รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 315

สีจิ่วเฉินจ้องหน้าจอคอมพิวเตอร์อย่างเหม่อลอย ในหัวของเขามีแต่ภาพที่เธอส่งยิ้มอย่าสดใสให้กับคังเฮ่าเซวียน วันนี้ตอนเช้า เขาสั่งดอกไม้ให้หลินจิงจิง อีกทั้งตอนกลางวันก็บังเอิญเจอกันที่ร้านอาหารอีก เขาไม่คิดที่จะอธิบายอะไรกับถังจือซย่า

เหมือนกับที่เมื่อวานเธออยู่กับคังเฮ่าเซวียน เธอก็ยังไม่ได้เอ่ยอะไรกับเขาสักคำเลย?

บางครั้ง การที่ไม่ทำให้เธอรู้ถึงสิ่งที่จะสูญเสียบ้างมันก็คงไม่ได้

ตอนกลางวันที่เจอกันที่ร้านอาหาร มันก็ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ เป็นเขาเองที่ให้ฉู่เฮ่ารายงานว่าเธออยู่ที่ไหน ถึงได้รู้ว่าเธอกับหลี่เหมยอยู่ที่ร้านอาหารฝรั่งตรงข้ามกับบริษัท โชคดีที่หลินจิงจิงมาชวนเขาไปทานอาหารกลางวันพอดี เขาไม่ปฎิเสธอีกทั้งยังแนะนำให้ไปทานร้านอาหารฝรั่งที่อยู่ตรงข้ามบริษัท

ในตอนนั้นเอง โทรศัพท์บนโต๊ะของเขาก็ดังขึ้น เขายื่นมือไปรับสาย “ฮัลโหล”

“ฮัลโหล ประธานสี แผนกออกแบบมีประชุม คุณจะเข้าร่วมด้วยไหมคะ? เสียงของหลี่เหมยดังขึ้นมา

“โอเค ผมจะไป” สีจิ่วเฉินตอบตกลงแล้ววางสาย รอยยิ้มดูมีเลศนัยปรากฎขึ้นในตาของสีจิ่วเฉิน เขาอยากจะเห็นว่าผู้หญิงคนนี้จะหึงเขาหรือเปล่านะ

แผนกออกแบบ หลี่เหมยวางสายของสีจิ่วเฉิน แล้วรีบโทรไปที่เบอร์โต๊ะของถังจือซย่าทันที

“ฮัลโหล พี่เหมย ฉันกำลังจะไปแล้ว” เสียงของถังจือซย่าดังขึ้นมา

“จือซย่า ฉันบอกเธอก่อนนะ ประธานสีก็จะเข้าร่วมประชุมด้วย”

ถังจือซย่าที่กำลังลุกขึ้นหยุดนิ่งไปชั่วขณะ ผู้ชายคนนั้นก็จะเข้าประชุมด้วยงั้นเหรอ? เขามาเพราะหลินจิงจิงงั้นเหรอ? ผู้ชายคนนั้นคิดที่จะหว่านเสน่ห์ของเขาออกมาทุกด้านเลยหรือไง?

ถังจือซย่าสูดหายใจเข้าลึกๆ เธอหยิบสมุดโน้ตแล้วเดินไปที่ห้องประชุม

ในห้องประชุม หลินจิงจิงก็มาถึงแล้ว ทันทีที่เธอนั่งลง ทุกสายตาในห้องประชุมต่างจับจ้องไปที่เธอ นับจากนี้เป็นต้นไป เธอมีสถานะใหม่นั้นก็คือหวานใจคนใหม่ของสีจิ่วเฉิน

เมื่อถังจือซย่าเปิดประตูเข้ามา ในตอนนั้นเอาทุกสายตาก็หันมาจับจ้องที่เธอมีทั้งเห็นใจ เยาะเย้ยและสะใจ เพราะว่าเธอก็ได้ร้บสถานะใหม่เหมือนกันนั้นก็คือรักเก่าที่ถูกทิ้งน่าเวทนาของสีจิ่วเฉิน

ถังจือซย่าเลือกที่นั่งตัวสุดท้ายแล้วนั่งลง เธอรู้ว่าทุกคนมองเธออยู่ เธอจึงก้มหน้าเล่นโทรศัพท์

ดี นี้แหละคือสิ่งที่เขาต้องการ

“ในที่นี้พวกเราต้องขอชมเชยจือซย่า ผลงานที่เธอออกแบบนั้นได้รับความนิยมสูงที่สุดมาโดยตลอด เยี่ยมยอดมาก” หลี่เหมยปรบมือ

เสียงปรบมือดังขึ้นในห้องประชุม หลินจิงจิงอดที่จะยิ้มไม่ได้ “ดูเหมือนว่าฉันยังต้องเรียนรู้จากพี่จือซย่าอีกเยอะเลยนะคะ”

ต่อหน้าหลินจิงจิงยังต้องทำเป็นมิตรที่ดีกับถังจือซย่า ถึงอย่างไรเธอต้องการเผยความใจกว้าง ความบริสุทธิ์อ่อนโยนต่อหน้าสีจิ่วเฉิน

แววตาของไอ้หยามีความอิจฉาริษยา ในแผนกออกแบบถังจือซย่ามักจะแซงหน้าเธอมาโดยตลอด มันทำให้เธอไม่พอใจอย่างมาก

“ประธานสี คุณมีอะไรอยากจะเพิ่มเติมอีกไหมคะ?” หลี่เหมยถามสีจิ่วเฉินด้วยรอยยิ้ม

“ไม่มี เลิกประชุม! จิงจิงมาที่ห้องทำงานผมด้วยนะ” สีจิ่วเฉินพูดจบ ก็ลุกขึ้นเดินจากไป