รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 839

อันฉีอดไม่ได้ที่จะรู้สึกทึ่ง บอดี้การ์ดของเธอเก่งขนาดนั้นเลยเหรอเนี่ย

ในขณะนั้นเธอรู้สึกได้ถึงสายตาอาฆาตคู่หนึ่งถูกส่งมาทางเธอมันคือสายตาของผู้หญิงที่ถูกตรึงศรีษะเอาไว้นั่นเอง ผู้หญิงคนนั้นมองเธอด้วยสายตาโหดเหี้ยม

“ทำไมแกถึงชนฉันที่สนามบิน ทำไมแกถึงขโมยลิปสติกแท่งนั้นไป”

อันฉีมีปฎิกิริยาขึ้นมาทันที เธอพิจารณาผู้หญิงคนนี้อย่างถี่ถ้วน ถึงแม้เธอจะเปลี่ยนเสื้อผ้าแต่อันฉีก็ยังจำเธอได้อยู่ดี

“แก..แกคือคนที่ฉันเดินชนที่สนามบิน?” อันฉีแทบไม่อยากจะเชื่อ เรื่องแค่นี้ถึงกับต้องพาลูกน้องตั้งสองคนแถมยังพกปืนตามมาฆ่าเธอ?

ชายหนุ่มสี่คนถูกส่งลงมาจากเฮลิคอปเตอร์ พวกเขาสวมชุดลายพราง รูปร่างสูงใหญ่ มองแวบเดียวก็รู้ว่าเป็นคนของกองกำลังพิเศษ

ชายหนึ่งในสี่คนนั้นเมื่อเจอกับอันฉีก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา

ชายที่เหลืออีกสามคนก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมาเหมือนกัน คุณผู้หญิงสุดสวยคนนี้เมื่ออยู่ในเงื้อมมือของหัวหน้าทีมแล้ว ในวันวันหนึ่งจะต้องพบเจอกับอะไรบ้างนะ

“แกส่งลิปสติกคืนมาให้ฉัน ถ้าไม่อย่างนั้นชีวิตของแกจะไม่ปลอดภัยอีกต่อไป” ผู้หญิงคนนั้นพูดกับอันฉีอย่างโมโห

อันฉีมองเธออย่างไม่เข้าใจ “ลิปสติกอะไรกัน”

“ตอนที่แกเดินมาชนฉัน ในมือของฉันมีลิปสติกอยู่แท่งหนึ่งถูกเธอเก็บไป ในลิปแท่งนั้นมีแฟลชไดรฟ์อยู่ด้านใน มีมูลค่ามากถึงเจ็ดพันล้านดอลลาร์” ผู้หญิงคนนั้นพูดกับเธอในขณะที่ถูกใส่กุญแจมืออยู่

“เอาตัวไป” เนี่ยเหยียนเฟิงไม่อยากให้หญิงสาวพูดมากไปกว่านี้ จึงออกคำสั่งให้ลูกน้องพาตัวเธอไป

ทั้งสามถูกคนในทีมที่เพิ่งจะตามมาพาตัวไป ที่เหลือไว้ก็มีลูกน้องของเขาทั้งสี่คนและคุณหนูอันฉีในสภาพที่ทั้งเปียกและสกปรก แถมบนหน้าผากยังมีก้อนปูดออกมาก้อนหนึ่ง

“นี่! มันจะมากเกินไปแล้วนะ เป็นบอดี้การ์ดแบบนี้ก็ได้เหรอ ถึงแม้ฉันไม่ถูกยิงตายแต่ฉันก็เกือบจะตกลงไปตายแล้ว ความสูงขนาดนั้นคุณก็กล้าผลักฉันลงไปอย่างนั้นเหรอ” อันฉีนึกขึ้นได้ว่าจะต้องคิดบัญชีกับบอดี้การ์ดคนนี้ เธอจึงยื่นมือชี้ไปที่หน้าเขาอย่างโมโห

สมาชิกทั้งสี่ที่ยืนอยู่ข้างๆ ต่างพากันมองดูราวกับเป็นเรื่องสนุก นี่หัวหน้าทีมเข้าใจคำว่าอ่อนโยนกับเขาเป็นไหมเนี่ย

“หันหลังไป”สายตาของเนี่ยเหยียนเฟิงกวาดมองคนทั้งสี่และออกคำสั่ง

ในเวลาต่อมา เขาจึงถอดเสื้อเชิ้ตสีดำของตัวเองส่งไปให้อันฉีที่อยู่ข้างหน้า “เอาไปใส่ก่อน”

อันฉีมองอย่างรังเกียจ “ไม่ใส่”

“คุณเป็นผู้หญิง”

“หัวหน้าทีมไม่ยุติธรรม! มีสิทธิ์อะไรให้ตัวเองดู แต่ไม่ให้พวกเราดู!” สมาชิกในทีมคนหนึ่งเอ่ยปากบ่น

“หัวหน้าทีม?” อันฉีเลิ่กคิ้วขึ้นมองเนี่ยเหยียนเฟิง แล้วมองสี่คนที่ยืนอยู่ เธอถามเขาออกไปตรงๆ “ ทำไมพวกคุณถึงเรียกเขาว่าหัวหน้าทีม หรือว่าพวกคุณก็เป็นคนในบริษัทรักษาความปลอดภัยเหมือนกันเหรอ”

“คุณหนูอัน พวกเราไม่ใช่คนของบริษัทรักษาความปลอดภัยหรอกครับ แต่พวกเราเป็นหนึ่งในสาขาย่อยของกองกำลังพิเศษ แต่รายละเอียดของทีมพวกเราไม่สามารถพูดได้ครับ”