รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 960

มือของชายคนนั้นก็ปิดปากของเธอก่อน เสียงกรีดร้องของอันฉีกลายเป็นเสียงครวญคราง เธอดึงแผ่นมาร์คหน้าออกด้วยความโกรธ และจ้องมองชายผู้ซึ่งปรากฏตัวในห้องของเธอราวกับภูตผี

เนี่ยเหยียนเฟิง

ใช่ ผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างโซฟาของเธอไม่ใช่ใครอื่น นอกจากเนี่ยเหยียนเฟิง

"คุณ... คุณเข้ามาได้ยังไง" หลังจากที่อันฉีตกใจ เธอก็เริ่มรำคาญ คิดว่าระบบรักษาความปลอดภัยที่บ้านได้รับการอัพเกรดเป็นระดับสูงสุดแล้ว แม่ของเธอก็บอกว่าแม้แต่นกก็บินเข้ามาไม่ได้ แต่ผู้ชายคนนี้ตัวใหญ่กว่านกหลายเท่าเลยนะ！เขาเข้ามาง่ายๆ แบบนี้ได้ยังไง

"มีสายไฟฟ้าแรงสูงอยู่ที่ผนังด้านนอกบ้านของฉัน คุณเข้ามาได้อย่างไร คุณไม่กลัวตายหรือไง ถ้าคุณถูกไฟฟ้าช็อตก็คงไหม้เกรียมไปแล้ว！" อันฉีต่อว่าด้วยความโกรธ

ผู้ชายบางคน "..."

"คุณเป็นห่วงผมเหรอ" เขายิ้มเล็กน้อย

อันฉีหน้าแดงและกัดฟันด้วยความโกรธ "คุณฝันอยู่เหรอ ใครเป็นห่วงคุณ"

เนี่ยเหยียนเฟิงเดินไปที่โซฟาข้างๆ เธอและนั่งลง จากนั้นเขาก็มองไปรอบๆ ห้องส่วนตัวที่หรูหราของเธอ ซึ่งนับได้ว่างดงามยิ่งนัก และเขาก็อดไม่ได้ที่จะตัดพ้อ "ดูเหมือนว่าการที่ไปฐานทัพจะทำให้คุณลำบากไม่น้อย "

สิ่งที่ทำให้อันฉีมีความสุขที่บ้านหลังนี้คือการได้รับการปฏิบัติแบบคุณหนูใหญ่ระดับมหาเศรษฐี ทุกอย่างใช้สิ่งดีที่สุด

อันฉีตกตะลึงไปสองสามวินาที และอดไม่ได้ที่จะโต้กลับ "ฉันไม่ได้บอบบางขนาดนั้น"

เดี๋ยวก่อน…นี่ไม่ใช่ประเด็น

ประเด็นคือผู้ชายคนนี้บุกเข้าไปในห้องของเธอกลางดึก เขาต้องการทำอะไร หรือว่าเขาคิดจะทำอะไรเธอ

"คุณ...คุณมาที่บ้านฉันทำไม คุณคิดจะทำอะไร" อันฉีคิดในใจแล้วก็พูดออกมาจากปากของเธอ และมองเขาด้วยความระแวดระวัง

เนี่ยเหยียนเฟิงกระพริบตาและจ้องมองเธอด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ "คุณอยากให้ผมทำอะไรกับคุณงั้นเหรอ"

อันฉีรู้สึกรำคาญขึ้นมาเล็กน้อย "ฉันไม่ต้องการให้คุณทำอะไรกับฉัน"

"คุณ..." อันฉีโกรธจัดจนยื่นมือทุบที่ไหล่ของเขา "คุณกล้าดียังไงมาโกหกฉัน"

แม้ว่าเนี่ยเหยียนเฟิงจะถูกทุบตี แต่เขาก็ยังยิ้มได้อย่างมีความสุข และเขาก็นอนลงบนโซฟาของเธออย่างสบาย ๆ ใบหน้าของเขาแสดงให้เห็นถึงความเหนื่อยล้าที่มองเห็นได้ด้วยตาเปล่า

อันฉีเห็นแล้วก็อดสงสารเขาไม่ได้ เมื่อเร็วๆ นี้เขาได้รับภารกิจใหม่ใช่ไหม ถึงทำให้เหนื่อยมากขนาดนี้

"คุณไปเสียเถอะ！กลับไปนอนที่บ้านของคุณ" อันฉีไล่เขาออกไป

เนี่ยเหยียนเฟิงมองเธอด้วยสายตาลึกซึ้งสองสามวินาที จากนั้นเอาหัวหนุนแขนอย่างสบาย ๆ หลับตาแล้วพูดว่า "ไม่ต้องกังวล ผมแค่ยืมโซฟาของคุณนอนเล่นนิดหน่อย เดี๋ยวสักพักก็ไป"

อันฉีกระวนกระวายใจ ชายคนนี้ไม่ควรปรากฏตัวในห้องของเธอเลย มันคือความผิดอย่างหนึ่ง

"เนี่ยเหยียนเฟิง อย่าเป็นคนไม่เอาไหนแบบนี้สิ รีบๆ ออกไป" อันฉีเอื้อมมือไปดึงแขนของเขา พยายามขับไล่เขาออกไป

ทันใดนั้น ชายคนนั้นก็ยื่นแขนยาวของเขาออกมา โอบแขนที่เรียวยาวข้างหนึ่งของเธอเอาไว้ แล้วดึงเธอเข้าไปในอ้อมแขน แรงที่มหาศาลทำให้อันฉีตกอยู่ในอ้อมแขนของเขาโดยไม่ได้เตรียมตัว ตอนที่เธอตื่นตระหนกและลนลาน แขนยาวของชายคนนั้นก็โอบรอบเอวของเธอ จากนั้นก็พลิกเธอลงไปนอนบนโซฟาและกดเธอไว้ใต้ร่างของเขาอย่างสมบูรณ์