รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 300

ในนัยน์ตาของหลินชิงชิงมีความไม่พอใจแวบผ่าน ถังจือซย่าคนนี้นี่เลือกเวลามาทำเสียเรื่องได้ดีจริงๆ เช้าไม่มาสายไม่มา แต่กลับเลือกมาในเวลานี้

นี่จงใจเหรอ

สายตาคมลึกของสีจิ่วเฉินมองผู้หญิงที่บุกเข้ามาอย่างสับสน แอบรู้สึกดีใจขึ้นมา เมื่อกี้เธอแอบฟังอยู่ข้างนอกเหรอ

“ขอโทษค่ะ ฉันเพิ่งมาถึง ถ้ารบกวนพวกคุณ เดี๋ยวฉันค่อยมาใหม่ค่ะ” ถังจือซย่าค่อยๆ ได้สติกลับมา แล้วจึงอธิบายอย่างจริงจัง

พอพูดจบถังจือซย่ากำลังจะหันหลังจากไป ก็ได้ยินเสียงผู้ชายดังขึ้นจากข้างหลัง “เดี๋ยวก่อน” สีจิ่วเฉินหันไปพูดกับผู้หญิงที่หน้าโต๊ะว่า “ชิงชิง เธอไปดูห้องทำงานของเธอก่อน”

แผนการนัดสีจิ่วเฉินไปกินอาหารเย็นของหลินชิงชิงล่มสลายเพราะการเข้ามาของถังจือซย่า เธอเม้มปากยิ้มแล้วพูดว่า “ได้ค่ะ พี่จิ่วเฉิน งั้นฉันไปห้องทำงานก่อนนะคะ”

หลินชิงชิงเดินผ่านตัวถังจือซย่า ผู้หญิงทั้งสองคนต่างมองดูอีกฝ่าย หลินชิงชิงเก็บความไม่พอใจไว้ในใจ แล้วทักทายถังจือซย่าอย่างมีมารยาท “สวัสดีค่ะ”

“สวัสดีค่ะ” ถังจือซย่าเองก็ตอบกลับอย่างมีมารยาท

หลังจากที่ประตูข้างหลังปิดลง ถังจือซย่าจึงต้องเงยหน้ามามองผู้ชายที่อยู่หน้าโต๊ะทำงาน สายตาทั้งคู่สบเข้าด้วยกัน เธอก้มหน้าเดินเข้าไปด้วยความรู้สึกผิด จากนั้นก็เอาบัตรที่กำแน่นอยู่ในมือวางลงตรงหน้าของเขาอย่างเงียบๆ “อันนี้คืนคุณ”

สีจิ่วเฉินมองบัตรเครดิตใบนี้แล้วขมวดคิ้วเล็กน้อย “นี่คืออะไร”

ถังจือซย่ากระแอมแล้วพูดว่า “นี่เป็นเงินบริจาคห้าล้านที่ฉันไปขอคืนจากโรงเรียนอนุบาลตัวเหวยแทนคุณ คุณรับไว้เถอะ!”

ใบหน้าหล่อเหลาของสีจิ่วเฉินนั้นมืดมนราวกับก้นหม้อทันที

อะไรนะ ผู้หญิงคนนี้แอบไปขอคืนเงินเหรอเนี่ย

“เธอไม่ได้ส่งเฉินเฉินไปเรียนที่โรงเรียนนี้เหรอ” สีจิ่วเฉินโกรธจนลุกขึ้นมา ร่างกายที่สูงใหญ่ปกคลุมเธอไว้ราวกับคันธนูที่เหนี่ยวเต็มแรง

ถังจือซย่าตกใจจนถอยหลังไปหนึ่งก้าวด้วยความรู้สึกผิด เธอรีบอธิบายว่า “ความสามารถของฉันมีจำกัด ฉันทำได้แค่ให้การศึกษาที่ดีกับเฉินเฉินตามขอบเขตความสามารถของฉันเท่านั้น แต่จะอาศัยการช่วยเหลือของคุณไม่ได้”

สีจิ่วเฉินโกรธจนเจ็บหน้าอก เขายื่นมือมาดึงเสื้อแล้วถอนหายใจออกมา “เธอส่งเฉินเฉินไปที่ไหน”

“มั่นใจหน่อยสิ เขาไม่สวยเท่าเธอหรอก” มือทั้งสองข้างของสีจิ่วเฉินยันไว้ที่โต๊ะแล้วมองเธอด้วยสายตาลุกวาว

ถังจือซย่าอึ้งไปหลายวิ พูดลดคุณค่าตนเองว่า “ฉันสวยตรงไหน! อย่างฉันก็แค่ธรรมดาทั่วไป เทียบกับเธอไม่ได้หรอก”

“เธอไม่เคยได้ยินคำนี้เหรอ ความรักทำให้โลกนี้กลายเป็นสีชมพู ต่อให้เธอจะอัปลักษณ์เหมือนหมู ในสายตาของฉันเธอก็เป็นหมูที่สวยที่สุด” สีจิ่วเฉินยกยิ้มแล้วแกล้งด่า

ถังจือซย่าถึงกับโกรธจนมองบนใส่เขา กล้าด่าเธอว่าเป็นหมู เขาสิเป็นหมู

“ตอนเย็นฉันไปรับเฉินเฉินพร้อมเธอ แล้วก็ถือโอกาสดูโรงเรียนใหม่ของเขาด้วย” สุดท้ายผู้ชายก็ยอมรับการจัดการของเธอ ผู้หญิงคนนี้ก็ไม่ได้เพิ่งจะมาต่อต้านความช่วยเหลือของเขา

ปฏิเสธเขาถึงจะเป็นสไตล์ของเธอ นี่ก็ใกล้จะชินแล้วด้วย

สีจิ่วเฉินรู้สึกแปลกใจ ผู้หญิงทุกคนที่เข้าใกล้เขาก็จะพยายามคิดหาวิถีทางเพื่อเรียกร้องความสนใจจากเขา แม้แต่หลินชิงชิงที่เจอกันวันนี้ก็ไม่ต่างกัน มีเพียงแค่เธอเท่านั้นที่เป็นข้อยกเว้น