รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 722

“ผมรู้” เปปเปอร์ยื่นมือไปโอบอยู่ด้านหลังเอวเธอ และรวบตัวเธอมาอยู่ในอ้อมกอดเบา ๆ “แต่ว่าผมปวดใจนี่ แถมผมยังรู้สึกเสียใจมากด้วย”

“เสียใจเรื่องอะไรคะ?” มายมิ้นท์เงยหน้าขึ้นมา และจ้องมองไปที่เขาอย่างไม่ค่อยเข้าใจ

ชายหนุ่มใช้หน้าผากแตะกับหน้าผากของเธอเล็กน้อย “เสียใจที่ตอนนั้นไม่ได้ปรากฏตัวออกมาตรงหน้าคุณมาคอยปกป้องคุณ ถ้าเกิดว่าผมได้เห็นในจดหมายของคุณตั้งแต่ทีแรกว่าสองแม่ลูกดารามายมารังแกคุณ ผมก็คงจะมาปรากฏตัวต่อหน้าคุณ และคุณก็จะไม่ต้องมาเจอกับเหตุการณ์พวกนี้แล้ว”

แถมระหว่างพวกเขาก็คงจะไม่ต้องมีคนอย่างส้มเปรี้ยวอีกคนที่มาสร้างความร้าวฉานให้ แล้วก็คงจะได้อยู่ด้วยกันตามกฎเกณฑ์ ได้แต่งงานกัน และมีลูกกัน ……

พอมายมิ้นท์เห็นว่าบนหน้าของชายหนุ่มเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด ก็อดไม่ได้ที่จะยื่นมือออกไป ประคองใบหน้าของเขาไว้ แล้วใช้แรงบีบเล็กน้อย “เอาล่ะ อย่าเป็นอย่างนี้เลยนะคะ นี่ไม่ใช่ความผิดของคุณสักหน่อย แล้วช่วงเวลานั้นคุณก็ต้องนอนโรงพยาบาลอยู่บ่อย ๆ เพราะว่าสาเหตุเรื่องโรคหัวใจ จะมาวิ่งไปทั่วได้ยังไง ดังนั้นคุณไม่จำเป็นที่จะต้องเป็นแบบนี้ แล้วอีกอย่าง ฉันก็แค่โดนสองแม่ลูกนั่นรังแกอยู่แค่ช่วงหนึ่งเท่านั้น แต่พอคุณพ่อมารู้เรื่องเข้า พวกเธอก็ไม่ค่อยกล้าทำแล้ว ดังนั้น ชีวิตในวัยเด็กของฉัน ก็ถือได้ว่ามีความสุขดีค่ะ”

เปปเปอร์เอามือที่วุ่นวายอยู่บนใบหน้าตัวเองของเธอลงมา “แต่ผมก็ยังรู้สึกว่าผมพลาดไปเยอะมากเลย”

มายมิ้นท์ยิ้มขึ้นมาทีหนึ่ง “ในเมื่อรู้ว่าพลาดไปเยอะมาก งั้นต่อไปคุณก็ต้องดีกับฉันขึ้นหลาย ๆ เท่าเลยนะคะ”

“ผมจะทำแน่นอน” ดวงตาของเปปเปอร์เป็นประกายขึ้นมาครู่หนึ่ง จากนั้นก็รวบตัวเธอเข้ามากอดอยู่ในอก และกอดแน่นมากขึ้น เหมือนกับแทบจะอยากให้ตัวเธอหลอมละลายเข้าไปเป็นร่างเดียวกันกับเขายังไงอย่างงั้น

ถึงแม้ว่ามายมิ้นท์จะรู้สึกไม่ค่อยสบายมากนัก แต่เธอก็เข้าใจความรู้สึกของเขาในตอนนี้ ก็เลยไม่ได้เปิดปากห้ามปรามเขา

อย่างมากสุด ก็แค่อดทนหน่อยเดี๋ยวก็ผ่านไปแล้ว

“ใช่แล้ว คุณอยากรู้เรื่องเบาะแสของลำดวนหรือเปล่า?” อยู่ ๆ ก็นึกอะไรขึ้นมาได้ แล้วเปปเปอร์ก็ค่อย ๆ คลายตัวมายมิ้นท์ออก แล้วก้มหน้าลงมาถามเธอ

มายมิ้นท์ยักคิ้วขึ้นมา “ลำดวนเหรอคะ?”

