รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 501

คังเฮ่าเซวียนจอดรถไว้ริมทาง หลังจากที่เขาปลดล็อกด้วยลายนิ้วมือก็ขับออกไปยังโรงพยาบาลอีกครั้ง

ณ บ้านส่วนตัว

รถออฟโรดดำคันหนึ่งก็ทะยานเข้ามาท่ามกลางความมืดมิดราวกับเสือดำ ถังจือซย่าที่นั่งอยู่ข้างคนขับร้อนรนจนดวงตาแดงเคล้าไปด้วยน้ำตา ทำไมจู่ๆ พ่อถึงได้เป็นลมไปล่ะ? หรือเพราะว่าวันนี้เขาดื่มไปสองแก้ว?

“ไม่ต้องกังวล พวกเราไปดูสถานการณ์ที่โรงพยาบาลกันก่อน” สีจิ่วเฉินเอ่ยปลอบประโลม เมื่อครู่ที่ได้ข่าว เขาก็รีบขับรถมาส่งเธออย่างไม่รอช้า

ณ โรงพยาบาลในเครือแห่งที่สอง ถังจวิ้นที่นอนอยู่บนเตียงพยาบาลถูกส่งตัวไปที่ห้องรักษาพยาบาลอย่างรวดเร็ว สองแม่ลูกหลี่เจี๋ยน้ำตานองหน้าเดินตามอยู่ด้านหลัง

พวกเธอร้องไห้พลางเอ่ยขอร้องคุณหมอ “หมอคะ ต้องช่วยสามีของฉันให้ได้นะคะ ต้องช่วยเขาให้ได้”

“คุณนาย พวกเราจะพยายามอย่างสุดความสามารถครับ” คุณหมอพูดจบก็เดินเข้าไปในห้องผ่าตัด

พวกคังเฮ่าเซวียนสบตากัน ในดวงตาเต็มไปด้วยความปรารถนา พวกเขาหวังว่าเมื่อคุณหมอออกมาจะบอกข่าวร้ายกับพวกเขา

หลังจากผ่านไปไม่ถึงห้านาที ถังจือซย่าและสีจิ่วเฉินก็รีบวิ่งมา เมื่อถังจือซย่ายังไม่เห็นว่าพ่อของเธอออกมาจากห้องผ่าตัด ก็หันไปมองหลี่เจี๋ย “พ่อของฉันเป็นลมไปตั้งแต่ตอนไหน ตอนที่ส่งตัวมายังมีสติอยู่ไหม”

“ถังจือซย่า ฉันถามเธอหน่อย ตอนที่อยู่ที่บ้านตระกูลสีพ่อของเธอดื่มเหล้าไปใช่ไหม เธอก็รู้ว่าตอนนี้พ่อของเธอดื่มเหล้าไม่ได้ ทำไมเธอไม่ห้ามเขา” หลี่เจี๋ยรีบกัดเธอทันที ราวกับว่าถังจือซย่าเป็นคนทำให้ถังจวิ้นกลายเป็นแบบนี้

ถังจือซย่าเองก็ย่อมรู้ว่าพ่อของเธอดื่มไปสองแก้ว เธอเองก็รู้สึกผิด เธอควรจะห้ามพ่อ

“ถังจือซย่า ถ้าพ่อฉันเป็นอะไรไป เธอนั่นแหละเป็นคนทำ!” ถังชิงชิงร้องไห้พลางด่าทอ

“สภาพร่างกายของประธานถังไม่สามารถดื่มเหล้าได้จริงๆ หมอแนะนำว่าไม่ควรแตะแม้แต่หยดเดียว” คังเฮ่าเซวียนเสริม

ร่างกายของถังจือซย่าโอนเอนอย่างรู้สึกผิด ด้านหลังมีแขนแกร่งยื่นมาพยุงตัวเธอ “อย่ากังวลไป รอดูก่อน”

ถังจือซย่ากำมือแน่น ก่อนจะมองไปทางหมอ

“เนื่องจากคนไข้ได้รับการช่วยเหลือช้าไป พวกเราเองก็ทำเต็มที่แล้ว ตอนนี้การช่วยชีวิตถือว่าสำเร็จ แต่เพราะหัวใจของหยุดเต้นนานเกินไป ทำให้สมองของคนไข้ขาดออกซิเจนจนเกิดความเสียหายที่สมอง หมอขอให้พวกคุณทำใจเผื่อไว้ คนไข้อาจมีโอกาสเป็นเจ้าชายนิทราและไม่สามารถตื่นขึ้นมาอีก”

“อะไรนะ?” หลี่เจี๋ยทรุดฮวบ แต่คังเฮ่าเซวียนยื่นมือเข้ามาช่วยพยุงเธอ เธอเงยหน้าขึ้นไปสบตาคังเฮ่าเซวียน ในแววตาของทั้งคู่ฉายแววดีใจ

ถังชิงชิงยกมือขึ้นปิดปากท่าทางสิ้นหวัง แต่ลึกๆ ในแววตากลับมีรอยยิ้มผุดขึ้นมาก่อนจะจางหาย

แม้ว่าถังจวิ้นจะยังไม่ตาย แต่ก็ไม่มีทางตื่นขึ้นมาได้ตลอดกาล นี่คือสิ่งที่พวกเขาต้องการ

มีเพียงถังจือซย่าที่รู้สึกราวกับพละกำลังทั้งหมดถูกดึงออกไป ใบหน้าเหยเกด้วยความเจ็บปวด ก่อนที่น้ำตาจะไหลริน

สีจิ่วเฉินที่อยู่ข้างหลังเธอรู้สึกสะเทือนใจที่ได้ยินข่าวนี้ อีกทั้งยังรู้สึกเสียใจกับถังจือซย่า ในฐานะที่เป็นลูกสาวแล้วต้องมาได้ยินข่าวนี้ ช่างเจ็บปวดจริงๆ