รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 799

ถึงแม้ว่าผู้ช่วยเหมันตร์จะคิดจนปลงแล้ว แต่ในขณะเดียวกัน ในใจก็กำลังอ้อนวอนอยู่ คนของเทนเดอร์กรุ๊ปรีบมาเร็ว ๆ หน่อยเถอะ

มาเร็วสักหนึ่งนาที เขากับประธานเปปเปอร์ ก็จะได้ไม่ต้องขายหน้าหนึ่งนาทีเลย

อาจจะเป็นเพราะว่าสวรรค์ได้ยินความในใจของผู้ช่วยเหมันตร์ แล้วก็ทนดูผู้ช่วยเหมันตร์ขายหน้าไปเป็นเพื่อนเปปเปอร์ต่อไม่ไหวแล้ว

ไม่นาน ผู้ชายใส่สูทที่ที่หิ้วกระติกเก็บความร้อนคนหนึ่ง ก็เดินเข้ามาจากหน้าประตู

พอเห็นผู้ชายคนนั้น ผู้ช่วยเหมันตร์ก็ลุกขึ้นยืนทันที แล้วพูดกับเปปเปอร์อย่าตื่นเต้นขึ้นว่า “ประธานเปปเปอร์ครับ คนของเทนเดอร์กรุ๊ปมาแล้ว กระติกเก็บความร้อนที่คนคนนั้นถืออยู่ ผมเคยเห็นมาก่อน ก่อนหน้านี้ตอนที่คุณมายมิ้นท์ดูแลคุณเคยใช้แล้ว”

ตอนนี้เปปเปอร์กำลังดูนาฬิกาข้อมืออยู่ พอได้ยินคำพูดของผู้ช่วยเหมันตร์ ก็เงยหน้าขึ้นมาทันที

และแล้ว กระติกเก็บความร้อนที่คุ้นเคยก็ปรากฏขึ้นมาตรงหน้าตัวเอง

สำหรับคนที่ถือกระติกเก็บความร้อนอยู่นั้น กลับโดนเปปเปอร์เลือกที่จะละเลยไป

เรียวปากบางของเปปเปอร์คลี่ยิ้มออก แล้วก้าวเท้าเดินไปทางคนคนนั้น

พอคนคนนั้นเห็นเปปเปอร์ที่เดินมาหาตัวเอง ก็รู้สึกตกตะลึงเป็นอย่างมาก “ประธานเปปเปอร์”

“เอามาให้ผม” เปปเปอร์ยื่นมือไปตรง ๆ เลย

คนคนนั้นรีบรู้สึกตัวแล้วเอากระติกเก็บความร้อนยื่นไปทันที ยิ้มแล้วพูดอย่างนอบน้อมขึ้นว่า “ประธานเปปเปอร์ นี่คือซุปที่ประธานใหญ่ของเราทำให้คุณ แล้วให้ผมเอามาส่งให้ครับ น่าจะยังร้อนอยู่ และให้ผมบอกกับคุณว่ารีบกินตอนร้อน ๆ นะครับ”

เปปเปอร์หิ้วกระติกเก็บความร้อนไว้ น้ำเสียงอ่อนโยนเป็นมิตร “รู้แล้ว คุณกลับไปเถอะ”

“ได้ครับ” คนคนนั้นพยักหน้าขึ้น

เปปเปอร์หมุนตัวไป เดินไปทางลิฟต์เลย

ผู้ช่วยเหมันตร์รีบเดินตามไป

รอจนคนสองคนนี้หายวับไปในลิฟต์แล้ว พนักงานต้อนรับถึงได้โล่งอกไปได้เปลาะหนึ่ง

ดีจังเลย ในที่สุดเทพสององค์นี้ก็ไปได้สักที ตัวเธอทั้งตัวเหมือนกับว่าจะฟื้นคืนชีพได้สักที ไม่ต้องมาทนแบกรับแรงกดดันไปทั้งหัว คอยระมัดระวังอยู่ตลอดแล้ว

พนักงานต้อนรับสาวเช็ดเหงื่อเย็น ๆ บนใบหน้าเล็กน้อย แล้วก็มีรอยยิ้มที่เป็นผู้รอดชีวิตโผล่ออกมาเสี้ยวหนึ่ง จากนั้นก็เอาโทรศัพท์ออกมา แล้วก็เอาเรื่องที่เพิ่งเห็นมาเมื่อกี้แชร์ออกไปในกรุปไลน์

พนักงานในกรุปต่างก็กำลังคาดเดาเป้าหมายที่Bossมานั่งอยู่ที่ห้องโถงนี้ และคาดเดากันไปหลากหลายรูปแบบ

