รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 285

เธอควรจะผลักเขาออกไป แต่ราวกับว่าถูกสกัดจุดเอาไว้ก็ไม่ปาน นอกจากจะตัวร้อนหน้าแดงและหัวใจเต้นรัวแล้ว เธอก็เบิกตาค้างมองดูชายคนนี้กำลังจะก้มลงมาจูบ

“สีจิ่วเฉิน อย่าทำแบบนี้…” ในตอนที่ริมฝีปากของเขาใกล้จะสัมผัสโดน เธอก็อยากจะต้านไว้ด้วยเรี่ยวแรงที่ไร้กำลัง

แต่ดูเหมือนว่าชายคนนั้นจะได้ยินว่าเธอไม่ได้ปฏิเสธจากใจจริง ริมฝีปากค่อยๆ โค้งลงมา และปิดริมฝีปากของเธอเอาไว้จนสนิท

บริเวณโดยรอบเงียบสงบ เสียงจากทางห้องจัดเลี้ยงยังพอได้ยินอย่างคลุมเคลือ แต่ก็ไม่สามารถไปรบกวนพวกเขาได้

ถังจือซย่าถูกชายคนนั้นโอบไว้ในอ้อมกอดที่แข็งแรงและร้อนผ่าวของเขา หัวใจที่เต้นแรงชนเข้ากับหัวใจของเธอ เต็มไปด้วยความปลอดภัยและความอันตราย

ความปลอดภัยเขาเป็นคนมอบให้ ส่วนความอันตรายก็มาจากเขาเช่นเดียวกัน

ภายใต้แสงดาวที่ส่องประกายบนท้องฟ้าและท่ามกลางป่าไผ่ ชายคนนั้นทุ่มเทความเร่าร้อนทั้งหมดให้กับหญิงสาวในอ้อมกอดของเขา

ในหัวของถังจือซย่าทั้งว่างเปล่าและสับสนในเวลาเดียวกัน แต่กลับยิ่งถูกชายคนนี้พาเข้าสู่โลกแห่งความฝันที่ทั้งสวยงามและชวนฝัน

จูบนี้ทำให้ถังจือซย่าจิตใจสับสนว้าวุ่น ทั้งขวยเขินและหวานชื่นสุขใจ

สำหรับผู้ชายแล้วความอบอุ่นของร่างกายเธอและกลิ่นหอมอ่อนๆ ล้วนเป็นยาชั้นดีที่รักษาให้หายได้ ทำให้เขาเสพติดและไม่สามารถปล่อยมือไปได้

และความรู้สึกแบบนี้ยังทำให้เขานึกถึงคืนนั้นเมื่อห้าปีก่อนอีกด้วย แต่เขาก็รีบสลัดทิ้งไปในทันที เขาไม่อยากไปนึกถึงกลิ่นของผู้หญิงคนอื่นตอนที่กำลังจูบเธออยู่

ในที่สุดถังจือซย่าก็รู้สึกได้ถึงความอันตรายของผู้ชายคนนี้ผ่านทางเสื้อผ้า แล้วเธอก็ได้สติขึ้นมาทันที คืนนี้คืองานเลี้ยงวันเกิดของนายหญิงใหญ่ พวกเขามาจูบอย่างดูดดื่มกันอยู่ที่นี่คงไม่ค่อยดีนัก

เธอผลักชายคนนั้นออกไป ชายคนนั้นจึงปล่อยเธอ และเอาหัวชนเข้าที่หน้าผากของเธอ ในดวงตา สีดำปกคลุมไปด้วยภาพสะท้อนใบหน้าเล็กๆ ที่แดงก่ำของเธอ แล้วเขาก็ป่าวประกาศด้วยเสียงที่แหบแห้งไปว่า “ไม่อนุญาตให้เธอไปตกหลุมรักผู้ชายคนอื่น นอกจากฉัน”

ริมฝีปากของถังจือซย่าโค้งขึ้นยิ้ม “ประธานสีก็มีวันที่รู้สึกไม่มั่นใจในตัวเองด้วยเหรอคะ”

ในดวงตาของสีจิ่วเฉินพรั่งพรู่ความเป็นเจ้าของที่แสนเด่นชัดออกมาทันที และโอบเธอไว้แน่นในอ้อมกอด พร้อมกับป่าวประกาศอีกครั้ง “เธอเป็นของฉันได้แค่คนเดียว”

และเธอก็ตามหาสีจิ่วเฉินมาโดยตลอดเช่นกัน หลายสิบนาทีแล้วที่สีจิ่วเฉินและถังจือซย่าไม่ได้อยู่ในห้องจัดเลี้ยง ทำให้เธอคิดฟุ้งซ่านเป็นอย่างมาก เธอเดาว่าถังจือซย่าจะต้องอาศัยโอกาสนี้ไปล่อลวง สีจิ่วเฉินอย่างแน่นอน

อันที่จริงก็ถือว่าเธอเดาถูกแล้ว พวกเขาอยู่ด้วยกันจริงๆ

เมื่อซ่งซานเงยหน้าขึ้นก็เห็นว่าสีจิ่วเฉินกลับมาแล้ว พอเธอหันหลังกลับไป ถังจื่อซย่าก็ปรากฏตัวขึ้นข้างถังจวิ้นในเวลาเดียวกัน เธออดไม่ได้ที่จะกำแก้วที่ถืออยู่ในมือไว้แน่น เมื่อกี้พวกเขาอยู่ด้วยกันอย่างที่คิดจริงๆ งั้นเหรอ

ซ่งซานดึงถังชิงชิงเข้ามา และกระซิบกระซาบที่ข้างหูของเธอสองสามประโยค จากนั้นถังชิงชิงก็พยักหน้า “วางใจได้เลย ฉันจะทำตามแผนของเธอ”

ถังชิงชิงไปจากซ่งซาน และเดินไปทางสระว่ายน้ำที่อยู่ข้างนอกห้องจัดเลี้ยง ถังชิงชิงเงยหน้าขึ้นมองไปยังนายหญิงใหญ่สีที่อยู่บนที่นั่งหลัก ก็เห็นเข้าพอดีว่าแม่บ้านกำลังประคับประคองนายหญิงใหญ่ออกจากห้องจัดเลี้ยง เมื่อถังชิงชิงเห็นว่าโอกาสมาถึงแล้ว เธอก็ดึงพนักงานคนหนึ่งมาทันที และพูดกับเธอว่า “ไปบอกคุณถังคนนั้นให้ทีว่านายหญิงใหญ่สีตามหาเธออยู่ที่สระว่ายน้ำทางด้านนั้น”

พนักงานเห็นว่าเธอคือแขก และเพียงแค่ฝากข้อความไปบอกเท่านั้น เธอจึงยิ้มเล็กน้อยและตอบไปว่า “ได้ค่ะ”

ในตอนที่ถังจือซย่ากำลังหาลูกชายของตัวเองไม่เจอ เธอก็ได้รับโทรศัพท์จากจ้านฉิงเหย่ เขากำลังพาลูกชายไปที่โซนเด็กเล่น ให้เธอไม่ต้องเป็นห่วง