รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 723

“มองคุณทำไมคะ?” ถึงมายมิ้นท์จะไม่เข้าใจ แต่ก็ยังเงยหน้าขึ้นมา และมองไปที่เขา

เปปเปอร์คลี่ยิ้มขึ้นมา “คอยมองดูซิผมจะทำให้คุณลืมคนพวกนั้นไม่ได้ชั่วคราว และอารมณ์ก็เปลี่ยนเป็นดีขึ้นด้วยแน่นอน”

มายมิ้นท์หลุดขำ “คุณนี่ช่างรู้จักชื่นชมตัวเองจริง ๆ เลยนะ”

“ก็มันเป็นเรื่องจริง” เปปเปอร์เชิดคางขึ้นมาเชิดคางขึ้นมาเล็กน้อย ในน้ำเสียงมีความภาคภูมิใจอย่างไม่ปิดบังเลยสักนิด “ว่ากันว่าสิ่งที่สวยงามจะทำให้อารมณ์ของคนดีขึ้นมา ผมหน้าตาไม่หล่อเหรอ?”

มายมิ้นท์มองตาขาวใส่เขาทีหนึ่ง “คุณนี่ไม่รู้จักถ่อมตัวสักนิดเลยจริง ๆ”

“หรือว่าที่ผมพูดมามันไม่เป็นความจริงเหรอ?” เปปเปอร์จ้องมองเธอ

มายมิ้นท์อ้าปากเล็กน้อย แล้วก็พูดไม่ออกไปทันที

ใช่ คำพูดนี้ทำให้เธอไม่มีทางโต้เถียงแบบขัดต่อความคิดในใจได้จริง ๆ

เพราะว่าเขา มีหน้าตาที่ดีมากจริง ๆ ทั้งหล่อทั้งสง่างามในตัวคนเดียวเลย

ไม่ว่ายังไง ผู้ชายอย่างเขานั้น ก็หาได้ยากจริง ๆ

ไม่งั้นดารามายจะชอบเขาตั้งแต่แรกเห็นเลยได้ยังไง?

ดารามายไม่ใช่ว่าจะไม่เคยเจอพวกเต้สักหน่อย และเต้ก็หน้าตาหล่อด้วย แต่เมื่อเทียบกับเปปเปอร์ ยังไงก็ขาดอะไรไปบางอย่าง

อย่างเช่นความเป็นผู้ใหญ่ อย่างเช่นความเคร่งขรึมดูเป็นผู้ดี

และสิ่งเหล่านี้ ก็เป็นสิ่งที่ดูมีเสน่ห์ที่สุดของผู้ชายคนหนึ่ง และก็เป็นสิ่งที่ดึงดูดผู้หญิงได้มากที่สุดด้วย

“ทำไมไม่พูดอะไรแล้วล่ะ?” เปปเปอร์ก้มหน้าลงมาเล็กน้อย ชิดเข้าไปใกล้หูของมายมิ้นท์ และพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงแหบแห้งและขรึมต่ำ

สายตาของมายมิ้นท์สั่นไหวเล็กน้อย แล้วก็ตั้งสติกลับมาได้จากอาการเหม่อ “ฉันกำลังคิดเรื่องอะไรบางอย่างอยู่”

“อ๋อ?” เปปเปอร์ชิดเข้าไปใกล้มากยิ่งขึ้น “คิดเรื่องอะไรเหรอ?”

“ไม่บอกคุณหรอก” มายมิ้นท์ผลักเขาออกเบา ๆ “เอาล่ะ รีบปล่อยตัวฉันออกได้แล้ว”

แน่นอนว่าเปปเปอร์ไม่ยอมแน่ และก็ทำเป็นไม่ได้ยิน

ในเมื่อเนื้อชิ้นใหญ่ที่มาถึงปากแล้ว จะปล่อยไปเฉย ๆ ได้ยังไง

พอเห็นว่าเปปเปอร์กอดตัวเองไว้ไม่ยอมปล่อย มายมิ้นท์ก็เข้าใจขึ้นมาทันที ว่าเขาจะเริ่มดื้อดึงอีกแล้ว จึงอดไม่ได้ที่กุมขมับขึ้นมา “เอาล่ะ รีบปล่อยได้แล้ว ได้ยินหรือเปล่า จะได้รีบออกไปจากห้องประชุมสักที”