พอตอนนี้มาได้ยินพนักงานต้อนรับพูดขึ้นว่าที่Bossมานั่งอยู่ในห้องโถง ก็เพราะว่าจะมารับซุปที่คุณมายมิ้นท์ต้มมาให้เองกับมือนั้น คนทั้งหมดต่างก็เบื่อหน่ายกันขึ้นมา

ทำไมพวกเขาถึงได้คิดกันไม่ถึงนะ ว่าจะเป็นเหตุผลแบบนี้ไปได้

แต่ว่าพวกพนักงานสาวต่างก็ซาบซึ้งกับทั้งนั้น Bossสามารถมารออยู่ที่ห้องโถงใหญ่ได้ ก็เพราะว่าต้องการจะมารับซุปอันนี้ที่คุณมายมิ้นท์ต้มมาให้เองกับมือ เห็นได้ชัดเลยว่าBossเป็นผู้ชายที่อ่อนโยนมากแค่ไหน และที่สำคัญยังเป็นผู้ชายที่อ่อนโยนกับคุณมายมิ้นท์แค่คนเดียวด้วย

ผู้ชายแบบนี้ ถึงจะเรียกว่าเป็นผู้ชายที่ดี

จากนั้น พนักงานชายบางส่วนในกรุป ก็ได้กลายเป็นตัวเปรียบเทียบของเปปเปอร์ไปโดยปริยาย แล้วก็โดนดูถูกขึ้นมาเลย

แต่พวกพนักงานชายพวกนั้นรู้สึกโมโหแต่กลับไม่สามารถแสดงออกมาได้

ในเมื่อ ใครใช้ให้พวกพนักงานสาว เอาBossมาเปรียบเทียบกับพวกเขาล่ะ ถ้าพวกเขากล้าแสดงความโกรธออกมา งั้นก็เท่ากับว่า พวกเขาไม่พอใจในตัวBossนะซิ?

ถ้าเป็นแบบนั้นจริง ๆ ไม่ถึงสิบนาที พวกเขาก็ต้องโดนเบื้องบนเรียกไปพูดคุยแล้วจริง ๆ

ดังนั้นยังจะไปทำอะไรได้อีก?

ก็ทนไปน่ะซิ!

เปปเปอร์กลับมาถึงห้องทำงานตัวเอง ผู้ช่วยเหมันตร์เดินตามเขาเข้าไปอยู่ด้านหลัง

ทีแรกอยากจะเอ่ยปากถามสักหน่อย ว่าเอกสารพวกนั้นต้องเอาลงไปแตกให้แผนกต่าง ๆ หรือเปล่า แต่ปรากฏว่าเปปเปอร์เปิดปากพูดขึ้นมาก่อนเลยว่า “เอาถ้วยมาให้ฉันใบหนึ่ง”

เฮี้ย เพื่อดื่มซุปแล้ว งานก็โยนทิ้งไปข้าง ๆ เลยนะ

ผู้ช่วยเหมันตร์แอบมองตาขาวอยู่ในใจไปทีหนึ่ง แต่บนใบหน้ากลับยังยิ้มแล้วตอบรับไป แล้วก็ไปเอาถ้วยและช้อนอันหนึ่งจากห้องครัว

ตอนที่เอามาถึงนั้น เปปเปอร์ก็ได้เปิดกระติกเก็บความร้อนออกแล้ว

น้ำซุปยังคงร้อนมากอยู่ และกำลังมีควันสีขาวร้อน ๆ ลอยออกมา ตามมาด้วยกลิ่นหอมของซุปกระดูกวัว ทำให้คนอดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลายลงคอคำใหญ่

ผู้ช่วยเหมันตร์ดมไปสองมี แล้วกลืนน้ำลายเล็กน้อย ดวงตาจ้องมองไปที่กระติกเก็บความร้อน “ประธานเปปเปอร์ครับ น้ำซุปที่คุณมายมิ้นท์ทำมานี่หอมมากเลยนะครับ”

“แน่นอนอยู่แล้ว” เปปเปอร์เชิดคางขึ้นเล็กน้อย ใบหน้าเต็มไปด้วยท่าทีได้ใจ

สะระแหน่ของเขาเก่งที่สุดอยู่แล้ว ทำซุปจะไม่หอมได้ยังไง?

พอเห็นท่าทางที่ภาคภูมิใจแบบนั้นของเปปเปอร์แล้ว ผู้ช่วยเหมันตร์ก็มองตาขาวทีหนึ่ง

ตัวเองไม่ได้ชื่นชมเขาสักหน่อย

เขาจะภาคภูมิใจขนาดนั้นทำไมกัน!

ถึงแม้ว่าจะคิดไปแบบนี้ แต่ว่าผู้ช่วยเหมันตร์กลับไม่กล้าพูดอะไร แล้วเอาถ้วยและช้อนยื่นไปให้

หึ มันก็แค่ซุปถ้วยหนึ่งเท่านั้น เขาไม่อยากได้หรอก!

