รักนายมันเจ็บเหลือเกิน นิยาย บท 30

บทที่30 แสงพระจันทร์

เซนอยู่ที่หน้าประตูแล้วถือโทรศัพท์คิดอะไรบางอย่าง

สิ่งที่วิคณาพูดเขาไม่เชื่ออย่างแน่นอน

เมื่อคิดถึงท่าทางที่โหดร้ายของเธอเมื่อกี้นี้ขนก็ลุกซู่

นั่นคือวิคณาที่เขาเคยรู้จักหรอ

ท่าทางที่ทั้งโหดร้ายทั้งน่ากลัว

วิคณาพูดกับเขาก็เหมือนกับไร้ประโยชน์

เธอช่วยชีวิตเขาไว้ เมื่อเขาได้ลืมตาขึ้นสิ่งแรกที่เขาเห็นก็คือเธอ เหมือนกับว่าโชคชะตาของเขาและเธอผูกกัน

วิคณาเป็นคนที่อบอุ่น แม้ว่าจะดื้อเป็นบางครั้งแต่เขาก็ยังรับมันได้อีกทั้งยังรู้สึกว่าเธอก็ยังคงน่ารัก

ก่อนหน้านี้ที่เขาแต่งงานกับรสรินยิ่งทำให้เขารู้สึกผิดต่อวิคณาเป็นอย่างมาก

แต่วิคณากลับมาปลอบใจเขาทั้งๆที่พวกเขารักกันในเมื่อไม่ได้แต่งงานกันก็ไม่เป็นไร

วิคณาที่เขารู้จักเป็นคนแบบนี้ต่างหาก

ทำไมถึง เปลี่ยนไปเป็นผู้หญิงใจร้ายแบบนั้นล่ะ

เซนกุมขมับ

เสียงเพลงดังขึ้น

ประตูของห้องผู้ป่วยเปิดขึ้น

เซนเงยหน้าขึ้นไปมอง

หมอรีบเดินมาที่หน้าเขาแล้วมีท่าทีสงสัยถามว่า “คุณผู้ชายครับ”

“มีอะไรหรอ ลูกผมเป็นอย่างไรบ้าง” เซนรีบถาม

“อาการของเด็กตอนนี้อยู่ในขีดอันตราย” หมอพูด “เธอขาดเครื่องช่วยหายใจเป็นเวลานานเลยทำให้เกิดอาการขาดออกซิเจนไปชั่วขณะแล้วอีกอย่างที่พวกผมเจอ…..บนหน้าของเด็กมีรอบช้ำเหมือนกับโดนคนปิดปากและจมูกของเธอไว้”

“ผมรู้แล้ว” เซนรู้อยู่แก่ใจเลยไม่พูดอะไรเลยถามไปว่า “งั้นตอนนี้เด็ก….”

“ตอนนี้สภาพเด็กไม่ค่อยจะดีสักเท่าไหร่เนื่องจากว่าถูกยับยั้งการหายใจไปช่วงนึง” หมอพูดพลางถอนหายใจ “แม้ว่าคำนี้คุณไม่ค่อยอยากที่จะฟังมันแต่ผมเห็นว่าจำเป็นต้องให้คุณรู้และเตรียมตัวที่จะ….”

“เตรียมตัว เตรียมตัวทำอะไร” เซนเบิกตากว้าง “คุณกำลังพูดว่า…”

“พวกเราจะพยายามอย่างสุดความสามารถ หวังว่าเด็กคนนี้จะโชคดี” หมอถอนหายใจและเอามือตบไปที่ไหล่ของเซนเบาๆก่อนที่เขาาจะเดินจากไป

เซนมองไปที่หมอที่กำลังเดินออกไปตอนนี้เขารู้สึกว่าใจแทบแตกสลาย

……

“โอ้ย” รสรินเจ็บปวดจนขมวดคิ้ว

ชายชราเมื่อได้ยินเสียงที่เธอร้องจึงวางมือจากยาสมุนไพรและเดินเข้าไปถามเธอว่า “เธอเป็นอะไร”

“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะเมื่อกี้อยู่ๆก็เหมือนฉันรู้สึกเจ็บปวดที่หัวใจมาก”รสรินพูด “แต่ว่าตอนนี้ฉันไม่เป็นอะไรแล้วค่ะ”

ชายชราดูอาการเธออย่างสงสัย “ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นหรือรู้สึกไม่สบายตรงไหนรีบมาบอกฉันนะ”

“ฉันรู้แล้วล่ะค่ะคุณปู่” รสรินผงกหัว

ชายชราก็หันกลับไปทำยาสมุนไพรของเขาต่อไป

รสรินนอนอยู่บนเตียงแล้วรู้สึกสงสัยขึ้นมา

สรุปแล้วเพราะอะไรกันถึงทำให้ฉันเจ็บปวดขนาดนี้

เพราะคนที่เกี่ยวข้องกับเธอเกิดเรื่องขึ้นแล้วงั้นหรอ

เดี๋ยวนะ คนที่เกี่ยวข้องกับฉัน...

เขาไม่อยากที่จะสัมผัสอะไรใดๆเกี่ยวกับเธออีก

ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

เขาอยากที่จะพบเธอแต่ก็กลัวการที่สัมผัสกับสิ่งของของเธอ

ผู้หญิงคนนี้สมควรตาย

เซนหลับตา

ตอนนี้เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะด่ารสรินอย่างไร

ไม่ใช่ว่ารักลูกมากงั้นหรอ เพราะลูกถึงยอมทำร้ายเขา แต่ทำไมตอนนี้ตอนที่เด็กคนนี้เป็นแบบนี้เธอกลับหายไป

ไม่ว่าอย่างไรก็ตามเขาก็จะพลิกฟ้าหาเธอมาให้ได้

สายตาของเซนรู้สึกสับสนมากขึ้นกว่าเดิม

ตอนที่คิดอยู่เสียงโทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้นมา

“พูดมา” เซนรับสาย

“เถ้าแก่” เรื่องที่คุณต้องการให้ผมหาผมหามันเจอแล้ว” ลูกน้องพูด

“นายพูดว่าอะไรนะ” เซนตั้งใจฟังคำที่เขาจะพูด

ลูกน้องเลยสงสัยขึ้นมาแล้วค่อยๆพูดขึ้น “เถ้าแก่ครับ ผมหวังว่าเถ้าแก่จะไม่โกรธนะครับ”

เซนรู้สึกสงสัยมาก “นายพูดแบบนี้แสดงว่าเรื่องที่จะพูดจะทำให้ฉันโกรธงั้นหรอ”

ลูกน้องเลยบอกอย่างกลัวๆว่า “เถ้าแก่ครับเรื่องที่ผมพูดนั้นเป็นความจริงนะครับ ผมหวังว่าเรื่องที่เถ้าแก่จะฟัง เถ้าแก่จะไม่เสียใจ”

เซนตอบ “โอเค นายพูดมาสิ”