รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 761

ฝ่ายหญิงกัดปาก ไม่คิดต่อแล้ว สูดลมหายใจเข้าลึกๆอดกลั้นอารมณ์ที่ปะทุขึ้นมาอย่างฉับพลันเอาไว้ พยายามฝืนยิ้มออกมาอีกครั้ง

“คุณหมอคะ คือว่า......ตอนนี้เรื่องที่สำคัญที่สุด ไม่ใช่ความปลอดภัยของคุณผู้ชายคนนั้นที่อยู่ด้านในเหรอคะ เราคุยกันเรื่องสถานการณ์ในตอนนี้ของคุณผู้ชายคนนั้นดีกว่าค่ะ ส่วนใบหน้าเดิมของฉัน......”

ในแววตาของฝ่ายหญิงปรากฏเงามืดออกมาเล็กน้อย แล้วหายไปอย่างรวดเร็ว “หลังจากที่คุณผู้ชายด้านในคนนั้นหายดี ฉันก็จะไม่ปรากฏตัวออกมาต่อหน้าพวกคุณอีกแล้ว ดังนั้นใบหน้าเดิมของฉันจะเป็นยังไง สำหรับพวกคุณแล้ว มันไม่ได้มีความสำคัญอะไรนี่คะ”

“ใช่คุณหมอการันต์ สำหรับคุณแล้วผู้หญิงคนนี้ก็แค่คนแปลกหน้าคนหนึ่ง คุณจะอยากรู้อยากเห็นใบหน้าของคนที่ไม่รู้จักทำอะไรล่ะ ดังนั้นคุณรีบๆบอกสถานการณ์ของประธานเปปเปอร์ในตอนนี้ให้ผมรู้เถอะ” ผู้ช่วยเหมันตร์ก็พยักหน้าเห็นด้วย

แว่นตาของการันต์สะท้อนแสงออกมาเล็กน้อย

แน่นอนว่า สำหรับเขา ผู้หญิงคนนี้เป็นแค่คนแปลกหน้าคนหนึ่ง

โดยหลักแล้ว ต่อให้ผู้หญิงคนนี้จะศัลยกรรมตนเองจนกลายเป็นคนขี้เหร่ เขาก็ไม่น่าจะสนอกสนใจผู้หญิงคนนี้เช่นนี้

แต่ไม่รู้ว่าทำไม ในใจของเขาจึงอยากเห็นใบหน้าเดิมของผู้หญิงคนนี้มากๆ

สัญชาตญาณบอกเขาว่า ถ้าได้รู้ใบหน้าเดิมของผู้หญิงคนนี้ ต้องมีเซอร์ไพรส์แน่ๆ

คิดๆแล้ว การันต์ขยับแว่นตาเล็กน้อย พูดขึ้นพร้อมรอยยิ้มที่ลุ่มลึก: “ก็ได้ พูดถึงสถานการณ์ของเปปเปอร์ก่อนแล้วกัน”

เรื่องใบหน้าเดิมของผู้หญิงคนนี้ไม่ต้องรีบร้อนหรอก

หลังจากนี้เขามีเวลาทำให้กระจ่างแจ้งอยู่แล้ว

สิ่งที่เขาอยากรู้ ไม่มีทางที่เขาจะไม่รู้ นอกเสียจากว่าเขาเองนั่นแหละที่จู่ๆก็ไม่สนใจแล้ว

“งั้นคุณรีบๆบอกมาสิ” ผู้ช่วยเหมันตร์กำหมัดแน่น เร่งรัดด้วยความร้อนรน

การันต์มองไปทางห้องฉุกเฉิน “เขาไม่เป็นไรแล้ว รถชนไม่ได้ทำให้เขาบาดเจ็บ เพียงแค่ทำให้หลังหัวของเขากระแทกนิดหน่อยเท่านั้น แต่นี่ก็ไม่ใช่สาเหตุหลักที่ทำให้เขาหมดสติไป”

ได้ยินว่าเปปเปอร์ไม่เป็นอะไร ในที่สุดผู้ช่วยเหมันตร์ก็คลายกังวลลงได้ เดินไปเดินมาด้วยความดีใจ “ดีจริงๆ ดีแล้วที่ประธานเปปเปอร์ไม่เป็นอะไร ผมบอกเรื่องนี้ให้ท่านย่ารู้ได้แล้ว หน้าที่การงานของผมก็รักษาเอาไว้ได้ด้วย”

แต่ทว่าผู้หญิงบนรถเข็นที่อยู่ข้างๆกลับไม่ประหลาดใจเลยสักนิด ในทางกลับกัน เธอไม่ค่อยอยากจะยอมรับผลลัพธ์นี้อย่างชัดเจน

ไม่เป็นไร ไม่นึกเลยว่าจะไม่เป็นไร!

