รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 442

“อ่อค่ะ!” ถังจือซย่าพยักหน้า “ถ้าอย่างนั้นฉันไปนะ!”

สีจิ่วเฉินเพิ่งจะหันไปมองเด็กน้อย เมื่อได้ยินประโยคนี้ของเธอ ก็หันกลับมาทันที “คุณจะไปหรือ”

“พี่เหมยบอกว่างานนี้มีการแสดงที่น่าสนุก ฉันรู้สึกว่ามันน่าสนใจค่ะ” ถังจือซย่าหวังว่าจะได้เห็นนักร้องที่ตนชื่นชอบ

“ได้ อย่างนั้นฉันจะให้ฉู่เฮ่าไปทำงานแทนฉัน” สีจิ่วเฉินเปลี่ยนคำพูด

ถังจือซย่าอึ้งเล็กน้อย “คุณทำงานของคุณไปเถอะค่ะ! งานของคุณสำคัญกว่า”

“งานจะมาสำคัญกว่าอยู่กับแฟนได้ยังไง” สีจิ่วเฉินไม่ได้จริงจังนัก เขาปฏิเสธที่จะไปร่วมงานของหอรุ่ยเป่า เพราะจริงๆ แล้วหอรุ่ยเป่าในสายตาของเขาไม่ได้สลักสำคัญอะไร เขาเพียงแค่ซื้อมันมาดำเนินกิจการแบรนด์อัญมณีสนุกๆ เท่านั้น

และตอนนั้นก็เพื่อได้ใกล้ชิดถังจือซย่า เขาจึงตัดสินใจซื้อกิจการมา

ถังจือซย่ารู้สึกชุ่มชื่นหัวใจ แม้แต่ลมหนาวรอบตัวเธอก็อุ่นขึ้นมาทันใด เธอเม้มปากและยิ้ม “วันนั้นฉันไม่อยากพาเฉินเฉินไปด้วย คนเยอะเกินไป”

“ดีเลย ถ้าเธอไม่ถือสาละก็ ฉันจะฝากเฉินเฉินไว้ที่บ้านของคุณย่า คุณย่าเอาแต่พูดว่าอยากจะเจอหน้าเขา” สีจิ่วเฉินมองเธอ

ถังจือซย่าพยักหน้า “ได้ค่ะ ถ้าอย่างนั้นก็ส่งเขาไปที่นั่นก็ได้!”

เธอไม่ถือสาอยู่แล้ว ขอแค่ลูกชายของเธอไม่ซน และไม่ไปรบกวนผู้เฒ่าผู้แก่เท่านั้น

ตอนเที่ยงพวกเขาทานข้าวกัน และแจ้งเรื่องนี้ให้เฉินเฉินทราบ เด็กน้อยตอบรับด้วยความดีใจ จากนั้นก็ถามว่า “หม่ามี้ หม่ามี้กับคุณอาสีจะไปออกเดตกันหรือฮะ”

“ไม่ใช่จ้ะ เราสองคนจะไปงานเลี้ยงสิ้นปีที่จัดขึ้นที่ทำงานจ้ะ” ถังจือซย่าอธิบาย

สีจิ่วเฉินกลับพูดขึ้นมาว่า “เฉินเฉิน หนูทายถูกแล้ว เราจะไปออกเดตกัน”

“ถ้าอย่างนั้นพวกคุณก็ไปออกเดตกันเถอะฮะ! ผมจะเป็นเด็กดีไม่ซน” เด็กน้อยอยากให้พวกเขาทั้งสองอยู่ด้วยกันมากกว่าใครๆ

ถังจือซย่า “...”

เด็กคนนี้เป็นผู้ใหญ่จริงๆ เขาเอาใจใส่ความรู้สึกของผู้ใหญ่อยู่ตลอดเวลา

อีกสองวันจะถึงวันศุกร์! เช้าวันถัดมา ถังจือซย่าได้รับโทรศัพท์จากพ่อ แจ้งว่าจะมีการประชุมสต๊อกส่งท้ายปีในช่วงบ่าย ให้เธอเข้ามาร่วมประชุมด้วย

แม้ว่ามันจะเร็วเกินไปหากถังจือซย่าจะต้องรับช่วงกิจการต่อจากพ่อ แต่เธอก็ทำงานอย่างหนัก เพื่อจะได้เป็นผู้สืบทอดกิจการที่มีคุณสมบัติเหมาะสม

“เฉินเฉิน อีกสักพักหม่ามี้จะไปบริษัทของคุณตา ลูกอยู่บ้านเชื่อฟังคุณอาสีนะลูก”

“ครับ! ผมจะได้เล่นกับคุณอาสีแล้ว!”

“ไม่ได้ คุณอาสีต้องทำงาน งานของเขายุ่งมาก อย่ารบกวนเขานะลูก” ถังจือซย่าพูดกับลูกชาย เนื่องจากสองแม่ลูกอยู่ที่บ้าน ดังนั้น สีจิ่วเฉินจึงเลือกที่จะทำงานที่บ้าน”

สีจิ่วเฉินปลอบเด็กน้อย “ไม่ต้องห่วงนะ ไว้อาจะเล่นด้วย”

ถังจือซย่ามองลูกชายยักคิ้วด้วยความลำพองใจ ท่าทางยักคิ้วของเขาช่างเหมือนกันกับสีจิ่วเฉินทุกประการ เธอรู้สึกตะลึง

ถังจือซย่าไม่ได้ขับรถมา ดังนั้น เธอจึงออกไปไม่ได้ ถ้าหากจะให้คนมารับก็ดูไม่ค่อยเหมาะเท่าไหร่

ดังนั้น เธอจึงต้องยืมรถของชายหนุ่มสักคัน

“เอ่อ...คุณไม่มีรถธรรมดาๆ เลยหรือ" ถังจือซย่ายืนอยู่ในโรงรถใต้ดิน มองไปยังรถสปอร์ตหรูที่จอดอยู่ เธอรู้สึกวิงเวียนเล็กน้อย

อีกทั้งสีของรถเหล่านั้นก็เป็นสีโทนเย็น มืด และดูดุดัน ไม่เหมาะสมกับเธอที่เป็นผู้หญิง