รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 621

ฟู่ๆ

ทันใดนั้นหม้อบนเตาก็ส่งเสียงออกมา เพราะน้ำในหม้อกำลังเดือด ฝาหม้อเผยอขึ้นเนื่องด้วยแรงดันภายใน

หลังจากที่มายมิ้นท์ได้ยิน เธอก็รีบหยุดสิ่งที่เธอค้างไว้ในมือแล้วมองไปที่เตา "ซุปเดือดแล้วค่ะ"

“ทำยังไง?” เปปเปอร์ถาม

มายมิ้นท์ชี้ไปที่ปุ่มปิด “ปิดเตาได้ แล้วใช้ช้อนคน แล้วตักใส่ซุปใส่ถือไปวางไว้ข้างๆ ก็ได้แล้วค่ะ”

“โอเค ผมทำเอง” หลังจากเปปเปอร์พูดจบ เขาก็เดินตรงไปที่เตา

จู่ๆ มายมิ้นท์ก็เหมือนนึกถึงอะไรบางอย่างได้ เธอพูดขึ้นอีกครั้งว่า "คุณแค่คนก็พอค่ะ เดี๋ยวฉันจะเข้ามาตักเอง"

ยังคงเป็นประโยคเดิม เพราะมือของเขาใช้การได้ข้างเดียว ไม่สามารถยกหม้อได้

เปปเปอร์รู้ดีว่าเขาคงยกไม่ได้ ดังนั้นจึงไม่ปฏิเสธคำพูดของเธอ ได้แต่ตอบรับแล้วปิดเตา

จากนั้นเขาก็หยิบช้อนที่อยู่ด้านข้างขึ้นมายกฝาหม้อออก

แต่เนื่องจากเขาไม่มีความรู้เรื่องเหล่านี้มาก่อน เมื่อยกฝาหม้อขึ้น เขาไม่ทันเอามือหลบก็ถูกไอร้อนลอยขึ้นมา ทำให้ไอน้ำร้อนลวกข้อมือของเขา

เปปเปอร์อุทานออกมาเบาๆ เขาขมวดคิ้วด้วยความเจ็บปวด

เมื่อมายมิ้นท์ได้ยินแล้ว เธอก็รีบก้าวเข้าไปดู "เกิดอะไรขึ้นคะ?"

เปปเปอร์ปิดฝาหม้อลงด้วยใบหน้าอันสงบ "ไม่เป็นไรครับ"

“จริงเหรอคะ?” มายมิ้นท์หรี่ตามองมาที่เขาอย่างสงสัย เห็นได้ชัดว่าเธอไม่เชื่อในสิ่งที่เขาพูด

เพราะเมื่อครู่เธอได้ยินเสียงอุทานออกมาของเขาจริงๆ

ดวงตาของเปปเปอร์กะพริบเล็กน้อย เขาหันไปทางด้านข้างเพราะไม่กล้าสบตาดูเธอ “ไม่เป็นไรจริงๆ”

“ฉันไม่เชื่อแน่” มายมิ้นท์มองไม่ออกถึงความผิดปกติของเขาได้อย่างไร ริมฝีปากสีแดงของเธอเม้มแน่น “บอกฉันมานะคะ เกิดอะไรขึ้นกับคุณ ถ้าคุณไม่บอกฉัน ฉันจะเชคเอง”

เมื่อเห็นการแสดงออกที่จริงจังและน้ำเสียงเคร่งขรึมของหญิงสาว เปปเปอร์ก็ยอมแพ้และยกมือขวาขึ้นเพื่อให้เธอดูข้อมือของเขา

มายมิ้นท์เห็นว่าผิวของเขาเดิมทีเป็นสีขาวเริ่มแดงเรื่อ เธอก็ดูเหมือนจะเข้าใจอะไรบางอย่าง แล้วพูดด้วยความตกใจว่า "คุณถูกน้ำร้อนลวกเหรอคะ?

เปปเปอร์ก้มศีรษะและกระแอมออกมาอย่างเชื่องช้าเพื่อยอมรับมัน

มายมิ้นท์รู้สึกสับสนงุนงง "คุณถูกลวกได้ยังไง?"

“พอดีมือไปโดนไอน้ำเข้าน่ะครับ” เปปเปอร์เหลือบมองหม้อบนเตาแล้วตอบเธอ

เมื่อมายมิ้นท์ได้ยินดังนั้น เธอก็ทั้งโมโหและขำ “ฉันเข้าใจแล้วค่ะ คุณทำอะไรไม่ได้นอกจากเด็ดผัก เอาละ คุณออกไปเถอะค่ะ อย่าทำอะไรอีกเลย ฉันเกรงว่าหากคุณคอยช่วยเหลืออยู่อย่างนี้ฉันจะยุ่งมากขึ้น และคุณก็จะเจ็บตัวมากขึ้น”

เปปเปอร์ก้มหน้าด้วยความละอาย "ผมขอโทษ......"

