รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 443

“คันนี้เหมาะกับคุณมากกว่านะ” สุดท้ายเขาก็ชี้ไปที่รถเฟอร์รารี่สีเทาคันหนึ่ง

ถังจือซย่าเองก็ไม่เลือกมาก ตอนที่เธอนั่งเข้าไปในที่คนขับแล้วปรับเบาะที่นั่ง เขาก็อดไม่ได้ที่จะยืนชื่นชมเธออยู่ตรงหน้าต่างรถสักพัก จากนั้นถังจือซย่าก็ขับรถออกจากบ้านไป

ในขณะนั้นเองถังจวิ้นก็ออกจากบ้านตระกูลถังเหมือนกัน ถังชิงชิงเองก็เพิ่งกลับมาจากไปทานอาหารเช้าข้างนอกกับซ่งซาน พอเห็นพ่อออกจากบ้าน เลยอดไม่ได้ที่จะถาม “พ่อจะไปไหนคะ”

“วันนี้ที่บริษัทมีการตรวจสอบคลังสินค้า ก็ต้องไปทำงานหน่ะสิ”

ในตอนนั้นเอง หลี่เจี๋ยก็พูดว่า “ชิงชิง ลูกไปเรียนรู้กับพ่อสิ การตรวจสอบคลังสินค้าประจำปีเป็นเรื่องใหญ่นะ ตั้งใจเรียนรู้ไหม”

ถังชิงชิงเห็นความนัยที่สื่อในสายตาของแม่ เธอจึงได้พูดว่า “พ่อ หนูไปกับพ่อด้วยค่ะ”

“ลูกไม่ต้องไปหรอก อยู่บ้านพักผ่อนเถอะ”

“ไม่ค่ะ พ่อให้หนูไปเถอะนะ! หนูอยากไป พ่อไปก่อนเลยค่ะ หนูขับรถไปเอง” พอถังชิงชิงพูดจบก็พูดกับซ่งซานว่า “ซานซาน เธออยากจะไปดูบริษัทของพ่อฉันไหม”

“ได้สิ! งั้นไปด้วยกันเถอะ!” ซ่งซานเองก็อยากรู้ว่าบริษัทของถังจวิ้นจะใหญ่ขนาดไหน บวกกับตอนนี้เธอเองก็ไม่มีที่จะไปด้วย

หลังจากถังจวิ้นจากไป ถังชิงชิงก็พาซ่งซานตามไปติดๆ ตลอดทางนั้นถังชิงชิงไม่ถือว่าซ่งซานเป็นคนนอก มีอะไรก็พูดออกมาหมด

“พ่อฉันยังคิดอยากจะยกบริษัทให้ลูกนอกสมรสอย่างถังจือซย่า หึ! จะเป็นไปได้ยังไงกัน มีฉันกับแม่อยู่ อย่าหวังว่าจะได้ไปเลย”

“นั่นสิ! ถังจือซย่ามีสิทธิ์อะไรที่จะมาแย่งของของเธอไปให้ลูกของมัน เธออย่าให้มันสมใจเด็ดขาดนะชิงชิง” ซ่งซานเองก็ยุยงให้ถังชิงชิงแย่งชิงสมบัติ

“แน่นอนอยู่แล้ว” พอถังชิงชิงพูดจบ เธอก็เหยียบเร่งคันเร่งทันที

เมื่อเห็นว่าใกล้ถึงบริษัทของถังจวิ้นแล้ว อยู่ๆ ก็มีรถสปอร์ตสีเทาคันหนึ่งขับออกมาจากอีกทางหนึ่ง ภายใต้แสงอาทิตย์ในยามฤดูหนาว สีของรถสปอร์ตคันนั้นมันก็ยิ่งสว่างสะดุดตา ดูหรูหราเป็นพิเศษ เต็มไปด้วยพลังแห่งผู้มีอำนาจ

“พระเจ้า! คนระดับไหนถึงได้ขับรถแบบนี้เนี่ย! จะต้องเป็นมหาทายาทเศรษฐีแน่เลย!” ถังชิงชิงอดไม่ได้ที่จะอุทานออกมา ถ้าเธอได้เจอคนแบบนี้ก็ดีสินะ

ซ่งซานเองก็มองไป คิดในใจว่าเธอจะต้องกลับไปมีชีวิตความเป็นอยู่แบบเมื่อก่อนให้ได้ เธอสามารถใช้ใบหน้าที่สะสวยของเธอไปยั่วยวนผู้ชายรวยๆ ได้

ส่วนซ่งซานกลับรู้ดีอย่างมาก ตอนนี้ถังจือซย่าเป็นของล้ำค่าของสีจิ่วเฉิน มีอะไรที่เธอจะอยากได้แล้วไม่ได้กัน

ต่อให้เธอบอกว่าจะซื้อห้างทั้งห้าง สีจิ่วเฉินก็คงจะซื้อให้อย่างไม่ลังเลเลยสินะ!

“ลงรถกันเถอะ! ซานซาน” พอถังชิงชิงจอดรถก็เห็นว่าซ่งซานยังเหม่อลอยอยู่

ซ่งซานกำลังคิดอยู่ว่าจะลงรถดีไหม แล้วเธอจะไปเผชิญหน้ากับถังจือซย่ายังไงดี แต่พอคิดไปคิดมา เธอก็ไม่มีอะไรที่จะต้องกลัวเลย

เธอถือกระเป๋าแล้วลงจากรถไป

พอถังจือซย่าเพิ่งมาถึงหน้าประตูห้องทำงานของพ่อ ก็ได้เจอกับคังเฮ่าเซวียนที่เดินมาพอดี ในนัยน์ตาของคังเฮ่าเซวียนนั้นมีความดีใจแวบผ่าน หัวใจของเขาเองก็เต้นเร็วขึ้นมาเช่นกัน ถังจือซย่านั้นเป็นคนที่เขารักแต่ไม่อาจเอื้อมถึงมาโดยตลอด

แม้จะไม่อาจครอบครอง แต่ทุกครั้งที่ได้เจอก็อดไม่ได้ที่จะใจเต้นเร็ว