สมควรตาย ทำไมถึงไม่ชนให้เขาตายไปเลยล่ะ

พระเจ้ารู้ดี ตอนที่เธอรู้ว่าเขาหมดสติไป ในใจดีใจขนาดไหน คิดว่าเขาต้องบาดเจ็บสาหัสแน่ๆ

แต่ผลลัพธ์ในตอนนี้บอกเธอว่า เขาไม่เป็นไร แค่หลังหัวกระแทกนิดหน่อย นี่มัน......

ฝ่ายหญิงกำหมัดแน่น ในใจเต็มไปด้วยความขุ่นเคือง

ผู้ช่วยเหมันตร์ไม่รู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ ถามการันต์ด้วยความกังวล “คุณหมอการันต์ งั้นสาเหตุที่ประธานเปปเปอร์หมดสติไปคืออะไรครับ? คงไม่ใช่......”

พูดถึงตรงนี้ จู่ๆเขาก็รู้สึกถึงอะไรบางอย่าง จึงหยุดเล็กน้อย แล้วหันไปมองผู้หญิงที่อยู่ข้างๆ พูดอย่างเย็นชา: “เรื่องที่เราจะคุยกันต่อ ไม่ใช่เรื่องที่คุณควรฟัง คุณช่วยไปอยู่ที่ด้านนู้นหน่อย”

คำพูดของเขาไม่ใช่การปรึกษา แต่เป็นการบังคับ

“ค่ะ” ฝ่ายหญิงพยักหน้าตกลงยินยอมทำตาม แล้วเคลื่อนรถเข็นไปด้านหน้า

เมื่ออยู่ในตำแหน่งที่ผู้ช่วยเหมันตร์มองไม่เห็น เธอก็ก้มหน้าลง สายตาคลุมเครือ

นายคนนี้หมายความว่าไง?

ไม่ยอมให้เธอฟัง นี่ร่างกายของเปปเปอร์เป็นโรคที่น่าอับอายจนให้คนอื่นรู้ไม่ได้งั้นเหรอ?

ถ้าเป็นอย่างนี้จริงๆ......

ฝ่ายหญิงยิ้มมุมปาก แววตาโหดร้ายน่าหวาดกลัว

ที่ด้านนี้ ผู้ช่วยเหมันตร์มองการันต์แล้วถามขึ้นอีกครั้ง: “คุณหมอการันต์ ที่ประธานเปปเปอร์หมดสติไป เพราะหัวใจสินะครับ?”

“ประมาณนั้นแหละ” การันต์หมุนมีดผ่าตัดในมือตอบกลับไปนิ่งๆ: “ในวินาทีนั้นที่เขาเกิดเหตุรถชนขึ้น หัวใจน่าจะเต้นเร็วเกินไป เดิมทีหัวใจของเขาก็ทนกับจังหวะการเต้นของหัวใจแบบนี้ไม่ไหวอยู่แล้ว จึงสะเทือนไปถึงสมอง ทำให้หมดสติไป ตอนนี้ไม่เป็นอะไรแล้ว ไม่นานก็คงฟื้น แต่จะปล่อยไว้อย่างนี้ต่อไปไม่ได้ ต้องรีบตามหาหัวใจให้เจอได้แล้ว”

“ได้หัวใจแล้วครับ” ผู้ช่วยเหมันตร์กุมขมับ “เพียงแต่ตอนนี้ผู้บริจาคยังไม่ถึงแก่ความตาย ดังนั้นถึงยังไม่ได้รับหัวใจสักที”

“งั้นเหรอ?” การันต์เลิ่กคิ้ว “ผู้บริจาคจะอยู่ได้อีกนานแค่ไหน?”

