รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 451

“งั้นก็ได้! ไปที่ร้านชุดราตรีสักหน่อยก็แล้วกัน” ถังจือซย่าจำต้องแต่งตัวตามมาตรฐานของงาน

หลังจากที่คังเฮ่าเซวียนและซ่งซานบรรเลงเพลงรักอันร้อนแรงไปหลายยก กว่าพวกเขาจะตื่นนอนก็เป็นเวลาบ่ายโมงแล้ว ด้วยใบหน้าที่คล้ายคลึงกับถังจือซย่าของซ่งซาน ทำให้คังเฮ่าเซวียนอาลัยอาวรณ์ไม่อยากแยกจาก

คังเฮ่าเซวียนอยู่ในห้องน้ำ ในขณะที่ซ่งซานกำลังนอนเล่นโทรศัพท์มือถืออยู่บนเตียง เวลานี้ ในใจของเธอไม่มีความรู้สึกผิดต่อถังชิงชิงเลยสักนิด เธอก็แค่หลอกใช้คังเฮ่าเซวียน

มีข้อความเข้ามาที่โทรศัพท์มือถือของเธอ [พี่ซานซาน พี่เตรียมตัวสำหรับงานเลี้ยงประจำปีของหอรุ่ยเป่าในคืนนี้ไปถึงไหนแล้วคะ!]

ผู้ที่ส่งข้อความมาก็คือซูเหม่ย ว่ากันตามตรง ซ่งซานไม่ได้ติดต่อกับเธอมาระยะหนึ่งแล้ว หลักๆ ก็เพราะไม่ได้จำเป็นจะต้องใช้ประโยชน์อะไรจากเธอ

หัวใจของซ่งซานเต้นระรัว คืนนี้มีงานเลี้ยงประจำปีของหอรุ่ยเป่าหรือ ทำไมเธอถึงไม่รู้ล่ะ

[เสี่ยวเหมย ฉันไม่ได้รับข่าวเลย ใครเป็นคนบอก] ซ่งซานตอบข้อความกลับ

[ประธานสีไม่ได้บอกคุณเหรอคะ คืนนี้ประธานสีก็มาด้วย! เขาลืมบอกคุณหรือเปล่า!] ซูเหม่ยย้อนถาม 

ซ่งชานรีบตอบกลับทันทีว่า [ช่วงนี้จิ่วเฉินยุ่งมาก คงจะลืมบอกฉันน่ะ ฉันไปร่วมงานได้ไหม]

[ได้แน่นอนค่ะ! การ์ดเชิญถูกส่งไปให้ลูกค้าโอต์กูตูร์ทั้งหมดของหอรุ่ยเป่าแล้ว! คุณก็น่าจะได้รับด้วย คงอยู่ในกล่องจดหมาย พี่ซานซาน คืนนี้ใส่ชุดราตรีนะคะ! แต่งตัวสวยๆ ล่ะ] ซูเหม่ยยังคงประจบประแจงเธอ

ซ่งซานมองข้อความด้วยความมุ่งหวังที่แรงกล้า คาดไม่ถึงเลยว่า โอกาสที่เธอจะได้พบกับสีจิ่วเฉิน จะมาถึงเร็วขนาดนี้

โอกาสแบบนี้ เธอจะคว้าไว้ได้หรือไม่ ความปรารถนาที่รุนแรงฉายแวบในแววตา เธอจะต้องคว้าไว้ให้ได้

ไม่แน่ว่าเธออาจจะใช้โอกาสนี้แสดงท่าทีให้ดูน่าสงสารหรือลำบากสักหน่อย ก็อาจจะพอกระตุ้นความเห็นใจของสีจิ่วเฉินได้บ้าง ขอเพียงให้เขาได้เห็นเธออีกสักครั้ง เผื่อว่าเขาจะยอมดูแลเธออีกในอนาคต

ไม่ใช่ว่าเธอไม่ชอบ แต่คืนนี้เธออยากจะอ่อนน้อมและไม่ต้องการเป็นจุดสนใจ ดังนั้น จึงพยายามหาชุดราตรีที่ดูไม่เตะตามากนัก

ในที่สุด เธอก็เจอกับชุดราตรีที่ถูกใจ ชุดราตรีสีดำเปิดไหล่ข้างเดียว การตัดเย็บเรียบง่าย เนื้อผ้าหนาพอจะทำให้ร่างกายอบอุ่น

น้อยครั้งที่เธอจะสวมชุดราตรีสีเข้มแบบนี้ แต่เมื่อลองสวม ผลลัพธ์ก็น่าทึ่งเกินคาด เรือนผมยาวของเธอที่ถูกมัดไว้ด้านหลังศีรษะ บวกกับใบหน้าที่หมดจดสดใสและท่าทางที่สง่างาม ทำให้ออร่าของเธอประหนึ่งน้ำในทะเลสาบที่ใสสะอาดและปราศจากสิ่งเจือปน 

“คุณถัง อันที่จริงรูปร่างหน้าตาแบบคุณเหมาะสมกับชุดราตรีหลายชุดเลยนะคะ แต่ชุดนี้กลับให้ความรู้สึกเยือกเย็นและสูงสง่าเป็นพิเศษ”

แค่ปราดเดียว เถ้าแก่เนี้ยก็มองออกว่าถังจือซย่าไม่ใช่ผู้หญิงอ่อนแอ ร่างกายของเธอเปล่งประกายความแข็งแกร่งออกมาเป็นครั้งคราว แต่ไม่ใช่เพื่อทำร้ายคนอื่น เธอแค่ต้องการใช้สีสันและแววตามาปกป้องตัวเองและทำให้คนอื่นไม่กล้าหาเรื่องเธอ

เมื่อส่องกระจก ถังจือซย่าพอใจกับตัวเองในชุดสีดำมาก เธอนั่งลงหน้าโต๊ะเครื่องแป้ง เถ้าแก่เนี้ยต้องตกใจกับองค์ประกอบใบหน้าเมื่อลงมือแต่งหน้าให้เธอ เพื่อให้เข้ากับชุดราตรีสีดำ การแต่งหน้าในวันนี้เป็นสีเรียบๆ ไม่ฉูดฉาดซึ่งเข้ากันได้ดีกับบุคลิกของเธอ