“โอเคครับ ผมจะรีบออกไปเดี๋ยวนี้เลยครับ” ผู้ช่วยเหมันตร์แอบก่นด่าอยู่ในใจ แต่บนใบหน้ากลับยิ้มแย้มแจ่มใส

เปปเปอร์ไม่ได้สนใจเขา ก้มหน้าลงแล้วก็ตั้งใจดื่มซุปอย่างจริงจังไป

ผู้ช่วยเหมันตร์เบ้ปากเล็กน้อย สายตาก็ไปตกอยู่ที่กระติกเก็บความร้อนอีกรอบหนึ่ง แล้วถอนหายใจออกมาทีหนึ่ง จากนั้นก็หมุนตัวเดินไปทางประตู

พอเขาออกมาแล้ว เปปเปอร์ก็ทำเสียงหึออกมาคำหนึ่ง มุมปากก็คลี่ยิ้มได้ใจออกมาเสี้ยวหนึ่ง

อยากดื่มซุปของเขาเหรอ ฝันไปเถอะ!

นี่เป็นซุปที่มายมิ้นท์ตุ๋นให้กับเขา ไม่มีทางที่จะเอาให้ใครง่าย ๆ หรอก

เปปเปอร์ดื่มซุปไป แล้วเอาโทรศัพท์ออกมา โทรหามายมิ้นท์ไปสายหนึ่ง

มายมิ้นท์เพิ่งออกมาจากห้องน้ำ ก็ได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมา

เธอสลัดน้ำในมือเล็กน้อย แล้วเดินไปทางโต๊ะทำงาน พอเอาโทรศัพท์ออกมาดู ก็เห็นว่าเป็นเบอร์ของเปปเปอร์โทรเข้ามา ปฏิกิริยาบนใบหน้าก็เปลี่ยนเป็นตื่นเต้นขึ้นมาทันที แล้วก็รีบรูดหน้าจออย่างรวดเร็ว เพื่อรับสายขึ้นมา “ฮัลโหล?”

พอได้ยินเสียงมายมิ้นท์ ในใจของเปปเปอร์ก็เหมือนกับว่าจะอ่อนนุ่มจนกลายเป็นน้ำบ่อหนึ่ง “กำลังยุ่งอยู่เหรอ?”

เขาถามขึ้น

มายมิ้นท์ส่ายหน้าเล็กน้อย “ฉันไม่ยุ่งค่ะ แต่คุณนั่นแหละ คุณยุ่งเสร็จหรือยังคะ? ข้อความเมื่อช่วงสายก็ไม่ตอบกลับมา น่าจะยุ่งจนหาเวลาว่างไม่ได้เลยใช่ไหมคะ”

“อืม เมื่อช่วงสายไปตรวจโรงงานมา ก็เลยไม่ได้ดูโทรศัพท์เลย แต่ว่าตอนนี้พอจะยุ่งเสร็จแล้วล่ะ แต่ว่าแค่ได้พักผ่อนประมาณสองชั่วโมง เสร็จแล้วตอนบ่ายจะต้องไปที่ไซต์งานอีกรอบหนึ่ง กลางคืนอาจจะกลับไปดึกมากเลย คุณกินข้าวไปก่อนคนเดียวได้เลย ไม่ต้องรอผม” เปปเปอร์ดื่มซุปไปคำหนึ่งแล้วพูดขึ้นมา

“ได้ค่ะ ฉันรู้แล้ว” มายมิ้นท์พยักหน้าขึ้น หัวคิ้วก็ขมวดกันขึ้นมา

เมื่อคืนเขาไม่ได้พักมาทั้งคืน กลางวันงานยุ่งก็ช่างเถอะ แต่กลางคืนก็ยังต้องมาทำโอทีอีก

แล้วแบบนี้ ร่างกายจะไปทนไหวได้ยังไง

มายมิ้นท์ถอนหายใจไปทีหนึ่ง แต่ก็ไม่ได้เกลี้ยกล่อมไม่ให้เปปเปอร์ไปทำโอที

เธอเองก็เป็นประธานใหญ่ของบริษัทแห่งหนึ่ง ซึ่งรู้ว่าเรื่องราวมากมาย ไม่ใช่ว่าพูดว่าวางลง ก็จะวางลงได้ ในเมื่อเบื้องหลังยังมีพนักงาน ที่รอเงินเดือนอยู่กันทั้งนั้น

เธอเป็นห่วงร่างกายของเขา ก็ได้แต่ลงมือในช่วงทางอื่น ช่วยบำรุงร่างกายให้เขาเท่านั้น

คิดแล้ว มายมิ้นท์ก็ถามขึ้นอีกว่า “ได้รับซุปหรือยังคะ?”