รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 313

“ออกรถ” น้ำเสียงของสีจิ่วเฉินจริงจังขึ้น เขาโกรธมากจริงๆ

ฉู่เฮ่าทำได้เพียงแต่ฟังคำสั่งเขาและขับรถออกไปทางประตูอีกด้านหนึ่ง

คังเฮ่าเซวียนพาถังจือซย่าสองแม่ลูกไปเจอกับถังจวิ้น ทานอาหารเย็นด้วยกันที่ร้านอาหารแถวบริษัท ทานอาหารเย็นจนถึงเวลาประมาณสองทุ่มครึ่ง ถังจือซย่าก็พาลูกชายกลับบ้าน

เมื่อกลับมาถึงบ้าน เธอก็ต้องอาบน้ำให้ลูกชาย ตรวจการบ้าน ทำแฟลชการ์ด เวลาล่วงเลยมาจนถึงสามทุ่มครึ่ง ถังจือซย่าก็กล่อมลูกชายนอน

เมื่อลูกชายของเธอหลับไปแล้ว เธอหาวพร้อมกับเดินกลับเข้าห้องไปนอนพัก ก่อนที่จะเข้านอน เธอดูโทรศัพท์อีกรอบ มองดูสายที่ไม่ได้รับ เธอมองอยู่ครู่นึง คิดว่าควรจะที่จะถามสีจิ่วเฉินไหมนะ?

แต่ว่าตอนนี้ก็สี่ทุ่มกว่าแล้ว ส่งข้อความไปหาเขา มันจะรบกวนเลาพักผ่อนเขาหรือเปล่า?

ถ้าอย่างงั้นพรุ่งนี้ค่อยว่ากัน!

เริ่มต้นเช้าวันใหม่

ถังจือซย่าส่งลูกไปโรงเรียนเสร็จก็รีบไปบริษัท

เวลาประมาณสิบโมง ถังจือซย่าที่อยู่ในห้องทำงานกำลังนั่งเช็คอีเมล์ที่ยังไม่ได้เปิดอ่าน จู่ๆหลี่เสี่ยวซินก็ผลักประตูเข้ามา รีบเสียจนลืมเคาะประตู

“พี่จือซย่า” หลี่เสี่ยวซินเอามือท้าวโต๊ะ ประหนึ่งว่าได้ยินเรื่องร้ายแรงมาอย่างไรอย่างนั้น

“เกิดอะไรขึ้น?” ถังจือซย่ากระพริบตามอง

“เมื่อกี้ฉันได้ยินข่าวมาว่าดีไซน์เนอร์หลินได้รับช่อกุหลาบสีน้ำเงิน พี่ลองเดาดูสิว่าใครเป็นคนส่ง?”

“ใครเหรอ!” ถังจือซย่ายกแก้วชาขึ้นมา ถามด้วยสีหน้าที่ไม่ได้สนใจอะไร

หลี่เสี่ยวซินพูดด้วยสีหน้าอิจฉา “ได้ยินมาว่าเป็นประธานสีนะสิ”

ถังจือซย่าแทบจะสำลักน้ำชาที่ดื่มเข้าไป เธอรีบกลืนอย่างรวดเร็ว แกล้งทำเป็นนิ่งเฉยแล้วพูด “ประธานสีนี่ดูแลพนักงานใหม่ดีจริง!”

“พี่จือซย่า พี่ไม่หึงเหรอ?” หลี่เสี่ยวซินมองที่เธอแล้วถาม

ถังจือซย่าหัวเราะ “ฉันจะไปหึงอะไรล่ะ?”

ตอนกลางวัน ถังจือซย่านัดหลี่เหมยทานข้าวที่ร้านอาหารฝรั่งฝั่งตรงข้าม ทั้งสองนั่งอยู่โต๊ะริมหน้าต่าง หลี่เหมยเห็นคู่หนึ่งเดินเข้าร้านมา ในตอนนั้นเองเธอก็ตกใจ

“จือซย่า เธอดูรถคันที่อยู่ข้างนอกสิสวยไหม?” หลี่เหมยมองออกไปนอกหน้าต่างตั้งใจที่จะดึงความสนใจถังจือซย่า

ถังจือซย่ามองไปทางที่เธอชี้ “สวยดีนะ ฉันชอบสีนี้นะ แต่ว่าไม่มีตังค์ซื้อหรอก”

ในเวลานั้นเอง เสียงของหญิงสาวงดงามก็ดังขึ้นมา “อ้าว! ผู้อำนวยการหลี่ พี่จือซย่า พวกคุณก็มาทานข้าวที่นี่เหมือนกันเหรอคะ! บังเอิญจังเลย” เสียงของหลินจิงจิงดังขึ้นมา

ทันทีที่ถังจือซย่าหันหน้าไป ก็เห็นหลินจิงจิงกับสีจิ่วเฉินยืนอยู่ในร้านอาหาร ใจของถังจือซย่าสั่นไหวอยู่ครู่นึง

พวกเขามาทานอาหารกลางวันด้วยกัน?

“พวกคุณค่อยๆทานนะคะ พวกเราจองห้องอาหารไว้” หลินจิงจิงโบกไม้โบกมือให้หลี่เหมยและถังจือซย่า อีกทั้งแกล้งหมุนตัวไปชนกับอ้อมแขนของสีจิ่วเฉิน “โอ๊ย!หัวของฉัน!”

“ระวังหน่อย” เสียงชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงต่ำเป็นกังวล อ้อมแขนของสีจิ่วเฉินว่างเปล่า “ไม่ต้องรีบหรอก”

ถังจือซย่ามองดูพวกเขาสองคนเดินเข้าไปในห้องอาหาร และเพิ่งจะรู้ตัวว่าที่เมื่อกี้หลี่เหมยดึงดูดความสนใจเธอ ก็เพราะกลัวว่าฉันจะเห็นพวกเขาอยู่ด้วยกันเหรอ?