รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 1110

"คิดถึง คิดถึงหัวหน้าทีมเนี่ยของฉันมาก" อันฉีหรี่ตา เธอชอบใช้คำเรียกนี้มาก อาจจะเพราะมีกลิ่นอายต้องห้าม ราวกับว่าเธอยังเป็นคนที่ถูกเขาคุ้มครอง และเขายังเป็นหัวหน้าทีมที่เย็นชา

"แล้วคุณล่ะ" อันฉีเอียงหัวถามเขากลับ

ตอนนี้เนี่ยเหยียนเฟิงแทบอยากจะควักหัวใจออกมาให้เธอดู ตอนที่เขาอยู่ต่างประเทศเขาคิดถึงเธอมากจนกินนอนไม่ได้

"อืม ผมคิดถึงคุณนายเนี่ยของผมมาก" แววตาที่เฉียบคมของเนี่ยเหยียนเฟิง ตอนนี้เต็มไปด้วยความอ่อนโยน

อันฉีทำเสียงราวออกคำสั่ง "อุ้มฉันขึ้นไปชั้นบนสิ"

"ไม่ให้ผมพักสักหน่อยเลยเหรอ" เขาหัวเราะเบาๆ ด้วยเสียงแหบๆ มองภรรยาตัวเองด้วยสายตาที่แทบรอไม่ไหว

อันฉีจูบที่ริมฝีปากของเขา "ไม่ได้ค่ะ" เจ้าบงการเสียชะมัด

เนี่ยเหยียนเฟิงเผยรอยยิ้มออกมา จากนั้นก็พูดด้วยน้ำเสียงที่เซ็กซี่ของเขา "คุณนายเนี่ย คิดดีแล้วใช่ไหม ถ้าอย่างงั้นก่อนเที่ยงคืนคุณจะไม่มีเวลาพักผ่อนแล้วนะ

หัวใจของอันฉีเต้นตึกตัก "แม่โทรมาหาฉันตอนบ่ายบอกฉันว่าพรุ่งนี้เราจะกลับไปกินข้าวเย็นที่บ้านคุณตาของคุณ คุณก็ระวังหน่อยแล้วกัน ฉันไม่อยากให้มีรอยแดงที่คอในวันพรุ่งนี้"

เนี่ยเหยียนเฟิงหัวเราะออกมา "โอเค งั้นผมจะจูบในจุดที่มองไม่เห็น"

อันฉีซบหน้าลงในอ้อมแขนของเขาอย่างเขินอาย "หัวหน้าทีมเนี่ย คุณได้สิทธินั้นเดี๋ยวนี้"

เช้าตรู่

บรรยากาศวันตรุษจีนอบอวลไปทั่วเมือง ในเวลาเก้าโมงเช้าอันฉีแต่งตัวเรียบร้อยแล้ว เธอเฝ้ามองเนี่ยเหยียนเฟิงเปลี่ยนเสื้อผ้าแปลงโฉมด้วยตัวเอง แม้ว่าถึงผู้ชายคนนี้จะยังคงดูราวกับนายแบบแม้จะใส่ผ้าขี้ริ้ว แต่อันฉีนั้นเป็นคนพิถีพิถัน

ดังนั้นเมื่อออกงานกับเธอ ผู้ชายของเธอจึงต้องหล่อระเบิด

เนี่ยเหยียนเฟิงฉวยโอกาสปล่อยให้ภรรยาของตนจัดแจงนั่นโน่นนี่ให้ มันเป็นความสุขที่สุดในทุกๆวันของเขา แถมยังฉวยโอกาสตอนเธอช่วยเขาขีดคอเสื้อแอบแต๊ะอั๋งเธอไปอีกนิดๆหน่อยๆ

"เมื่อคืนยังกอดไม่พออีกเหรอ" อันฉีบ่นพึมพำ ทำไมเธอถึงไม่ยอมจำนะ ว่าไปยั่วเย้าผู้ชายคนนี้เข้าไม่ได้ ไม่งั้นคนที่ซวยจะเป็นเธอเอง

"ภรรยา ริมฝีปากของคุณยังชุ่มชื้นไม่พอ" เนี่ยเหยียนเฟิงพูดอย่างจริงจัง

"เหรอ ถ้างั้นฉันจะไป..." อันฉีจะบอกว่าเธอจะไปเติมลิปสติก

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน