รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 773

ระหว่างพูด เธอยังทำท่าเหมือนจะบิดคนด้วย

เปปเปอร์เลิกคิ้วขึ้น กดมือเธอลง ยิ้มอย่างเหนื่อยใจ “คุณเห็นผมเป็นคนยังไง ผมไม่ใช่พวกมองผิวเผินแบบผู้ชายข้างนอกหรอกนะ วางใจเถอะ จิตใจผมเล็กมาก มีได้แค่คุณคนเดียว”

ประโยคนี้ ทำให้ผู้ช่วยเหมันตร์ที่อยู่ด้านหลัง อดขนลุกขึ้นมาไม่ได้ จิ้มไปที่แขน

ให้ตายเถอะ นี่ใช่ประธานเปปเปอร์ที่เคร่งขรึมจริงไหม

ถ้าไม่ใช่เขาคอยฟังคำสั่งข้างกายมาตลอด คงเข้าใจว่าเปลี่ยนหัวใจไปแล้ว

แต่พูดจริงนะ ตอนนี้ประธานเปปเปอร์ เปลี่ยนไปจากเมื่อก่อนมาก

มีความรัก ทำให้คนเปลี่ยนไปเป็นคนละคนจริงเหรอ

ผู้ช่วยเหมันตร์เอียงหัวไปมา แสดงออกว่าไม่ค่อยเข้าใจ

เพราะเขายังเป็นคนโสดมา 30 กว่าปี เทียบไม่ได้กับพวกคู่รักเหล่านี้

มายมิ้นท์ไม่ได้แสดงออกมากเหมือนผู้ช่วยเหมันตร์ แม้จะรู้สึกว่าคำพูดเชยๆ ของเปปเปอร์ ทำให้คนกระอักกระอ่วนเล็กน้อย

แต่ยิ่งไปกว่านั้น กลับทำให้เธอใจเต้นหน้าแดง รู้สึกพอใจที่ได้รับการโปรดปราน

สรุปแล้ว ถึงเชยไปหน่อย แต่ทำให้คนชอบฟังจริงๆ

มายมิ้นท์มองชายหนุ่มแบบงอนๆ “ถือว่านายอยู่เป็น”

เปปเปอร์หัวเราะอีกครั้ง

พัดชาได้ยินเขาหัวเราะ เธอขมวดคิ้วเล็กน้อย ไม่รู้ว่าเขากำลังหัวเราะอะไร แถมยังหัวเราะติดกันสองครั้ง

อีกอย่าง เขาเป็นคนชอบหัวเราะ หรือหัวเราะเป็นด้วยเหรอ

จู่ๆ แววตาพัดชาเต็มไปด้วยความสับสน

ดูเหมือนว่าการเปลี่ยนแปลงของเขาในช่วงนี้ มันมากจนไม่ธรรมดาเลย

“คุณเปปเปอร์......” พัดชาเงยหน้าขึ้น มองเปปเปอร์อย่างหวาดหวั่น

เปปเปอร์หยุดการพูดคุยกับมายมิ้นท์ ขมวดคิ้ว เสียงเย็นชาทันที สีหน้าเปลี่ยนไป จนน่าตกใจ

“เธอจะพูดอะไร”

มายมิ้นท์ก็มองพัดชาจะยิ้มก็ไม่ยิ้ม

แน่นอนว่าพัดชาเห็นแววตาเหมือนมองเรื่องสนุกของเธอ แอบเกลียดในใจ แต่ภายนอกกลับสูดหายใจลึก ใจเย็นเอาไว้ “คุณเปปเปอร์ ฉันอยากพูดว่า เรื่องเมื่อคืน......”

“เรื่องเมื่อคืน จัดการเรียบร้อยแล้วไม่ใช่เหรอ” เปปเปอร์ยกมือขึ้นขัดจังหวะเธอ อย่างไม่สบอารมณ์ “เห็นแก่ที่เธอเดินเหินไม่สะดวก เลยฝ่าไฟแดง จนทำให้ฉันเกิดอุบัติเหตุ ฉันถือว่าเป็นเรื่องไม่คาดฝัน เธอชดเชยตามระเบียบก็พอแล้ว ส่วนเรื่องที่ไร้มารยาทกับคนรักของฉัน ฉันแค่ให้เธอขอโทษอย่างเปิดเผย เรื่องนี้ผู้ช่วยฉันบอกเธอแล้วใช่ไหม”

“ค่ะ” พัดชาพยักหน้า มองไปยังผู้ช่วยเหมันตร์ด้านหลังเขา “ผู้ช่วยเหมันตร์บอกฉันแล้ว”

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ งั้นเธอจะพูดอะไรอีก” เปปเปอร์ถามด้วยสีหน้าไม่ชอบใจ

พัดชาส่ายหน้า “ไม่มีอะไรอื่น ฉันมาที่นี่ หลักๆ คืออยากขอโทษคุณด้วยตัวเอง”

“ผู้ช่วยฉันไม่ได้บอกเธอเหรอ แค่ชดเชยก็พอ ไม่จำเป็นต้องขอโทษ” สีหน้าเปปเปอร์ยิ่งรำคาญ

ก่อนที่พัดชาจะพูด ผู้ช่วยเหมันตร์รีบก้าวขึ้นมาข้างหน้า แล้วตอบว่า “ประธานเปปเปอร์ ถึงผมไม่ได้บอกเธออย่างชัดเจนว่าไม่จำเป็นต้องขอโทษ แต่คำพูดที่ผมบอกเธอ แฝงเป็นนัยอยู่แล้ว แค่เป็นคนฉลาด ไม่มีทางฟังไม่ออก อีกทั้งผมยังบอกให้เธอกลับไป ต่อไปไม่ต้องโผล่มาให้คุณเห็นอีก แต่สุดท้าย......”

ผู้ช่วยเหมันตร์ไม่ได้พูดต่อ แต่ทุกคนเข้าใจความหมาย

เปปเปอร์ยกยิ้ม เห็นได้ชัดว่ามีความสุขกับคำพูดของเธอ

พัดชาเงยหน้าขึ้น จ้องมายมิ้นท์อย่างไม่อยากเชื่อ ราวกับมายมิ้นท์ทำโหดร้ายกับเธอเป็นอย่างมาก

“คุณมายมิ้นท์ คุณพูดแบบนี้ได้ยังไง ฉันไม่ได้......”

“ฉันไม่สนว่าเธอจะทำหรือไม่ทำ!” มายมิ้นท์โบกมือ ตัดบทเธออย่างรำคาญ “แค่ฉันรู้สึกเท่านั้น เธอเข้าใจไหม อีกอย่างเราเป็นผู้หญิงเหมือนกัน เธอคิดว่าฉันดูไม่ออกเหรอว่าเธอเป็นคนยังไง ว่าไปแล้ว หน้าเธอก็หนามากเหมือนกันนะ อย่างน้อยก็เป็นคนที่หน้าหนาที่สุด ตั้งแต่ฉันเคยเจอมา คนเขาบอกแล้วว่าเธอไม่ต้องขอโทษอะไร ยิ่งไม่ต้องการให้เธอโผล่หน้ามา ดูเธอสิ ทำไม่ได้ยินเหมือนคนหูหนวก อีกทั้งยังทำท่าน่าสงสารกับแฟนคนอื่น ต่อหน้าแฟนของเขา ไม่ได้เรียกว่าหน้าด้านเหรอ พูดให้แรงหน่อยก็หน้าไม่อาย!”

“เธอ......” พัดชาชี้มายมิ้นท์ เห็นได้ชัดว่าช็อกกับคำพูดแรงๆ ของเธอ

อย่าว่าแต่พัดชาเลย ขนาดผู้ช่วยเหมันตร์ยังอึ้งไปเลย

เขาเข้าใจมาตลอดว่าคุณมายมิ้นท์ เป็นผู้หญิงอ่อนโยน ฉลาดหลักแหลม ผู้หญิงแบบนี้ ไม่มีทางทำสิ่งที่คาดไม่ถึง

แต่คิดไม่ถึงว่าคุณมายมิ้นท์ทำแล้ว ด่าคนจนงงไปหมด

เมื่อก่อนเขาไม่รู้เลยว่าคุณมายมิ้นท์จะด่าคนเป็น แถมยังด่าเก่งขนาดนี้ด้วย

แต่ไม่พูดก็ไม่ได้ เห็นพัดชาโดนด่า ไม่ต้องพูดเลยว่าเขารู้สึกสะใจมากแค่ไหน

เปปเปอร์ก็คิดไม่ถึงว่ามายมิ้นท์จะด่าตรงๆ แบบนี้ หลังจากเลิกคิ้วอย่างตกใจ ก็กลับมาเป็นปกติเหมือนเดิม

มายมิ้นท์ปัดมือพัดชาที่ชี้ตัวเองลงไป “เธออะไร ฉันพูดผิดเหรอ เดิมทีฉันจะไว้หน้าเธอ แต่เธอไม่รักษามันไว้ งั้นเธออย่าหาว่าฉันพูดแรงละกัน ในฐานะที่เป็นผู้หญิงคนหนึ่ง ไม่รักศักดิ์ศรีตัวเอง คิดไม่ถึงว่าจะมาแย่งของคนอื่น งั้นเธอเตรียมใจโดนคนอื่นฉีกหน้ากากออกมาได้เลย”

พูดจบ เธอไม่มองผู้หญิงคนนี้อีก ขึ้นไปบนรถทันที

เปปเปอร์ก็ขึ้นรถตามเธอไป

ผู้ช่วยเหมันตร์มองพัดชาที่ก้มหน้า เหมือนจะร้องไห้แล้ว เขาส่งเสียงหึอย่างไม่สบอารมณ์ และไม่สนใจ ขึ้นไปตรงที่นั่งคนขับ จากนั้นขับรถออกจากลานจอดรถ