รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 317

และทั้งหมดนี้เป็นสิ่งที่สีจิ่วเฉินก็จะทำกับหลินจิงจิงด้วย ไม่แน่ว่าตอนนี้หลินจิงจิงอาจจะถูกเขาพากลับไปที่วิลล่าแล้วก็ได้!

ผู้ชายคนนี้ไม่ได้ผลประโยชน์อะไรจากตัวเธอ แต่เห็นได้ชัดว่าหลินจิงจิงนั้นตามจีบเขา ชื่นชอบเขา ดังนั้นพวกเขาก็คือไม้ฟืนเจอกับไฟ เพียงนิดเดียวก็ไฟลุกโชนแล้วน่ะ?

ถังจือซย่าหลับตาลง ดูเหมือนว่าการที่เธอมีจินตนาการมากเกินไปจะไม่ใช่เรื่องที่ดี ในหัวของเธอนั้นได้ฉายฉากละครทีวีหลายตอนแล้ว ล้วนแต่เป็นฉากของสีจิ่วเฉินกับหลินจิงจิงทั้งสิ้น

อีกทั้งผู้ชายคนนี้ก็เหมือนหมาป่าดุร้ายที่ยังกินไม่อิ่ม

เลยเที่ยงคืนมาแล้ว ถังจือซย่ารู้สึกเริ่มง่วงจึงผล็อยหลับไป แม้ยามตื่นก็ยังนึกคิด ยามหลับก็ยังฝันถึง ในฝันเธอเห็นกับตาสีจิ่วเฉินกับหลินจิงจิงนั้นรักปานจะกลืนกิน ไม่ใช่ที่บริษัท แต่คือที่วิลล่าของเขาหรืออาจจะเป็นในโรงแรม ทุกอย่างทั้งหมดนี้คือ...

ถังจือซย่าไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ในฝันเหล่านี้ คิ้วของเธอขมวดเข้าหากัน

ในที่สุด นาฬิกาปลุกก็ดังจนเธอตื่น เธอลืมตาขึ้น ภาพในฝันของเธอยังคงปรากฏขึ้นชัดเจน ฉากสุดท้ายในฝันคือเธอได้รับบัตรเชิญงานแต่งงานของสีจิ่วเฉินกับหลินจิงจิง

ถังจือซย่าตบไปที่หน้าตัวเอง ด้วยความบ้า ทำไมสีจิ่วเฉินถึงได้กลายเป็นฝันร้ายสำหรับเธอที่สลัดยังไงก็ไม่ออกไปเสียที?

ถังจือซย่าลงมาชงกาแฟที่ชั้นล่าง เพื่อที่จะไปส่งลูกชายที่โรงเรียน แล้วก็จะรีบไปบริษัท

เธอเห็นว่าเหลือเวลาอีกไม่กี่นาทีก็อาจจะพลาดรางวัลพนักงานดีเด่นไป เธอขี้คร้านเกินกว่าจะพยายามแล้ว ท้ายที่สุดเธอก็เสียรางวัลพนักงานดีเด่นประจำเดือนนี้ไป เธอที่รู้สึกไร้ชีวิตชีวา พลางดื่มกาแฟ พร้อมกับเดินกลับไปที่ห้องทำงาน

“โอ๊ะ! ดีไซน์เนอร์หลินได้รับช่อดอกไม้อีกแล้ว ช่อดอกไม้ใหญ่มาก!”

“ต้องเป็นประธานสีส่งมาแน่นอน”

“มันก็แน่นอนอยู่แล้วไหม! นอกจากประธานสี ใครกันจะทุ่มสุดตัวได้ขนาดนี้ล่ะ?”

ผู้ช่วยสาวทั้งสองคนรู้ว่าถังจือซย่าจะเดินผ่าน จึงพูดเสียงดังขึ้น “ดีไซน์เนอร์หลินโชคดีจริงเลย! ไม่แน่ว่าในอนาคตเธออาจจะเป็นเจ้านายของพวกเราก็ได้นะ!”

“นั้นก็คงเป็นเธอแล้วล่ะ”

ในตอนนั้นเอง ที่ห้องทำงานของหลินจิงจิง ช่อดอกไม้ที่วางไว้มีแค่เธอเท่านั้นที่รู้ว่า นี่ไม่ใช่สีจิ่วเฉินส่งมา แต่เป็นพ่อบุญธรรมของเธอส่งมา ตอนนี้ข้างนอกต่างพากันพูดว่าเป็นสีจิ่วเฉินส่งมา เธอก็ไม่คิดอยากที่จะอธิบาย บางทียิ่งข่าวลือแพร่ออกไปมากๆ ไม่แน่ว่ามันอาจจะกลายเป็นเรื่องจริง

ถังจือซย่ากลับไปที่ห้องทำงาน วางกระเป๋าลง แล้วต่อสายหาหลี่เสี่ยวซิน “ขอกาแฟฉันแก้วหนึ่ง”

บอกได้เลยว่า นี่คือชายหนุ่มคนแรกที่ใส่ชุดสูทแล้วดูหล่อที่สุดเท่าที่ถังจือซย่าเคยเห็นมา

“ประธานสีมีธุระอะไรกับฉันหรือเปล่าคะ?” ถังจือซย่าถามไปตรง ๆ

สายตาเฉียบแหลมของสีจิ่วเฉินสังเกตเห็นว่าหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าเขาดูไร้เรี่ยวแรง รอยคล้ำใต้ตาบ่งบอกว่าเธอนอนหลับไม่เต็มที่ เป็นเพราะเขางั้นเหรอ? หัวใจของสีจิ่วเฉินกระตุกวูบ ความเจ็บปวดแวบขึ้นมา

“แบบร่างต้นฉบับเดือนนี้ของคุณแทบจะไม่มีเลยนะ ไม่มีใจจะทำงานแล้วเหรอ?” ที่แท้ชายหนุ่มก็คุยเรื่องงานจริงด้วย

ใบหน้าถังจือซย่าซีดลงเล็กน้อย เธอพูดอธิบาย “เพราะว่าฉัน...ฉันได้รับการประเมินผลงานสูง และก็ไม่เคยส่งงานที่ไม่มีคุณภาพ”

“งั้นเหรอ?” สีจิ่วเฉินพูดจบ เสียงเคาะประตูห้องก็ดังขึ้น เขาพูดเสียงต่ำ “เข้ามา”

หลี่เหมยเปิดประตูเข้ามา เมื่อเธอเห็นว่าถังจือซย่าก็อยู่ด้วย ก็ชะงักไปครู่หนึ่ง สีจิ่วเฉินหรี่ตามองแล้วพูดกับเธอ “ผู้ช่วยหลี่ทำไมไม่เข้ามา?”

หลี่เหมยยิ้มรีบเดินเข้ามาทันที วางกล่องเครื่องประดับที่อยู่ในมือลง “ประธานสี นี่คือสร้อยข้อมือคู่รักที่คุณอยากได้ค่ะ”