่นให้กับมายมิ้นท์ไป“ดื่มนี่สิ”

“นี่คืออะไรหรือคะ？”มายมิ้นท์รับมาด้วยใบหน้าที่สงสัย

เปปเปอร์ยิ้มเล็กน้อยพร้อมกับตอบกลับว่า：“เป็นผลิตภัณฑ์เสริมอาหารอย่างหนึ่ง มันมีประโยชน์มากในการต่อต้านกับความเหนื่อยล้า ก่อนที่จะมา ผมให้เหมันตร์ไปซื้อโดยเฉพาะเลย”

“ใช่หรือคะ ฉันลองกินดูค่ะ”มายมิ้นท์มองดูเครื่องดื่มในมือของเธออยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นจึงเงยหน้าขึ้นและเริ่มดื่ม

หลังจากที่ดื่มแล้วไม่กี่คำ เธอก็ได้วางขวดลง และปิดฝาขวด

เปปเปอร์ได้หยิบผ้าเช็ดหน้าสูท จากกระเป๋าหน้าอกด้านขวาของตัวเอง ได้เช็ดมุมปากของเธอ แล้วถามเบาๆ“รสชาติเป็นยังไงบ้าง？”

มายมิ้นท์ได้วางเครื่องดื่มไว้ด้านข้าง“ก็ใช้ได้อยู่ค่ะ เปรี้ยวๆหวานๆหน่อย สดชื่นดีค่ะ”

“ถ้างั้นก็ดีครับ”เปปเปอร์พับผ้าเช็ดหน้าสูท และใส่ไว้ในกระเป๋าเสื้อสูทของตัวเอง

ตรงหน้านั้น เลขาซินดี้ซึ่งกำลังขับรถอยู่ ได้เห็นฉากนี้ผ่านกระจกมองหลังหมด และภายในใจรู้สึกตกตะลึงอย่างมาก

เมื่อสักครู่ประธานเปปเปอร์ทำอะไรหรือ？ได้เช็ดมุมปากให้กับประธานใหญ่หรือ！

“ดอกไม้ที่ฉันให้คุณซื้อ คุณไปวางไว้ที่ไหนแล้วหรือ？”มายมิ้นท์มองดูเธอแล้วถาม

เลขาซินดี้ชี้ไปทางรถตู้ที่อยู่ด้านหน้าคันนั้น “อยู่ที่รถคันนั้นค่ะ ฉันจะไปเอามาเดี๋ยวนี้เลย ประธานใหญ่คะคุณรอสักครู่นะคะ”

“อื้อ ไปเลย”มายมิ้นท์พยักหน้า

เลขาซินดี้รีบเดินไปทางรถตู้ทางนั้น

มายมิ้นท์ยืนอยู่ข้างหน้าไมบัค มองไปที่ประตูสุสานด้านหน้านั้น ใบหน้าของเธอค่อยๆเศร้าขึ้นมา บรรยากาศรอบกาย ก็หดหู่ขึ้นมาทันที

เปปเปอร์รู้ว่าเพราะเธอมองเห็นสิ่งนั้นแล้วรู้สึกสะเทือนใจขึ้นมา ไม่ว่าอย่างไรคนใกล้ชิดที่สุดของตัวเองก็ได้หลับใหลยาวนานอยู่ที่นี่แล้ว แน่นอนว่าต้องรู้สึกไม่ดีเป็นเรื่องธรรมดา

ความรู้สึกเช่นนี้ เขาก็เคยได้สัมผัสมันอยู่

และอีกอย่างในอีกสองวันก็จะเป็น……

เปปเปอร์เม้มริมฝีปากเล็กน้อย ก็ไม่ได้คิดต่อไปอีก ได้วางมือบนไหล่ของมายมิ้นท์ แตะเบาๆ พูดพร้อมกับเตือนว่า：“ดอกไม้มาแล้ว”

มายมิ้นท์เงยหน้าขึ้นมาดู เห็นว่าเลขาซินดี้กลับมาพร้อมกับถือดอกไม้ไว้สองช่อ ช่อหนึ่งเป็นดอกลิลลี่ อีกช่อหนึ่งเป็นดอกลาเวนเดอร์

ดอกลิลลี่เป็นดอกที่คุณพ่อชอบ และดอกลาเวนเดอร์นั้น เป็นดอกที่คุณแม่ชอบ

มายมิ้นท์ได้ยื่นมือออกไป เตรียมจะรับดอกไม้มา แต่เปปเปอร์กลับแย่งไปก่อน“ผมถือเอง”

มายมิ้นท์ได้ตอบตกลง ก็ไม่ได้ปฏิเสธอะไร และให้เลขาซินดี้เอาดอกไม้ให้เขา จากนั้นก็ได้พูดว่า：“ฉันไปดูคุณแม่ฉันก่อน ส่วนดารามายนั้น คุณให้บอดี้การ์ดส่งดารามายไปที่คุณพ่อฉันก่อน จำไว้นะ ให้เธอคุกเข่าต่อหน้าป้ายสุสานของคุณพ่อ”

“ค่ะประธานใหญ่！”เลขาซินดี้ยืดตัวตรงแล้วตอบตกลง

มายมิ้นท์มองไปทางเปปเปอร์“ไปเถอะค่ะ”

“อื้อ”เปปเปอร์พยักหน้าเล็กน้อย และได้เดินตามเธอไป เดินเข้าไปทางประตูสุสานนั้น

คุณแม่ของมายมิ้นท์ได้เสียชีวิตไปเป็นเวลายี่สิบเอ็ดปีแล้ว ป้ายสุสานก็ดูเก่าอย่างมาก ภาพถ่ายบนป้ายสุสานนั้น เพราะว่าโดนทั้งลมทั้งฝน จนกลายเป็นกระดำกระด่างสีไม่เสมอกัน และดูไม่ค่อยชัดสักเท่าไหร่นัก

เมื่อเห็นเช่นนี้ มายมิ้นท์รู้สึกปวดใจเล็กน้อย และน้ำตาคลอตรงเบ้าตา

เธอได้เปิดกระเป๋า เตรียมหาสิ่งของมาเช็ดที่ป้ายสุสานเล็กน้อย

แต่ทว่าหาไปหามา ก็หาสิ่งของที่เหมาะสมไม่เจอเลย

ในขณะที่เธอได้ขมวดคิ้ว เตรียมจะใช้แขนเสื้อนั้น ก็มีมือใหญ่ยื่นมา และในมือนั้นมีผ้าเช็ดอยู่ผืนหนึ่ง