เขาไม่คิดว่าเขาจะไร้ประโยชน์ขนาดนี้

แม้แต่เรื่องเล็กน้อยในครัวก็ยังทำได้ไม่ดี

มายมิ้นท์เห็นท่าทางซึมเศร้าของเปปเปอร์ เธอก็เข้าใจอารมณ์ความรู้สึกของเขาดี

ถึงอย่างไรเขาก็หวังดีมาช่วย แต่เขากลับไม่ได้ช่วยอะไรเลย ท้ายที่สุดแล้วหากเขายังอยู่ช่วยต่อไปคงจะวุ่นวายมากขึ้น เป็นธรรมดาหากเขาจะรู้สึกไม่สบายใจ รู้สึกเสียใจเพราะทำให้เธอผิดหวัง

แต่ในความเป็นจริงแล้ว เธอไม่ได้ผิดหวังอะไร

การที่เขาทำสิ่งเหล่านี้ไม่เป็น ก็เป็นเรื่องที่ให้อภัยได้

อีกทั้งกาที่เขาริเริ่มที่จะเข้ามาช่วยเหลือเธอ ในใจเธอก็ซาบซึ้งเกินพอแล้ว

“เอาละ ไม่ต้องคิดมากนะคะ ฉันเชื่อว่าเมื่อแขนคุณหายแล้วจะไม่เป็นแบบนี้แน่”มายมิ้นท์ตบไหล่เปปเปอร์เบาๆ เพื่อปลอบโยน

เปปเปอร์เหลือบมองที่แขนซ้ายของเขา ความหวังบางอย่างก็ผุดขึ้นมาอีกครั้งในหัวใจของเขา

ใช่แล้ว ไม่ใช่ว่าเขาไม่สามารถทำอะไรได้ดี แต่ปัญหาอยู่ที่มือของเขายังไม่หายต่างหาก

นอกจากนี้ สิ่งไหนที่เขาทำไม่เป็น เขาค่อยเรียนรู้เพิ่มเติมก็ได้

เขาเชื่อว่าในอนาคตเขาจะสามารถช่วยอะไรเธอได้บ้าง

ขณะเดียวกัน เขายังพบว่าการทำอาหารกับเธอหรือทำเรื่องใดก็ตาม เขามีความสุขจริงๆ เขาชื่นชอบมันมาก ทำให้หัวใจของเขาพองโต

“มาค่ะ ฉันจะพาคุณไปทำความสะอาดแผลน้ำร้อนลวกนี้ก่อน” มายมิ้นท์พูดอีกครั้ง

เมื่อตอนที่เธอเริ่มเรียนทำอาหารครั้งแรก เธอก็ถูกลวกมืออยู่หลายครั้ง ดังนั้นเธอจึงรู้ดีว่าเขารู้สึกอย่างไรหลังจากที่ถูกลวก

ตอนนี้ข้อมือของเปปเปอร์คงจะปวดแสบปวดร้อน

ดังนั้น ณ เวลานี้ ผู้ช่วยเหมันตร์ยังคงไม่เลิกงานและยังยุ่งอยู่

เมื่อได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ผู้ช่วยเหมันตร์ก็เอามือลูบไปที่ผมของตน ก่อนจะวางปากกาในมือลงแล้วหยิบโทรศัพท์ที่วางไว้ข้างหน้า สายตาเหลือบมอง เหอะๆ เจ้านายผู้ขูดเลือดขูดเนื้อนั่นเอง

เขาโทรมาช่วงเวลานี้ ไม่ใช่เรื่องดีแน่นอน!

ผู้ช่วยเหมันตร์บ่นออกมาสองสามคำเกี่ยวกับเปปเปอร์ แต่ในที่สุดเขาก็รับโทรศัพท์ด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม “ประธานเปปเปอร์ครับ”

“พรุ่งนี้หาพ่อครัวให้ผมคนหนึ่งสิ” เปปเปอร์สั่ง

ผู้ช่วยเหมันตร์ตกตะลึง "พ่อครัว? ประธานเปปเปอร์ ท่านจะเปลี่ยนพ่อครัวที่คฤหาสน์ตระกูลนวบดินทร์เหรอครับ?”

“ไม่ใช่ หาพ่อครัวส่วนตัวให้ผม ผมต้องการเรียนทำอาหารกับเขา” เปปเปอร์เผยอริมฝีปากบางของเขาเบาๆ แล้วตอบกลับ

ผู้ช่วยเหมันตร์เกือบสำลักน้ำลายของตัวเองตาย “อะไรนะ เรียนทำอาหาร?”

“อืม”

ริมฝีปากของผู้ช่วยเหมันตร์กระตุก “ประธานเปปเปอร์ เป็นอะไรหรือเปล่าครับ ทำไมถึงอยู่ๆ จะไปเรียนทำอาหาร?”

“นี่ไม่ใช่สิ่งที่คุณต้องรู้ ไปทำตามที่ผมบอกก็พอ ให้เขามาที่ห้องทำงานของผมทุกเที่ยงเพื่อสอนผม” เปปเปอร์กล่าว

เขามีเวลาว่างตอนนี้เท่านั้น

ช่วงเวลาที่เหลือ เขาใช้ในการทำงานและอยู่เป็นเพื่อนมายมิ้นท์

สองชั่วโมงตอนเที่ยงเพียงพอสำหรับเขาที่จะเรียนรู้ เพราะเขามีความสามารถในการเรียนรู้ที่ดี คาดว่าอีกไม่นานเขาจะกลายเป็นชายหนุ่มที่มีความสามารถในการทำกับข้าว

เมื่อถึงเวลานั้น มายมิ้นท์คงจะประหลาดใจมากถ้าเขาทำอาหารให้เธอกินใช่ไหมล่ะ?

เมื่อจินตนาการถึงวันนั้น เปปเปอร์ก็อดไม่ได้ที่จะตั้งตารอ

ผู้ช่วยเหมันตร์กลอกตาโดยไม่พูดอะไรออกมาอีก เมื่อถูกเปปเปอร์สั่งไม่ให้ถามมาก

เขาไม่รู้จักประธานเปปเปอร์เหรอ?

อยู่ดีๆ ก็อยากเรียนทำอาหารขึ้นมาเสียอย่างนั้น รับรองว่าต้องการทำให้คุณมายมิ้นท์แน่

นอกจากคุณมายมิ้นท์แล้ว มีใครอีกที่มีความสามารถพอจะให้เขาหันมาสนใจเรื่องไร้สาระเหล่านี้ได้