รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 316

หลินจิงจิงถูกเอ่ยชื่อต่อหน้าทุกคน เธอแกล้งทำเป็นพยักหน้าอย่างเหนียมอาย ยิ้มหวานแล้วเอ่ยขึ้น “ได้ค่ะ ฉันจะไปเดี๋ยวนี้”

“ดีไซน์เนอร์หลิน คุณนี้โชคดีจังเลย!ประธานสีดีกับคุณขนาดนี้” ดีไซน์เนอร์หญิงคนหนึ่งพูดกับหลินจิงจิง

“พวกเธอเข้าใจผิดแล้ว ฉันกับประธานสีไม่มีอะไรหรอก” หลินจิงจิงยิ้มตอบกลับ พูดจบ เธอก็หยิบเอกสารแล้วลุกขึ้นเดินออกไป

ถังจือซย่าก็กำลังเก็บของ ไม่รู้ว่าเป็นอะไร พลาดถือสมุดไม่ดีทำให้สมุดของเธอนั้นหล่นไปที่พื้น

“โอ๊ะ! คงไปกระเทือนจิตใจใครบางคนเข้าละสิ” ไอ้หยาถือโอกาสพูดจาทับถมเธอ

ถังจือซย่าก้มหยิบสมุดขึ้นมาอย่างใจเย็น ไม่ได้สนใจเธอ

“ดีไซน์เนอร์หลินผู้ถูกทอดทิ้ง ถูกแทนที่คงจะอารมณ์ไม่ค่อยจะดีแหละ! หมดยุคของเธอละ ตอนนี้เป็นเวลาของหลินจิงจิงล่ะ” ไอ้หยาไม่ยอมเลิกราวีเธอง่ายๆ

ถังจือซย่าเดินออกจากห้องประชุมด้วยสีหน้าเรียบเฉยในตอนที่ไอ้หยาพูดจาเย้ยหยันเธอ กระเทือนจิตใจเหรอ? จะเป็นไปได้ยังไง?

เธอกับสีจิ่วเฉินไม่ได้เป็นอะไรกันเสียหน่อย ก็แค่เคยจูบกันไม่กี่ครั้ง ก็แค่ถูกเขาเอาเปรียบไม่กี่ครั้ง นี่มันอะไรกันเนี่ย?

กลับมาถึงห้องทำงาน ถังจือซย่าถอนหายใจออกมา เตรียมตัวแก้แบบร่างก่อนที่จะถึงเวลาเลิกงาน แต่ขณะที่กำลังคิดเรื่องงาน จู่ๆในหัวก็มีภาพของสีจิ่วเฉินกับหลินจิงจิงโผล่ขึ้นมา

นึกภาพหลินจิงจิงที่อยู่ในห้องทำงานของสีจิ่วเฉินในเวลานี้ เป็นไปได้ว่าเธออาจจะกำลังถูกชายหนุ่มหื่นกระหายกดตัวอยู่บนโต๊ะทำงาน

ออกไปออกไป ถังจือซย่าตีไปที่หัวตัวเอง อยากจะสลัดความคิดพวกนี้ นี่เธอเป็นอะไรกันแน่?

ทำไมนึกถึงแต่ภาพพวกนี้? แน่นอนว่าต้องเป็นเพราะรู้จักกับชายหนุ่มมานานแล้วแน่ ถึงได้คิดเรื่องลามกพวกนี้

ในเวลานี้ เสียงโทรศัพท์บนโต๊ะถังจือซย่าดังขึ้น เธอยื่นมือรับสาย “ฮัลโหล!”

“ฮัลโหล เย็นนี้ฉันอยากไปกินข้าวที่บ้านเธอ รบกวนเธอเตรียมให้ฉันด้วยชุดหนึ่ง” เสียงแหบต่ำดึงดูดคนของสีจิ่วเฉินดังขึ้น

ถังจือซย่าไม่รู้ว่าไฟโกรธในตัวเธอประทุขึ้นมาจากไหน เธอตอบเสียงเย็นชา “วันนี้ฉันไม่ทำอาหารเย็น ประธานสีไปทานข้าวเย็นกับคุณหลินเถอะค่ะ!”

“ทำไมไม่ทำอาหาร?” ชายหนุ่มถามขึ้นอย่างประหลาดใจ

“ทำไมล่ะครับ?” เด็กน้อยถามพลางกระพริบตากลมโต

“เพราะว่า...เขายุ่งน่ะ” ถังจือซย่าหาข้ออ้างมา เธอไม่สามารถบอกกับลูกได้ว่าชายหนุ่มคนนั้นยุ่งอยู่กับการมีความรักนะสิ!

ถึงแม้ว่าไม่ช้าก็เร็วก็ต้องบอกเรื่องนี้ให้ลูกชายรับรู้อยู่แล้ว แต่คิดว่ารอเวลาอีกสักหน่อยแล้วกัน! จริงๆเธอไม่ควรปล่อยให้ลูกชายอยู่ใกล้เขาเกินไปตั้งแต่แรก ตอนนี้ลูกชายเอาแต่เฝ้ารอและพึ่งพาเขา เธอไม่รู้ว่าจะพาลูกชายตัวเองออกมาจากความสัมพันธ์นี้ได้ยังไง

ตอนเย็นหลังจากที่กินเกี๊ยวเสร็จ เด็กน้อยรู้ว่าเธองานยุ่ง จึงนั่งเล่นเกมอยู่คนเดียว

ก่อนฟ้าสาง ลูกชายหลับไปก่อนหน้าแล้ว แต่ถังจือซย่าที่นอนอยู่บนเตียง กลับไม่รู้สึกง่วงเลยแม้แต่น้อย ภาพบางอย่างยังคงผุดขึ้นมาในหัวของเธออยู่ตลอด ภาพที่สีจิ่วเฉินจูบเธอ รายละเอียดพวกนั้นก็เหมือนมดตัวน้อย ที่คอยกัดกินหัวใจของเธอ

ลมหายใจของเขา อำนาจที่รุนแรงของเขา แววตาของเขา ริมฝีปากของเขา

ถังจือซย่าพลิกตัวไปมาอย่างใจร้อนไม่เป็นสุข เธอนอนอยู่บนเตียงเปลี่ยนท่านอนไปมาหลายรอบแล้ว แต่ก็ยังนอนไม่หลับอยู่ดี

ทุกครั้งที่สีจิ่วเฉินจูบอย่างดุดัน ภาพในหัวของเธอก็ชัดเจนขึ้นมา ยิ่งเธอคิดเธอก็ยิ่งรังเกียจ ผู้ชายคนนี้มีสิทธิอะไรมาจูบฉันหลายรอบแบบนี้? ตอนนั้นทำไมเธอถึงไม่ปฎิเสธไปนะ?