รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 292

สีจิ่วเฉินลูบไล้ผมยาวของเธอ ปลอบประโลมใจของเธอที่เพิ่งตื่นจากฝันร้าย “ไม่ต้องกลัวนะ มีฉันอยู่”

ความกลัวของถังจือซย่าค่อยๆ เลือนหายไป พอเธอกลับสู่ความเป็นจริงแล้ว ถึงเห็นว่าตนเองกอดเขาเอาไว้แน่นขนาดไหน สีหน้าที่ขาวซีดของเธอนั้นก็แดงขึ้นมาเพราะความเขินอาย เธอปล่อยเขาแล้วพูดว่า “ขอโทษ…”

“กอดเสร็จก็ผลักออก เธอนี่ไร้น้ำใจจริงๆ” สีจิ่วเฉินพูดบ่นเบาๆ เขานั่งอยู่ที่ขอบเตียง มองไปที่เตียงใหญ่ของเธอแล้วพูดว่า “เมื่อกี้นอนที่โซฟาแล้วไม่สบายเลย จะถือสาไหมถ้าฉันนอนบนเตียง”

หน้าของถังจือซย่าแดงขึ้นมาอีกครั้ง พอคิดว่าโซฟานั้นไม่เหมาะกับรูปร่างของเขาแล้ว เธอก็ขยับออกมาอย่างอดไม่ได้ จากนั้นก็ขยับออกมาอีก จนสุดท้ายเธอเกือบจะตกเตียง เธอขยับเหลือพื้นที่เตียงให้เขาอย่างกว้างขวาง

“นายนอนเถอะ!”

สีจิ่วเฉินเลิกผ้าห่มแล้วขึ้นเตียงไป จากนั้นเขาก็ยื่นแขนออกไปดึงผู้หญิงที่ขยับจนเกือบจะตกเตียงแล้วให้กับเข้ามาอย่างเผด็จการ “หนีอะไร เธอเป็นถึงขนาดนี้แล้ว ฉันจะทำอะไรเธอได้อีก”

ถังจือซย่าแนบชิดอยู่ที่อกของเขาอย่างหมดคำพูด รอบๆ ตัวนั้นเงียบงัน ภายนอกหน้าต่างนั้นก็เป็นยามดึกมากแล้ว

พวกเขาก็ร่วมเรียงเคียงหมอนไปทั้งแบบนี้เลย

ถังจือซย่าเพิ่งจะนอนตื่นจึงยังนอนไม่ค่อยหลับ เธอเงยหน้าขึ้นมา เมื่อมองจากมุมนี้ ทำให้เห็นลายเส้นคางของผู้ชายที่สมบูรณ์แบบ รวมถึงลายเส้นไหปลาร้าที่คมชัด…

ไม่ต้องสงสัยเลย เมื่ออยู่ในอ้อมอกของผู้ชายคนนี้ ไม่คิดฟุ้งซ่านเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว

“นอน” ในขณะนั้นเอง พอปิดไฟแล้วข้างหน้าของเธอก็เต็มไปด้วยความมืด มือใหญ่มือหนึ่งจับหัวของเธอไว้แล้วกดไปที่แผ่นอกของผู้ชาย

“คุณ…คุณผายปอดให้ฉันต่อหน้าแขกทุกคนใช่ไหม” ถังจือซย่ามาคิดดูภายหลังแล้ว เขาก็คงจะทำเรื่องแบบนี้แหละ

“อื้ม! ถือสาเหรอ” เสียงที่แหบแห้งของผู้ชายดังมาจากด้านบน

หน้าของถังจือซย่าร้อนระอุขึ้นมาทันที “ไม่ได้ถือสา คุณทำแบบนั้นก็เพื่อช่วยฉัน…”

เพียงแต่อยู่ต่อหน้าคนมากมายขนาดนั้น พอคิดๆ ดูแล้วเธอก็รู้สึกเขินอายอยู่ดี

“ดูเหมือนว่าว่าเธอจะนอนไม่หลับ” อยู่ๆ ผู้ชายก็ถามขึ้นมาอีก แถมน้ำเสียงยังมีความคลุมเครือและอันตรายเล็กน้อย

“ฉันนอนหลับ ฉันจะนอนเดี๋ยวนี้แหละ” ถังจือซย่าฟังออก จึงรีบหลับตาลงอย่างว่านอนสอนง่าย

เมื่อลืมตาขึ้นมา ผู้ชายข้างๆ ก็ไม่อยู่แล้ว มือเธอสัมผัสที่เตียงเบาๆ ไออุ่นยังคงอยู่ ทำให้เธอหน้าแดงขึ้นมาอย่างอดไม่ได้ เมื่อคืนพวกเขานอนด้วยกันจริงๆ เหรอเนี่ย

ผ่านไปสักพัก พนักงานแอบมาส่งเสื้อผ้าที่สะอาดอย่างเงียบๆ พอวางเสื้อผ้าลงแล้วก็จากไป

ในขณะนั้นเองถังจือซย่าก็ลุกจากเตียงแล้วไปอาบน้ำ จากนั้นก็เปลี่ยนเป็นชุดกระโปรงยาวที่สะอาด เธอผลักประตูออกแล้วออกมาหาโทรศัพท์ข้างนอก ทั้งโทรศัพท์และกระเป๋าของเธออยู่ที่ห้องรับแขก เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู เห็นว่ามีสายที่ไม่ได้รับจากพ่อหลายสายเลย ทั้งยังมีข้อความที่ถังชิงชิงส่งมาอีกด้วย เธอขมวดคิ้วแล้วกดอ่านข้อความ

จากนั้นก็เห็นภาพในคลิปที่สีจิ่วเฉินอุ้มซ่งซานที่กำลังจะกระโดดหน้าต่างลงมา แล้วก็ภาพที่สีจิ่วเฉินอุ้มเธอวางไว้บนเตียงอีกด้วย

แม้จะรู้ว่าสีจิ่วเฉินก็แค่ดูแลซ่งซานเท่านั้น แต่ใจของถังจือซย่าก็เหมือนกับโดนแทง รู้สึกเจ็บปวดขึ้นมา

เธอถือกระเป๋าแล้วเดินออกมา จากนั้นก็โทรไปหาพ่อ บอกเขาว่าตนเองไม่เป็นอะไรแล้ว ถังจวิ้นที่อยู่ทางนั้นก็ถอนหายใจโล่ง “ลูกทำให้พ่อตกใจแทบแย่”

“พ่อ ไม่ต้องเป็นห่วงค่ะ หนูไม่เป็นไร”

“ชิงชิงบอกว่าลูกผลักซ่งซาน ลูกผลักเขาจริงหรือเปล่า” อยู่ๆ ถังจวิ้นก็ถามขึ้นมา