รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 479

พวกเขาเป็นใครกัน? ตัวตนของพวกเขาเป็นใคร? ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ในเวลาเดียวกัน อีกทั้งยังหาตำแหน่งของสีจิ่วเฉินที่กำลังได้รับบาดเจ็บได้อย่างแม่นยำอีกด้วย

“จิ่วเฉิน ตัวประกอบประเภทนี้ก็สามารถล้มนายได้งั้นหรือ?” เจียนจือเพ่ยพูดเย้ยหยันขึ้นมาหนึ่งประโยค สายตาจ้องมองไปที่หลินจิงจิง

ทันใดนั้นหลินจิงจิงก็รู้สึกว่าในสายตาของคนกลุ่มนี้ตัวเองนั่นต้อยต่ำเหมือนกับต้นหญ้าที่อยู่ใต้ฝ่าเท้าของพวกเขาก็ไม่ปาน และแผนของเธอที่วางไว้ก็ล้มเหลวไม่เป็นท่า สิ่งที่รอเธออยู่ ก็คือจุดจบอันน่าสังเวช

“นำคนกลุ่มนี้ไปขังเอาไว้ก่อน เดี๋ยวฉันค่อยมาจัดการ” สีจิ่วเฉินเอ่ยพูดเสียงทุ้มลึก

ภายในประเทศ

ถังจือซย่านั่งอยู่ที่หน้าเตียงของลูกชาย ดวงตาคู่นี้อดหลับอดนอนจนตาแดง เพราะว่ากำลังรอคอยสายโทรศัพท์สายหนึ่งที่โทรมาแจ้งว่าปลอดภัยแล้ว

รวดเร็วทันใจ โทรศัพท์ของเธอดังขึ้นมาแล้ว เธอมองดูหมายเลขแปลกๆที่ปรากฏบนจอ เธอประหลาดใจเป็นอย่างมาก ก่อนที่เธอจะยื่นมือออกไปกดรับสาย “ฮัลโหล!”

“ฉันเอง ตอนนี้ฉันอยู่ระหว่างทางกลับประเทศ จะถึงหลังจากนี้อีกประมาณเจ็ดชั่วโมง” น้ำเสียงปลายสายที่ดังเข้ามาทุ้มลึกอย่างที่คุ้นเคย

น้ำตาของถังจือซย่าไหลออกมาทันที ในที่สุดก็สามารถปลดปล่อยน้ำตาออกมาได้ดังใจเสียที เธอเอามือกุมปากแล้วเดินไปที่ริมระเบียง “ดี รีบกลับมาเถอะ”

“เฉินเฉินล่ะ?”

“เขานอนอยู่นะ”

“เธอไม่ได้นอนมาทั้งคืนเลยเหรอ?” ชายหนุ่มฟังจากน้ำเสียงของเธอที่แหบแห้งอย่างมาก

“ไม่เป็นไร ฉันทนได้”

“ช่วงเวลาที่ฉันกำลังจะกลับไปในไม่กี่ชั่วโมงนี้ เธอต้องนอนสักตื่นเถอะ” แต่ชายหนุ่มกลับออกคำสั่งอย่างเผด็จการกับเธอขึ้นมาหนึ่งประโยค

“ได้ ฉันจะนอน” ถังจือซย่าเชื่อฟังคำพูดของเขา

“แล้วเจอกันเมื่อกลับไปถึง” สีจิ่วเฉินพูดจบก็วางสายไป

ถังจือซย่ากอดมือถือเอาไว้ ผ่อนลมหายใจด้วยความโล่งอก เธอทรุดตัวลงไปนั่งลงบนโซฟาตรงริมระเบียง หลังจากนั้นก็ปิดตาลง ทั้งๆที่ผ่านไปแค่หนึ่งวันหนึ่งคืนก็เท่านั้น แต่สำหรับเธอแล้ว เหมือนกับเวลาผ่านไปเป็นศตวรรษช่างยาวนานเหลือ

ทางด้านสถานีตำรวจ ขั้นตอนการปล่อยตัวสีรุ่ยหมิงเพิ่งจะดำเนินการเสร็จสิ้น เขาทำการผ่อนคลายกล้ามเนื้อเล็กน้อย เพราะว่าโดนจับกุมอยู่เป็นเวลานาน ทำให้เขาอดที่จะคิดถึงโลกภายนอกไม่ได้ ในที่สุดลูกสาวบุญธรรมของเขาก็ให้เขาออกมาได้แล้ว

และเขาไม่รู้สึกว่าแผนการของลูกสาวบุญธรรมของเขาดีเท่าไร

“คุณถัง กินอะไรสักหน่อยเถอะครับ หากประธานสีกลับมาเห็นสภาพเหนื่อยล้าของคุณแบบนี้ ต้องเจ็บปวดใจมากแน่ ๆ” ฉู่เฮ่าพูดโน้มน้าวเธอขึ้นมาหนึ่งประโยค

ถังจือซย่าจึงยกถ้วยโจ๊กขึ้นมา ตักกินเพียงไม่กี่คำก็ถามขึ้นมาอีกครั้ง “พวกเขาจะมาถึงตอนไหนเหรอ?”

“ผมเองก็ไม่รู้แน่ชัดครับ น่าจะถึงประมาณบ่ายสามโมง” ฉู่เฮ่าส่ายหน้าเล็กน้อย

ณ สนามบินระหว่างประเทศ เครื่องบินเจ็ทส่วนตัวสองลำลงจอดเรียงตามกันมา ผ่านไปสิบห้านาที รถออฟโรดสีดำทั้งหมดสี่คันก็ขับเคลื่อนอยู่บนถนน เป็นที่สะดุดตาเป็นอย่างมาก

พวกเขาขับรถมุ่งหน้าตรงไปยังวิลล่าของสีจิ่วเฉิน

ผ่านไปหนึ่งชั่วโมง ประตูบานใหญ่ของวิลล่าสีจิ่วเฉินก็ถูกเปิดออก และมีรถขับตรงเข้ามาด้านใน

ฉู่เฮ่ารีบพูดขึ้นมาด้วยความตื่นเต้น “คุณถัง ประธานสีกลับมาแล้วครับ”

“คุณอาสี” เด็กน้อยราวกับกระต่ายน้อยรีบวิ่งออกไปทันที ถังจือซย่าก็รีบวิ่งตามออกไปติดๆ

เธอจูงมือของลูกชายยืนอยู่ข้างๆโรงจอดรถ มองดูรถออฟโรดทั้งสี่คันที่รูปร่างภายนอกดูเท่เหมือนกับทำการหุ้มเกราะก็ไม่ปาน รอคอยอย่างคาดหวังว่าชายหนุ่มคนนั้นจะลงมาจากรถ