จากนั้น เธอจึงถามตำแหน่งห้องคนไข้ของเปปเปอร์ในตอนนี้ให้แน่ชัด ยิ้มเล็กน้อย เก็บมือถือไว้แล้ว เตรียมพร้อมดูแลเปปเปอร์

แต่สิ่งที่ได้เจอหลังจากพึ่งมาถึงห้องคนไข้ของเปปเปอร์ แค่เปิดประตูมองเข้าไป รอยยิ้มบนใบหน้าก็ชะงักทันที

เพียงได้เห็นผู้หญิงคนหนึ่งนั่งอยู่ข้างเตียงเปปเปอร์ ในมือถือผ้าขนหนูเปียกๆสีขาวผืนหนึ่ง กำลังก้มตัวเช็ดหน้าเปปเปอร์ ด้วยท่าทีที่อ่อนโยนมาก

เหมือนสามีภรรยาคู่หนึ่งที่รักกันมากๆ เมื่อสามีไม่สบาย ภรรยาจึงคอยดูแลอยู่ข้างกายอย่างไม่เหน็ดเหนื่อย ไม่ต้องบอกเลยว่าน่าซาบซึ้งใจขนาดไหน

ถ้าไม่ใช่ว่าคนที่นอนอยู่บนเตียงคนไข้ตอนนี้เป็นแฟนของเธอ เธออาจจะซาบซึ้งไปแล้วก็ได้ คงชื่นชมว่าความสัมพันธ์ของพวกเขาดีจริงๆ

แต่ความเป็นจริงคือ แฟนของเธอ กำลังนอนอยู่บนเตียงคนไข้ และแฟนของเธอในวินาทีนี้ กลับโดนผู้หญิงแปลกหน้าคนหนึ่งดูแลอยู่

นี่จะทำให้เธอพึงพอใจขึ้นมาได้ยังไง

โดยเฉพาะผู้หญิงคนนั้น ดูแล้วไม่ใช่พยาบาลด้วยซ้ำ

อันที่จริงมีพยาบาลที่ไหนนั่งรถเข็นล่ะ ตนเองยังเดินได้ไม่สะดวกเลย จะมาดูแลคนอื่นเนี่ยนะ

อีกอย่างผู้หญิงคนนั้น ก็หน้าตาสวยด้วย!

“คุณเป็นใครคะ?” ผู้หญิงคนนั้นคิดไม่ถึงจริงๆว่าเวลานี้จะมีคนเข้ามา จึงหันไปมองมายมิ้นท์ด้วยใบหน้าสงสัย ถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

มายมิ้นท์เม้มปากเล็กน้อย ไม่ได้ตอบ แต่ปล่อยมือที่กำลังจับประตู แล้วเดินเข้าไปทันที

ถ้าเป็นเธอเมื่อหกปีก่อน แค่เห็นฉากนี้ เธอคงปิดหน้าร้องห่มร้องไห้แล้ววิ่งออกไปจากห้องด้วยความเสียใจทันที โดยที่ไม่ถามว่าเกิดอะไรขึ้นอย่างแน่นอน

แต่ตอนนี้เธอจะไม่เป็นอย่างนั้นอีก เธอมีสติครบถ้วนแล้ว

ผู้หญิงคนนี้เธอไม่เคยเจอ ไม่รู้จัก แล้วก็ไม่เคยอยู่ข้างกายเปปเปอร์มาก่อนด้วย ดังนั้นไม่น่าจะเกี่ยวข้องกับเปปเปอร์แน่นอน

คิดได้แค่สถานภาพเดียวเท่านั้น ก็คือตัวต้นเหตุที่ทำให้พวกเขาเกิดอุบัติเหตุรถชน ที่ก่อนหน้านี้ผู้ช่วยเหมันตร์เล่าให้ฟังทางโทรศัพท์

มายมิ้นท์เดินมาถึงข้างเตียงด้วยสีหน้าเย็นชา มองผ้าขนหนูในมือของผู้หญิงคนนั้นก่อน แล้วจึงมองตำแหน่งที่ผู้หญิงคนนั้นวางมืออีกข้างเอาไว้ สีหน้าเคร่งขรึม พูดด้วยเสียงเย็นๆ: “คุณผู้หญิง รบกวนเอามือของคุณออกไปจากบนหน้าอกของแฟนฉันได้ไหม?”