รักนายมันเจ็บเหลือเกิน นิยาย บท 29

บทที่29 บีบคอเด็กนั่น

สีหน้าของเด็กนั่นเริ่มซีดขึ้น เธอขมวดคิ้วสีหน้าเริ่มทรมานและหน้าค่อยๆแดงขึ้น ความทรมานนั้นทำให้เธอหายใจไม่ค่อยดวกและทำให้สีหน้าของเธอเปลี่ยนแดงขึ้น

เด็กเริ่มชัก เริ่มมีเสียงร้องไห้ออกจากลำคอ

วิคณายื่นมืออีกข้างนึงไปอุดจมูกของเด็ก

อีกมือนึงของเธอสามารถปิดหน้าของเด็กได้ส่วนนึง

ท่าทางของเธอรุนแรงขึ้น ในใจของเธอตอนนี้คิดแต่ว่าเด็กคนนี้จะต้องตายถึงเรื่องราวจะดีขึ้น

อะไรที่นอกจากนี้เธอก็จะไม่ใส่ใจแล้ว

เด็กไม่มีเเรงที่จะต่อสู้และค่อยๆหมดแรงไป

วิคณายิ้มที่มุมปากและพร้อมที่จะต่อสู้กับเธอเป็นรอบสุดท้าย แต่กลับได้ยินเสียงอย่างเย็นชาดังขึ้นมา “เธอกำลังทำอะไร”

วิคณาตกใจและรีบปล่อยมือลงแล้วหันกลับไปดู

เซนยืนอยู่ที่ประตูสีหน้าไม่พอใจ

“เซน ทำไมเธอถึง………………….” วิคณาพูดอย่างติดอ่าง

เซนไม่พูดอะไรแล้วรีบเรียกหมอกับพยาบาลเข้ามา ไม่นานทั้งหมอและพยาบาลก็รีบเข้ามา เมื่อพวกเขาเห็นสภาพของเด็กก็รีบเข้ามาช่วยเหลือ

“เธอออกมากับฉัน” เขามองไปที่วิคณาก่อนที่จะเดินออกไปก่อน

วิคณาหลับตาปี๋ด้วยความกลัว มองไปที่เด็กที่นอนอยู่บนเตียงและกระทืบเท้าอย่างไม่พอใจหนึ่งรอบแล้วก็เดินตามเซนออกไป

ทั้งสองเดินมาอยู่ที่มุมมุมนึง

เซนมองไปที่หัวของวิคณาอย่างเย็นชา

ผู้หญิงคนนี้นี่ อยู่ๆเขาก็รู้สึกไม่ค่อยไว้ใจวิคณาขึ้นมา

แบบไหนที่เป็นเธอจริงๆกันแน่

ในเมื่อก่อนหน้านี้เธอช่างดูอ่อนหวานนุ่มนวล

ตอนแรกเธอได้ช่วยชีวิตเขาไว้ เขาคิดว่าเธอเป็นเหมือนกับนางฟ้า

แต่ท่าทางที่ดูร้ายกาจเมื่อกี้นี้กลับดูเหมือนปีศาจ

ทำไมเธออยากที่จะทำร้ายเด็กคนนี้กันล่ะ

ในเมื่อเด็กคนนี้ก็ไม่ได้ทำอะไรให้เธอ

หรือว่าเป็นเพราะเรื่องที่ให้เธอไปทำแท้งเธอเลยรู้สึกไม่ยุติธรรมจึงทำเรื่องแบบนี้ขึ้น

วิคณามองไปที่เขาที่กำลังอ่อนเพลีย เธอตอบรับเขาอย่างกังวลแล้วก็เดินออกไป

เสียงของรองเท้าส้นสูงดังขึ้น

เซนมองตามหลังเธออยู่ก็พูดออกมาว่า “เธอกำลังท้องอยู่ไม่ใช่หรอทำไมใส่ส้นสูงล่ะ”

วิคณาหยุดแล้วหันกลับไปมอง “ ฉัน…”

“โอเค กลับบ้านเถอะ ไม่มีอะไร” เซนยิ้มให้เธออย่างอบอุ่น “อีกสักพักผมจะติดต่อคุณไปนะ ตอนนี้เธอคงเหนื่อยสินะกลับไปพักผ่อนก่อนเถอะ”

“เซน คุณยังเชื่อฉันอยู่ใช่ไหม” เธอพูดเสร็จก็วิ่งเข้ามากอดเอวของเขา “ฉันรู้ว่ายังไงคุณกก็ต้องเชื่อฉัน ฉันไม่ได้ทำแบบนั้นกับลูกนะ”

เซนไม่พูดอะไรแต่ยิ้มออกมา

วิคณาพูดต่ออีก เพียงแค่บังคับให้เขาเชื่ออีกอย่างตัวเองก็ไม่เคยทำร้ายเด็กคนนี้มาก่อน

เขาจำเป็น

วิคณาถึงจะพอใจและยอมจากไป เสียงรองเท้าส้นสูงของเธอนั้นดังเหมือนกับเสียงโห่ร้อง

เซนมองไปที่หลังของวิคณา มองไปที่บนทางเดินที่ว่างเปล่าอยู่ๆเขาก็สงบลง

เขาล้วงโทรศัพท์ออกมาแล้วโทรศัพท์ “ช่วยผมตามหาคนคนนึงหน่อยครับ ใช่ครับ ยิ่งเร็วยิ่งดี ก่อนเย็นนี้ให้คำตอบผมนะ”