“อืม”

มายมิ้นท์เบ้ปากเล็กน้อย “ในครั้งแรกที่ดารามายกลับมาที่เมืองเดอะซี ฉันก็สงสัยแล้วว่าทำไมมีแค่หล่อนตัวคนเดียว ทำไมถึงไม่มีลำดวนมาด้วย คราวที่แล้วตอนที่ไปเกาหลี ก็เห็นแค่ดารามายคนเดียว ไม่เห็นลำดวนเลย ฉันคิดว่า ลำดวนน่าจะตายไปแล้วมั้งค่ะ”

“ไม่ เธอยังไม่ตาย” เปปเปอร์ค่อย ๆ ส่ายหน้าขึ้นมา

มายมิ้นท์รู้สึกแปลกใจ “ไม่ตายเหรอคะ?”

“อืม” เปปเปอร์พยักหน้าขึ้นมา

มายมิ้นท์ยิ้มเย็นขึ้นมาทีหนึ่ง “งั้นเธอก็อายุยืนมากเลยนี่ เมื่อหกปีก่อน เธอเป็นมะเร็งระยะแรก ตอนนี้ก็ผ่านมาตั้งหกปีแล้ว อาการของเธอก็น่าจะรุนแรงมากยิ่งขึ้นแล้ว ฉันก็นึกว่าเธอจะตายไปแล้วซะอีก แต่ปรากฏว่าคิดไม่ถึงเลยว่ายังจะมีชีวิตอยู่อีก”

“เธอไปติดคุกอยู่” เปปเปอร์โยนระเบิดออกมาลูกหนึ่ง

“อะไรนะคะ?” มายมิ้นท์นิ่งอึ้งไปครู่หนึ่ง จากนั้นร่างกายก็รีบตั้งตรงขึ้นมา “ติดคุกเหรอ? ทำไมถึงไปติดคุกได้ละคะ?”

เป็นเพราะเรื่องที่วางยาคุณพ่อเหรอ?

ไม่ ไม่ ไม่ น่าจะไม่ใช่

เรื่องที่วางยาให้คุณพ่อนั้น อยู่ในเมืองเดอะซี ตำรวจต่างประเทศไม่มีทางเข้ามายุ่งได้แน่

แล้วอีกอย่าง คนที่วางยาพร้อมกันก็มีดารามายด้วยอีกคน ถ้าเป็นเพราะเรื่องนี้จริง ๆ ก็ไม่มีเหตุผลที่ดารามายยังสามารถลอยหน้าลอยตาอยู่ข้างนอกได้อีก

“เป็นเพราะพลั้งมือฆ่าคนตาย” เปปเปอร์จัดผมให้มายมิ้นท์ครู่หนึ่ง แล้วเรียวปากก็เปิดปากพูดขึ้น “หลังจากที่สองแม่ลูกดารามายออกไปจากเมืองเดอะซีแล้วก็ไปที่อเมริกา แถมยังย้ายสัญชาติไปอยู่ทางนั้นด้วย สองคนนี้ เอาเงินที่โกงไปจากเทนเดอร์กรุ๊ป ไปชีวิตอยู่สุขสบายที่เมืองนอกอยู่สองปี แต่เพราะมีแต่รายจ่ายไม่มีรายได้เข้ามา เงินก้อนนี้ก็เลยใช้หมดไปอย่างรวดเร็ว และที่สำคัญสองคนแม่ลูกนี้ ก็ไม่ใช่พวกคนที่จะไปหางานทำด้วย ดังนั้น……”

“ดังนั้นความหมายของคุณคือ สองแม่ลูกนี้ไปเป็นอะไรแบบนั้นของคนอื่นเหรอคะ?” มายมิ้นท์พูดต่อคำพูดข้างหลังเขา ใบหน้าเต็มไปด้วยความรังเกียจ

เปปเปอร์พยักหน้าขึ้น “ก็ประมาณนั้น สองแม่ลูกนี้ได้ไปที่ไนต์คลับ แล้วกะว่าจะทำความรู้จักกับพวกคนรวยที่นั่นสักหน่อย พอเป็นแบบนี้ ชีวิตความเป็นอยู่ในอนาคตก็จะได้ต้องเป็นกังวลอีก ดารามายนั้นไม่ต้องพูดถึง เธออายุยังน้อย คนที่มาถูกใจก็ต้องมีอยู่ไม่น้อย ไม่นานก็มีลูกหลานคนรวยคนหนึ่งมาถูกใจเข้า ส่วนลำดวนนั้น ถึงจะพอมีอายุอยู่บ้าง แต่ก็ยังมีเสน่ห์อยู่ คนที่ชอบแนวนี้ก็ยังมีอยู่ไม่น้อย ก็เลยโดนตาแก่คนหนึ่งมาถูกใจเข้า แล้วก็แอบเอาไปเลี้ยงดูไว้ ตาแก่คนนั้นชอบเธอมาก และไปหาเธออยู่บ่อย ๆ แถมเพื่อเธอแล้ว ยังกะว่าจะหย่ากับคู่ชีวิตที่มีอยู่แล้วอีกด้วย”

มายมิ้นท์ลืมตาโตขึ้นมาอย่างไม่อยากจะเชื่อ “สั้นขนาดนี้เลยเหรอคะ?”