เธอใช้ข้อศอกกระทุ้งเขาเบา ๆ

แต่ชายหนุ่มก็กอดเธอไว้ไม่ยอมปล่อย และก็ใช้ร่างกายมาทาทับตัวเธอเอาไว้

ตัวของเธออยู่ตรงโต๊ะประชุมอยู่แล้ว พอโดนชายหนุ่มทับตัวลงมา แผ่นหลังของเธอก็แนบลงไปบนโต๊ะประชุม

ส่วนตัวเปปเปอร์ก็แนบชิดกับร่างกายเธอไว้แน่น

ร่างกายส่วนบนของทั้งสองคนแนบชิดกันจนแทบจะไม่มีช่องว่างเลยสักนิด แถมมายมิ้นท์ยังรู้สึกถึงแผ่นอกที่แข็งแกร่งของชายหนุ่มแล้ว รวมทั้งเสียงเต้นตุ๊บๆ ของหัวใจที่เต้นอยู่

มายมิ้นท์โดนเปปเปอร์ทับไว้บนโต๊ะประชุมอย่างแน่นหนา เส้นผมที่ยาวสยายอยู่เต็มโต๊ะ เหมือนกับดอกบัวสีดำดอกหนึ่งที่เบ่งบานอยู่ เสริมกับใบหน้าที่ขาวนวลสวยงามของเธอแล้ว ดูงดงามเป็นอย่างมาก

เปปเปอร์จ้องมองหญิงสาวที่เหมือนดอกไม้ที่เบ่งบานที่อยู่ด้านล่างตัวเองแล้ว ลูกกระเดือกก็ขยับขึ้นเล็กน้อย และดวงตาก็มืดขรึมลงด้วย

พอมายมิ้นท์เห็นท่าทีของเขา ก็รู้แล้วว่าเขาเกิดปฏิกิริยาขึ้นมาแล้ว

เพราะว่าที่น่องขาของเธอ สามารถรับรู้ได้การเปลี่ยนแปลงในที่บางแห่งของเขา

ชั่วขณะหนึ่ง มายมิ้นท์ตื่นเต้นขึ้นมาทั้งตัว ดวงตาแอปริคอทที่งดงามถลึงตาขึ้นจนกลมโต และจ้องมองไปที่ชายหนุ่มอย่างไม่กะพริบ ใบหน้าเรียวเล็กแดงระเรื่อขึ้นมาอย่างหาที่สุดไม่ได้

ถ้าพูดตามหลักแล้ว สิ่งที่จะเกิดขึ้นต่อจากนี้ ไม่ต้องบอกก็รู้แล้ว และเธอควรจะผลักตัวเขาออก เพื่อจะได้หลีกเลี่ยงไม่ให้เรื่องแบบนั้นเกิดขึ้นถึงจะถูก

แต่ว่าวินาทีนี้ มือของเธอแตะอยู่บนอกกว้างของชายหนุ่ม แต่กลับไม่ขยับเขยื้อนสักนิด

นอกจากโดนสายตาที่เหมือนกับว่าจะกลืนกินเธอเข้าไปในท้องของชายหนุ่มจ้องมองจนรู้สึกอ่อนปวกเปียกไร้เรี่ยวแรงไปทั้งตัวแล้ว สิ่งที่มีมากยิ่งกว่าก็คือ ยังมีความเสียดายอยู่ด้วย

เธอ เสียดายที่ผลักความเป็นชายของชายหนุ่มออกไป

“มายมิ้นท์” ในเวลานี้เอง อยู่ ๆ ชายหนุ่มที่อยู่บนตัวก็เปิดปากพูดขึ้น ร้องเรียกชื่อเธอขึ้นมา น้ำเสียงแหบแห้งไปกว่าเมื่อกี้เยอะมาก แล้วก็ยิ่งดึงดูดคนมากเหมือนกัน ทำให้คนตัวชาไปทั้งตัว

มายมิ้นท์รู้สึกว่าจังหวะการต้นของหัวใจตัวเอง ก็เต้นมากยิ่งขึ้นเหมือนกัน เต้นตุ๊บ ตุ๊บ ตุ๊บไป เหมือนกับว่าจะเต้นออกมาจากหน้าอกเลยยังไงอย่างงั้น จนทำให้ลมหายใจของเธออดไม่ได้ที่จะหนักหน่วงขึ้นมาด้วย แล้วก็ตอบอืมไปเบา ๆ เหมือนกับยุงบินไปคำหนึ่ง

น้ำเสียงของเธอนุ่มนวลแล้วก็มีเสน่ห์ และแฝงไว้ด้วยกลิ่นอายที่ยั่วยวนคนอื่นอยู่เสี้ยวหนึ่ง

