รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 299

ถังจือซย่ากลับมาถึงหอรุ่ยเป่า

ตอนเที่ยงยังนัดกินข้าวกับหลี่เหมยข้างนอก หลี่เหมยบอกว่าตั้งแต่ที่เธอลางานไป สีจิ่วเฉินก็ไม่เคยมาทำงานที่หอรุ่ยเป่าอีกเลย ตอนที่พูดคำพูดนี้ก็ยังพูดหยอกล้ออีกว่า “จือซย่า จากที่ดูแล้วที่ประธานสีมาทำงานที่หอรุ่ยเป่าก็เพราะเธอเลยนะ!”

หน้าของถังจือซย่าร้อนระอุขึ้นมาทันที หลี่เหมยราวกับคนที่มองอะไรได้ขาดมาก หลี่เหมยยังบอกกับเธออีกว่า เนื่องจากมีการขยายกิจการ ตอนบ่ายจะมีดีไซเนอร์คนใหม่มา ค่อนข้างจะลึกลับ ไม่รู้ว่าเป็นผู้ชายหรือผู้หญิง ถูกส่งมาจากทางการอีกต่างหาก

ถ้าถูกส่งมาจากทางการได้ ยังไงก็จะต้องมีส่วนเกี่ยวข้องกับสีจิ่วเฉินไม่มากก็น้อย หลี่เหมยพูดแบบนี้

ถังจือซย่าคิดในใจ หรือว่าจะเป็นญาติตระกูลสี

ตอนบ่ายสองครึ่ง ถังจือซย่าไปทักทายเสี่ยวเวินที่เป็นผู้ช่วยที่ห้องประธานว่า ถ้าหากสีจิ่วเฉินมาถึง ก็ให้แจ้งเธอหน่อย

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นในขณะที่ถังจือซย่ากำลังเคลียร์เมล์ในช่วงเวลาที่ผ่านมา เธอยื่นมือไปรับสาย “ฮาโหล”

“ดีไซเนอร์ถัง ประธานสีมาแล้วค่ะ” เสียงของผู้ช่วยเวินลอยมา

“โอเค ขอบคุณค่ะ”

ถังจือซย่าวางสายไป แล้วเอาบัตรเครดิตห้าล้านหยวนออกจากกระเป๋า เธอจะต้องเอาเงินก้อนนี้ไปคืนให้สีจิ่วเฉิน เธอถึงจะโล่งอกได้ ดังนั้น เธออยากจะเอาให้เขาใจจะขาด

ถังจือซย่าหยิบบัตรแล้วเดินไปทางลิฟต์ เปิดลิฟต์ออกแล้วขึ้นไปที่ชั้นแปด เธอนึกถึงคำพูดของหลี่เหมย ที่ว่า อาทิตย์นี้สีจิ่วเฉินไม่ได้มาหอรุ่ยเป่าเลย แต่วันนี้บ่ายเขากลับมา หรือว่าที่มาก็เป็นเพราะเธอจริงๆ

ถังจือซย่าไม่เชื่อว่าตนจะมีเสน่ห์แบบนี้มาโดยตลอด ที่จะสามารถดึงดูดให้สีจิ่วเฉินทิ้งห้องประธานที่ใหญ่และหรูหราที่สีเอ็มไพร์กรุ๊ป แล้วย้ายมาทำงานในที่อย่างหอรุ่ยเป่า

แต่ความจริงพิสูจน์ให้เห็นว่า วันนี้สีจิ่วเฉินมาจริงๆ

ตอนที่ถังจือซย่าเดินผ่านห้องทำงานของเสี่ยวเวิน เธอไม่อยู่ที่โต๊ะทำงาน เธอจึงเดินตรงไปที่ห้องทำงานของสีจิ่วเฉิน แล้วก็เห็นประตูห้องทำงานที่เปิดแง้มเอาไว้ เธอกำลังคิดจะเคาะประตู ก็ได้ยินเสียงยิ้มเขินลอยมาจากข้างใน “พี่จิ่วเฉิน ฉันจะตั้งใจทำงานแน่นอนค่ะ จะไม่ทำให้พี่ผิดหวังแน่นอน”

สีจิ่วเฉินยิ้มเสียงต่ำแล้วพูดว่า “ก็เหนื่อยจริงๆ นั่นแหละ”

“งั้นคืนนี้ฉันจะต้องเลี้ยงข้าวพี่อย่างดีแล้ว จะได้ผ่อนคลายหน่อย พี่จิ่วเฉิน พี่รับปากฉันเถอะนะ!” ผู้หญิงที่อยู่ข้างในร้องขออย่างอ้อนๆ เสียงนั้นนิ่มนวลจนผู้ชายไม่สามารถที่จะปฏิเสธได้ แถมยังได้ผลอย่างมากอีกด้วย

“ดีไซเนอร์ถัง คุณทำอะไรอยู่เหรอคะ” อยู่ๆ เสียงเรียกของผู้ช่วยเวินก็ดังขึ้นมาอย่างไม่คาดคิด

ถังจือซย่าตกใจอย่างมาก เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอกำลังโน้มตัวท่อนบนอยู่ ทันใดนั้นร่างกายท่อนบนก็เสียการทรงตัว ถังจือซย่าผลักประตูห้องทำงานที่อยู่ตรงหน้าออกอย่างแรง ทำให้ตัวของเธอเซล้มเข้าไปในห้องทำงานของสีจิ่วเฉิน

เธอเงยหน้าขึ้นอย่างลนลาน จากนั้นก็เห็นสีจิ่วเฉินนั่งอยู่หน้าโต๊ะทำงาน ผู้หญิงวัยรุ่นที่ใส่ชุดสูทที่ยืนอยู่ข้างๆ เขากำลังโน้มตัวอยู่บนโต๊ะทำงานของเขา มือทั้งสองข้างเท้าคางเอาไว้ ทำท่าทางอ้อนน่ารักๆ

เธอไม่กล้ามองดูสีหน้าของผู้ชาย ถังจือซย่าก้มหน้าลงแล้วพูดขอโทษอย่างตะกุกตะกัก “ขอ…ขอโทษค่ะที่รบกวน ฉันไม่ได้ตั้งใจ พวกคุณเชิญต่อเลย…”