รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 298

“ฉันยังไม่ได้คิดเลยว่าจะส่งเฉินเฉินไปเรียนที่โรงเรียนนั้นไหม” ถังจือซย่าตอบเขา

“เธอไม่ต้องคิด ฉันตัดสินใจไปแล้ว” พอผู้ชายพูดจบก็ปิดประตูจากไป

ถังจือซย่าก็คิดอีกว่าหรือจะกัดฟันแล้วส่งลูกไปเรียนซะ! แนวคิดการสอนของโรงเรียนนั้นเธอดูมดแล้ว มันดีมากเลย

ในคืนนี้เธอนอนไปทั้งที่คิดวุ่นวายกับเรื่องนี้ พอเธอลืมตาขึ้นมาอีกทีก็เป็นเช้าอีกวันหนึ่งแล้ว ตอนแปดโมงเช้า สีจิ่วเฉินมาเคาะประตู เมื่อคืนถังจือซย่ายังคิดทางออกไม่ได้ สีจิ่วเฉินจูงมือเจ้าตัวเล็กแล้วพูดว่า “ไป คุณอาพาไปโรงเรียนใหม่”

“ฉันยังคิดตัดสินใจไม่ได้” ถังจือซย่าดึงลูกกลับมา “ฉันยังต้องคิดพิจารณาอีกหน่อย วันนี้ฉันจะไปดูโรงเรียนอื่นๆ แถวนี้ดู”

สีจิ่วเฉินดึงเจ้าตัวเล็กกลับไปอีกครั้ง “ถ้าเฉินเฉินไม่ไปโรงเรียน งั้นฉันก็บริจาคเงินห้าล้านไปฟรีๆ สิ”

“อะไรนะ คุณบริจาคไปห้าล้านเหรอ” ถังจือซย่ารู้สึกว่ามีอะไรระเบิดอยู่ในหัว เพื่อให้ลูกได้ไปเรียน เขาถึงกับเอาเงินไปบริจาคเลยเหรอ

ในระหว่างที่เธอกำลังตกตะลึงอยู่นั้น สีจิ่วเฉินจูงเจ้าตัวเล็กเดินมาถึงหน้าประตูลิฟต์ ถังจือซย่ารีบตามมา หลังจากเข้าลิฟต์แล้วในหัวของเธอก็ยังรู้สึกเหมือนแผ่นดินไหว มองไปที่ผู้ชายแล้วถามว่า “คุณบริจาคไปห้าล้านจริงๆ เหรอ”

“อื้ม” ผู้ชายจัดกระดุมเสื้อไปพลาง ตอบส่งๆ ไปพลาง

“ทำไมคุณไม่มาปรึกษากับฉันก่อน” ถังจือซย่าร้อนรนอย่างมาก ผู้ชายคนนี้จะเอาแต่ใจเกินไปแล้วนะ!

“สำหรับฉันแล้วเรื่องเล็กแค่นี้ไม่ต้องปรึกษา แค่คิดก็ตัดสินใจได้แล้ว” ตาเหยี่ยวของผู้ชายหรี่เล็กน้อย

ถังจือซย่ารู้สึกหายใจไม่ออกราวกับว่ามีก้อนหินทับอยู่ที่อก เหมือนว่าเงินห้าล้านนี้กลายเป็นความรับผิดชอบของเธอทันที ไม่ได้ เธอจะให้ผู้ชายคนนี้เสียเงินห้าล้านฟรีๆ ไม่ได้ เมื่อคืนเธอหานานมาก ในที่สุดก็เจอโรงเรียนอนุบาลเอกชนที่มีระยะทางห่างจากบริษัทแค่ยี่สิบนาทีเท่านั้น ค่าใช้จ่ายต่อปีก็อยู่ที่ประมาณหนึ่งแสน ซึ่งเธอสามารถจ่ายไหวอยู่แล้ว

ถังจือซย่าขับรถพาลูกไปโรงเรียนที่เธอเลือกไว้ แม้ว่าจะไม่ใช่ชั้นนำ แต่ก็ไม่เหลวเหมือนกัน ด้านความปลอดภัยเองก็ดีมาก แถมยังอยู่ติดกับโรงพักที่อยู่ข้างๆ อีกด้วย ปลอดภัยอย่างมาก

ถังจือซย่าโชคดีมาก เพราะมีเด็กคนหนึ่งลาออกพอดี ทำให้มีที่ว่างเหลือให้เธอพอดี

แม้จะเป็นการเด็กเข้าเรียนกลางเทอม แต่เจ้าตัวเล็กก็ไม่รู้สึกประหม่าเลย หลังจากทำเอกสารการเข้าเรียนเรียบร้อย ก็เป็นเวลาสิบเอ็ดโมงแล้ว ถังจือซย่ามองดูคุณครูจูงลูกเข้าไป เธอโบกมือแล้วพูดว่า “เฉินเฉิน เดี๋ยวหม่ามี้มารับตอนบ่ายนะ”

เจ้าตัวเล็กโบกมือลาด้วยความดีใจ แล้วก็ไปเจอเพื่อนเรียนใหม่ ถังจือซย่ารีบมุ่งไปที่โรงเรียนอนุบาลเอกชนชั้นนำทันทีโดยที่ไม่หยุดพักหายใจเลย

คุณครูรอให้ถังอวี่เฉินมาทำเรื่องเข้าเรียนอยู่ตลอด แต่ที่มานั้นกลับเป็นถังจือซย่า ถังจือซย่าอ้างฐานะที่เป็นผู้ช่วยของสีจิ่วเฉินแล้วหาห้องผู้อำนวยการจนเจอ แล้วพูดคุยกับผู้อำนวยการเรื่องที่บริจาคเงินห้าล้านด้วยตนเอง เนื่องจากเด็กไม่สามารถมาเรียนได้ ถังจือซย่าพูดเรื่องขอคืนเงินอย่างไม่กลัวขายหน้า

ตอนแรกผู้อำนวยการก็ไม่สมยอมนัก แต่ถังจือซย่ายืนยันที่จะขอคืนเงิน ผู้อำนวยการจึงยอมเซ็นชื่อด้วยสีหน้าบูดบึ้ง หนึ่งชั่วโมงต่อมา ถังจือซย่าได้บัตรเครดิตเงินคืนห้าล้านหยวนมา ในขณะที่เดินออกจากประตูโรงเรียน เธอก็ถอนหายใจโล่งเฮือกใหญ่