ม่านตาของเปปเปอร์หดตัวไปทีหนึ่ง แล้วก็ทาทับเธอแน่นขึ้นไปอีก “ผมอยากจูบคุณ”

ในใจของมายมิ้นท์เบื่อหน่ายขึ้นมาทันที

เมื่อก่อนเขาจะจูบเธอ ล้วนไม่เคยถามก็จูบเลยทั้งนั้น

ครั้งนี้ กลับเปิดปากถามขึ้นมาซะงั้น

พอมายมิ้นท์ได้ยิน ก็ตื่นจากอารมณ์สวาทขึ้นมาทันที พอลืมตาขึ้นมา ก็จะผลักชายหนุ่มออกเลย และร้อนใจเป็นอย่างมาก “อู้ว์……”

รีบลุกขึ้นมาเร็ว มีคนมาแล้วนะ!

เรียวปากของเธอยังโดนชายหนุ่มจูบเอาไว้ จึงพูดออกมาไม่ได้ จึงได้หวังว่าชายหนุ่มจะสามารถเข้าใจความหมายของเธอได้

พอเปปเปอร์ได้ยินเสียงอู้อี้ของมายมิ้นท์ ก็คลายเรียวปากแดงของเธอออกชั่วคราว และหอบหายใจไปและพูดขึ้นว่า “เป็นอะไรไป?”

จริง ๆ เลย เขาไม่เข้าใจจริง ๆ ด้วย

มายมิ้นท์ค่อย ๆ หันหน้าไป และมองไปทางประตู “มีคนมาแล้ว รีบปล่อยเร็ว”

เปปเปอร์เองก็หันหน้าไปมอง แล้วก็ได้ยินเสียงจากด้านนอกขึ้นมา เรียวปากคลี่ยิ้มขึ้นมาทีหนึ่ง “น่าจะเป็นพวกมาทำความสะอาด ไม่ต้องไปสนใจพวกเขาหรอก พวกเขาก็ทำความสะอาดของพวกเขาไป พวกเราก็ทำของเราไป ไม่เป็นไรหรอก”

มายมิ้นท์ถลึงตาโตขึ้นมา

ฟังดูซิ นี่มันคำพูดอะไรกัน!

อะไรคือพวกเขาทำของพวกเขาไป พวกเราก็ทำของพวกเราไป ไม่เป็นไรกัน?

ใช่ พวกเขาทำความสะอาดไป พวกเธอก็จูบไป นี่มันเป็นเรื่องสองเรื่องที่ไม่เกี่ยวข้องอะไรต่อกันเลย และไม่กระทบต่อกันด้วย

แต่ว่า จูบกันต่อหน้าคนอื่นนั้น ขอโทษทีนะ เธอทำไม่ได้จริง ๆ

มายมิ้นท์เม้มปากขึ้น “ฉันไม่เอา ฉันไม่มีอารมณ์มาแสดงโชว์จูบต่อหน้าคนอื่นหรอก และที่สำคัญ พรุ่งนี้ก็ได้ลือกันไปทั่วอีก”

พอเปปเปอร์เห็นหญิงสาวขัดขืนมากเช่นนี้ ก็ถอนหายใจออกมาทีหนึ่ง “ก็ได้ ผมรู้แล้ว”

มายมิ้นท์ถลึงตาใส่เขา “ฟังจากน้ำเสียงของคุณ อย่างกับว่าคุณเสียดายมากเลยนะคะ?”

“เปล่า” เปปเปอร์ตอบกลับไปอย่างจริงจัง จากนั้นก็พูดกับเธอขึ้นอีกว่า “กอดคอผมไว้”

“จะทำอะไรคะ?” ใจของมายมิ้นท์กระตุกขึ้นมาทีหนึ่ง และรู้สึกเหมือนจะมีลางสังหรที่ไม่ดีอย่างหนึ่ง

ประกายในดวงตาเปปเปอร์กะพริบขึ้นมาทีหนึ่ง “เด็กดี กอดคอผมไว้ก็พอแล้ว เดี๋ยวคุณก็รู้เอง เร็วเข้า พวกเขาจะเข้ามาแล้ว”

ฟังเสียงฝีเท้าด้านนอกที่ยิ่งอยู่ก็ยิ่งใกล้เข้ามา ก็เห็นชายหนุ่มกอดตัวเองไว้แน่นและไม่ยอมปล่อยออก

พอไม่มีทางเลือกแล้ว มายมิ้นท์จึงได้แต่ต้องหลับตาไว้ แล้วกอดคอของชายหนุ่มเอาไว้