รักนายมันเจ็บเหลือเกิน นิยาย บท 21

บทที่ 21 เราสองพ่อลูกจากนี้คงต้องพึ่งพากันเอง

เซนจ้องมองเด็กอยู่พักนึง ก่อนจะหัวเราะกับตัวเอง

จะบ้าหรอ? เด็กตัวเล็กแค่นี้ จะมองอะไรออก

แม้ของจะคิดอย่างนั้น แต่ก็ยังคงเฝ้ามองใบหน้าของเด็กต่อไป

ดูไปดูมา ก็เหมือนกับว่าจะเริ่มใจอ่อนลงเรื่อย ๆ

อย่างไรก็ตาม เด็กคนนี้ก็คือลูกของเขา

ถึงแม้ว่าเด็กคนนี้ จะไม่ได้เกิดจากความรักของเขากับรสรินก็ตาม

เขาถอนหายใจออกมาก่อนจะเอ่ย “แม้ว่าแม่ของแกจะไม่สนใจแกแล้ว งั้นฉัน...”

เขาชะงัก

เขาจะทำอย่างไรล่ะ?

เลี้ยงดูเด็กนี้?

ดูเหมือนจะเป็นไปไม่ได้

อย่างไรก็ตาม ในตอนแรกเขาคิดว่า หลังจากที่รสรินแอบตั้งท้องลับหลังรวมไปถึงดื้อดึงที่จะคลอดเด็กคนนี้ออกมา จะสร้างความลำบากให้กับเขาไปตลอดชีวิต

แต่ตอนนี้รสรินก็ไม่อยู่แล้ว ถีงแม้ว่าเขาจะได้ประโยชน์จากการเป็นอิสระ แต่เขาก็ต้องเลี้ยงดูเด็กคนนี้แทน

เซนยื่นมือออกไปจะลูบเด็ก แต่กลับหยุดชะงักไปกลางอากาศอยู่นานก่อนจะดึงมือกลับ

เขามองเด็กที่อยู่บนเตียงผู้ป่วยด้วยสายตาล้ำลึก ก็จะเอ่ยออกมา “พวกเราสองพ่อลูกหลังจากนี้เรงต้องพึ่งพากันแล้วสินะ”

จะให้พูดอีกอย่างก็คือ ที่สุขภาพร่างกายของเด็กเป็นอย่างทุกวันนี้สาเหตุมันล้วนมาจากเขา

ไม่! ไม่ใช่เพราะเขา!

ถ้ารสรินไม่แอบไปตั้งท้องลับหลังเขา แต่เดิมก็ไม่ควรที่จะมีเด็กคนนี้เกิดขึ้นมาบนโลก

เด็กคนนี้จะต้องมาทนทุกข์ทรมานอยู่อย่างนี้หรอ?

สายตาของเขามืดครึ้มลง

••• •••

วิคณานั่งอยู่บนโซฟา กำลังดูรายการวาไรตี้โชว์ทางทีวี แต่สีหน้ากลับดูอึมครึม

เซนเขาไม่ได้ติดต่อมาหาเธอหลายวันแล้ว

ตั้งแต่วันนั้นที่ถูกเขาปฏิเสธ เธอก็รู้สึกว่าศักดิ์ศรีของเธอถูกทำลายลง เธอเลยตัดสินใจที่จะทิ้งเขาไว้สักสองสามวัน รอให้เขามาหาเธอเอง แต่กลายเป็นว่าเขาไม่ติดต่อเธอกลับมาเลย

เธอนั่งอย่างกระสับกระส่าย

ถ้าจะให้เธอกังวลคงจะเป็นเรื่องของยัยเด็กนั้น เธอยังจะสามารถลงมืออะไรได้อีกล่ะ?

แต่ถ้าเธอไม่พูดอะไรสักอย่าง ไม่ใช่ว่าเขาจะถูกรสรินฉุกใจไปหรอกหรอ?

เมื่อคิดว่าถึงตอนนี้ สีหน้าของวิคณาก็ย่ำแย่ลงเรื่อย ๆ

ยัยผู้หญิงน่าตายนั้น ไม่ว่าเธอจะเล่นลูกไม้อะไรไปเท่าไหร่ยัยนั่นก็สามารถหลุดรอดไปได้ซะทุกครั้ง

“ท่านประธานในช่วงนี้นอกจากออกไปทำธุระด้านนอกก็ไม่มีอะไรแล้วค่ะ แต่ดูเหมือนว่าท่านประธานติดต่อกับทางโรงพยาบาลทุกวันเลยค่ะ”

“โรงพยาบาล?” วิคณาใจหายแวบ “หรือสุขภาพเขา?”

“ไม่ ไม่ใช่ค่ะ ดูเหมือนว่าร่างกายของท่านประธานยังแข็งแรงดีนะคะ” พนักงานรีบโบกมือปฏิเสธ “เรื่องนี้ฉันห็ไม่ทราบแน่ชัดเหมือนกันต้องขอโทษด้วยนะคะ”

วิคณาถอนหายใจ ก่อนจะส่งยิ้มกลับ “โอเคฉันเข้าใจแล้ว ขอบใจเธอมากนะ เดี๋ยวฉันจะติดต่อเขาไปเอง”

“เดินทางดี ๆ นะคะ” พนักงานเอ่ยส่งลา

ทันทีที่วิคณาหมุนตัวกลับรอยยิ้มบนใบหน้าก็หายไปทันที ก่อนจะเดินออกไปจากบริษัท

โรงพยาบาล? หรือว่าตอนนี้รสรินอยู่ในโรงพยาบาล?

วิคณากัดปากแน่นอย่างไม่พอใจ ลังเลใจอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาเซน

รอสายอยู่สักพักเขาก็รับสาย “ฮัลโหล ว่าไงครับวิ?”

“เซนคะ วิไปหาคุณที่บริษัทมา วิได้ยินมาว่าเหมือนช่วงนี้คุณติดต่อกับทางโรงพยาบาลบ่อย ๆ หรือว่าสุขภาพของคุณยังไม่ได้ขึ้นหรอคะ?” น้ำเสียงเหมือนเป็นกังวล ก่อนร้องไห้ออกมาเบา ๆ

เซนยิ้มขำ “ไม่ใช่หรอก ผมร่างกายแข็งแรงดี”

“งั้นคุณจะติดต่อกับทางโรงพยาบาลทำไมคะ? คุณอย่ามาหลอกวินะ!” เธอแสร้งทำเสียงสั่น

“ไม่ใช่ผมจริง ๆ เป็นเด็กคนนั้นต่างหาก”

“เด็ก? เด็ก... ลูกของรสรินน่ะหรอคะ?” วิคณาเอ่ยถาม

“อย่าพูดถึงผู้หญิงคนนั้นกับผม” เซนพูดเสียงต่ำ “ใช่ เด็กคนนั้นแหละ เขายังไม่ตาย”