“ตาแก่คนนั้นพอมีอำนาจอยู่ที่ต่างประเทศอยู่บ้าง ดังนั้นก็เลยยื่นมือเข้าไปช่วยลำดวน แต่ว่านี่ก็เป็นเรื่องที่ดีไม่ใช่เหรอ?” เปปเปอร์รวบผมของเธอขึ้นมาช่อหนึ่ง แล้วเอามาไว้ที่ข้างปากและค่อย ๆ ดมไป

มายมิ้นท์ขมวดคิ้วขึ้นมา “เป็นเรื่องดีที่ไหนกันละคะ?”

“ลำดวนฆ่าคนที่ต่างประเทศ สัญชาติของหล่อนก็จะต้องโดนถอดถอนแล้ว รอให้หล่อนรับโทษสิ้นสุดแล้ว ก็จะโดนเนรเทศกลับตามสัญชาติของตัวเอง พอถึงตอนนั้น คุณก็จะสามารถแก้แค้นให้พ่อของเราได้แล้ว” เปปเปอร์วางเส้นผมของเธอลง

มายมิ้นท์หน้าแดงไปทั้งหน้า แล้วก็ถลึงตาใส่เขาอย่างไม่สบอารมณ์ “พ่อของเราอะไรกัน นั่นมันพ่อของฉันต่างหาก!”

“ก็เหมือนกัน ในอนาคตก็ต้องเรียกอยู่ดี” เปปเปอร์พูดขึ้นอย่างหน้าไม่อาย ในดวงตาแฝงไปด้วยความขบขัน

มายมิ้นท์ส่ายหน้าขึ้นอย่างเหนื่อยหน่าย และไม่ได้โต้เถียงคำพูดของเขา “แต่ว่าคุณก็พูดถูก เรื่องที่เธอวางยาคุณพ่อ จะปล่อยไปเพราะว่าเธอติดคุกอยู่ต่างประเทศไม่ได้ การทำผิดกฎหมายที่ต่างประเทศของเธอ กับการทำผิดกฎหมายในประเทศนั้นมันคนละเรื่องกัน เธอแค่รับโทษที่ทำกับคู่ชีวิตของผู้ชายคนนั้น แต่ไม่ได้รับโทษที่ทำกับคุณพ่อ ดังนั้นเธอจึงจำเป็นจะต้องจ่ายค่าตอบแทนสำหรับเรื่องที่วางยากับคุณพ่อมา”

เธอกำฝ่ามือไว้แน่น และพูดขึ้นด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

เปปเปอร์เชยคางของเธอขึ้นมา “วางใจเถอะ เธอต้องได้รับโทษแน่ ดังนั้นคุณอย่าขมวดคิ้วอีกเลยนะ มันไม่สวยเลย”

“อะไรนะ? รังเกียจฉันเหรอ?” มายมิ้นท์เหล่ตามองเขาทีหนึ่ง

เปปเปอร์ใช้นิ้วโป้งนวดหัวคิ้วที่ขมวดเข้าด้วยกันของเธอ “เปล่า ผมแค่รู้สึกว่า สำหรับคนพวกนี้ คุณไม่จำเป็นที่จะต้องอารมณ์แปรปรวนมากเกินไป มันไม่คุ้ม และก็จะทำให้เสียสุขภาพจิตด้วย”

มายมิ้นท์หรี่ตาลง “ฉันรู้ค่ะ แต่ว่าคนพวกนี้ก็เหมือนกับเป็นหนามอันหนึ่ง ที่ปักอยู่ในใจฉัน ทำให้ฉันไม่มีทางที่จะไม่โกรธได้ ฉันคิดว่า บางทีอาจจะต้องดึงหนามพวกนี้ออกมาให้หมด ฉันถึงจะสบายใจได้อย่างแท้จริง”

“ผมรู้” เปปเปอร์ใช้คางถูกลางหัวเธอเล็กน้อย “แต่ว่าตอนนี้คุณสามารถผ่อนคลายอารมณ์ได้ชั่วคราว เพราะว่าคนพวกนี้ไม่ได้อยู่ตรงหน้าคุณ คนที่อยู่ตรงหน้าคุณคือผม เพราะฉะนั้นมองมาที่ผม”