รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 1074

ซูเล่อน้ำตาคลอหน่วย เธอมองไปที่เฉิงถัง ในใจก็หมดหวังและจนปัญญา คำพูดของเฉิงถังเป็นเหมือนมีดที่อยู่กลางอกและพร้อมจะคร่าชีวิตของเธอได้ทุกเมื่อ

“คุณควรจะจำไว้ให้ขึ้นใจ” หลังจากเฉิงถังเตือนแล้ว จึงรีบสาวเท้าตามกลุ่มของฮั่วเหยียนเซียวไป

แต่ซูเล่อที่อยู่ตรงมุมนั้นกลับหายใจหอบเฮือกเหมือนคนกำลังจะตาย เธอพยุงตัวเองกับกำแพง แม้แต่เรี่ยวแรงที่จะยืนก็หายไปชั่วขณะ

คำพูดของเฉิงถังช่างเย็นชาและบาดคม ทุกคำพูดราวกับจะคร่าชีวิตเธอไป

ให้เขาถูกคนทั้งโลกประณามงั้นเหรอ? ให้เขาถูกเหยียดหยามและโดนทอดทิ้งงั้นเหรอ?

ไม่ได้ ซูเล่อจับหน้าอกตัวเองและร้องออกมาในใจ ไม่ได้นะ เธอจะปล่อยให้เขาโดนสบประมาทไม่ได้เป็นอันขาด

ซูเล่อหลับตาลง น้ำตาทั้งสองสายก็ไหลรินออกมาที่ตาของเธอ หัวใจของเธอเจ็บปวดจนหายใจไม่ออก

ซูเล่อนั่งพิงกำแพงอยู่ครู่หนึ่ง ป้าแม่บ้านมาเห็นเข้า จึงถามเธอด้วยความกังวล “หนูไม่เป็นไรใช่ไหม! ไม่สบายหรือเปล่า?”

“ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณนะคะ” ซูเล่อพยุงตัวเองกับกำแพงแล้วยืนขึ้น ก้มหน้าแล้วเดินไปทางห้องทำงาน

ซูเล่อเดินโงนเงนเข้าไปในห้องน้ำ เธอล้างหน้าล้างตาเป็นเวลาสักพักหนึ่ง ไม่รู้เลยว่าสิ่งที่ไหลลงมาจากใบหน้าของเธอนั้นเป็นน้ำตาหรือเป็นเพียงแค่หยดน้ำเท่านั้น เธอเม้มริมฝีปาก กลั้นไม่ให้ตัวเองร้องไห้ออกมาอย่างสุดกำลัง

ในขณะนั้นเอง ก็มีใครบางคนออกมาจากห้องน้ำ เธอจึงรีบโน้มตัวทำเป็นล้างหน้าต่อไป

ในห้องพักผ่อนของแผนกการอ่านการแปลขณะนี้ บรรดาแขกก็ถูกต้อนรับด้วยน้ำชา ฮั่วเหยียนเซียวควักโทรศัพท์ออกมาและหันไปพูดกับถันหยางว่า “พาฉันไปที่ห้องทำงานของเธอหน่อย”

ถันหยางหันไปถามพนักงานที่อยู่ข้างๆ เขา พนักงานคนนั้นก็ผายมือเชื้อเชิญ ฮั่วเหยียนเซียวก็ก้าวขายาวๆ อันสง่างามของเขาไปข้างหน้า

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน