รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 453

“พรุ่งนี้เป็นวันตรุษเล็ก คุณจะกลับไปบ้านเก่าตระกูลสีไหม” ถังจือซย่าถามเขา

“อื้อ! ฉันไปอยู่เป็นเพื่อนคุณย่าทุกปี”

พรุ่งนี้เธอก็จะกลับไปที่บ้านพ่อเหมือนกัน แม้บ้านหลังนั้นจะไม่มีที่สำหรับเธอ แต่ตราบใดที่มีพ่ออยู่ ก็ยังถือว่านั่นคือบ้านของเธอ

“ในวันปีใหม่ ฉันอยากให้เธอกับเฉินเฉินไปหาคุณย่า ได้ไหม” สีจิ่วเฉินถามเสียงเบาๆ

เธอคิดอยู่ครู่หนึ่ง ในเมื่อวันตรุษเล็กไปแล้ว วันปีใหม่ก็ไม่ต้องไปแล้ว

“ก็ได้!” เธอพยักหน้า

แขนที่โอบรอบเอวเธอกระชับแน่นขึ้นทำให้เธอแนบชิดสนิทกับแผงอกของชายหนุ่ม และเมื่อชายหนุ่มกำลังจะจูบเธอ เธอกลัยยกมือขึ้นป้องริมฝีปากบางๆ ของเขา “จูบไม่ได้ ฉันแต่งหน้า เดี๋ยวเครื่องสำอางเลือนหมด”

คืนนี้ จะต้องเผชิญคู่แข่งความรักมากมาย เธอจึงจำเป็นต้องรักษาความงามของเครื่องสำอางบนใบหน้าเอาไว้”

ชายหนุ่มอดใจไม่ไหวกัดไหปลาร้าของเธออย่างหงุดหงิด “งั้นจูบตรงนี้ได้ล่ะสิ”

เธอรู้สึกเหมือนมีกระแสไฟฟ้าไหลผ่านร่างกาย ได้แต่ปล่อยให้ชายหนุ่มละเลงจูบลงโทษเธอ และในขณะนี้เอง โทรศัพท์มือถือของสีจิ่วเฉินก็ดังขึ้น เขาเหลือบมอง แล้วเดินไปนั่งลงบนโซฟา และรับสาย “ฮัลโหล!”

“ทุกอย่างจัดการตามที่คุณสั่งแล้วครับ” ฉู่เฮ่ารายงาน

“อืม!” ดวงตาของสีจิ่วเฉินเปี่ยมล้นไปด้วยความพึงพอใจ

ไม่ทันไรก็หกโมงครึ่งแล้ว แขกที่ได้รับเชิญก็ทยอยมาถึงครบแล้ว และในขณะนี้เอง ที่ด้านนอกประตู มีหญิงสาวเซ็กซี่นางหนึ่งเดินเข้ามา เธอคือหลินจิงจิง คืนนี้ เธอพยายามอย่างเต็มที่เพื่อจะให้สีจิ่วเฉินได้มองเธออีกครั้ง

หลี่เหมยเดินเข้ามาหา “จิงจิง เธอมาได้ยังไงเนี่ย”

“พี่เหมย ฉันเป็นพนักงานของหอรุ่ยเป่านะ ทำไมจะมาไม่ได้ล่ะ” หลินจิงจิงแขวะเธอเล็กน้อยเพราะรู้ว่าหลี่เหมยสนิทกับถังจือซย่า

“ดูเหมือนจะไม่มีรายชื่อของเธอในลิสต์นะ” หลี่เหมยพูดอย่างใจเย็น

“ลำพังความสัมพันธ์ของฉันกับประธานสี ฉันจะมาเมื่อไรก็ได้” เมื่อหลินจิงจิงพูดจบก็หันไปพูดกับผู้จัดการที่อยู่ข้างๆ “จัดที่นั่งให้ฉันที!"

หลี่เหมยพูดไม่ออกไปชั่วขณะ หลินจิงจิงจะมีชื่ออยู่ในหอรุ่ยเป่าก็จริง แต่เธอไม่เคยรับผิดชอบต่อหน้าที่การงานของตัวเองเลย นับตั้งแต่เข้ามาจนบัดนี้ ดูเหมือนเธอยังไม่เคยส่งแบบร่างสักฉบับ

แม้ว่าแสงไฟจะถูกหรี่ลง แต่ชั่วขณะที่สีจิ่วเฉินและถังจือซย่าก้าวเข้ามานั้น ผู้ชายคนนี้ได้ทำให้ผู้คนรู้สึกได้ถึงรัศมีแห่งขัตติยวงศ์ ด้วยรูปร่างสูงโปร่งและขาที่เรียวยาวเผยให้เห็นถึงความหยิ่งทรนง

“ประธานสีมาแล้ว”

“พระเจ้า! ประธานสีจริงๆด้วย! ฉันนึกว่าเขาจะไม่มาเสียอีก”

“คิดไม่ถึงว่าจะได้เห็นเทพบุตร หล่ออะไรอย่างนี้!”

“เอ๋! ผู้หญิงข้างๆ นั่นใคร!”

เสียงชื่นชมของแขกสาวๆ ในงานดังกลบแม้กระทั่งเสียงดนตรี

ซ่งชานหายใจถี่ขึ้น ชายหนุ่มที่เธอถวิลหามาตลอดหลายวันที่ผ่านมาปรากฏอยู่ตรงหน้าเธอแล้ว แต่ผู้หญิงที่เธอเกลียดที่สุดก็อยู่เคียงข้างเขาเช่นกัน

ท่ามกลางแขกเหรื่อ ดวงตาของหลินจิงจิงเปล่งประกายไปด้วยความตื่นเต้น ในที่สุด สีจิ่วเฉินก็มาถึง