รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 962

เขาไม่อยากรออีกต่อไป

“คุณจะบอกเธอว่ายังไง” อันฉีจิตใจสั่นไหว เพราะหวาดกลัวน้ำเสียงที่จริงจังของเขา

“บอกไปตามความจริงว่าผมมีคนที่ชอบอยู่แล้ว เพื่อให้เธอยอมถอนหมั้น” เนี่ยเหยียนเฟิงไม่เคยล้อเล่นกับความรู้สึก

“อย่าบอกได้ไหมว่าเป็นฉัน” อันฉีมองเขานิ่งๆ

แววตาของเนี่ยเหยียนเฟิงวูบไหว ราวกับจำใจที่ต้องทำแต่เขาก็พยักหน้ารับปาก “ได้สิ ผมรับปาก”

“พยายามอย่าทำร้ายจิตใจของอันนั่วนะ” อันฉีขอร้องเขา

“คงยากหน่อย แต่ผมจะพยายามพูดให้ซอฟท์ที่สุด” เป็นเรื่องปกติที่เนี่ยเหยียนเฟิงจะต้องรักษาน้ำใจของอันนั่ว

อันฉีพยักหน้า “ขอบคุณ”

เนี่ยเหยียนเฟิงเมื่อเห็นว่าเธอไม่มีอะไรจะคุยกับตัวเองแล้วก็รู้สึกเศร้าไป “คุณไม่มีอะไรจะคุยแล้วเหรอ”

“ไม่มีแล้วล่ะ คุณออกไปได้แล้ว! หัวหน้าทีมเนี่ย” อันฉีกดความรู้สึกของตัวเองเอาไว้

เนี่ยเหยียนเฟิงดึงตัวเธอเข้ามากอด อันฉีเบิกตาโพลง “ไม่ต้องกังวลหรอกนะ พวกเราค่อยเป็นค่อยไปก็ได้”

อันฉีมองเขาอย่างตกใจ แสงไฟกระทบเข้ามาในดวงตาของเธอสะท้อนให้เห็นความหวังที่ซ่อนอยู่

“เชื่อผมนะ” สายตาของเนี่ยเหยียนเฟิงเด็ดเดี่ยวและมั่นคง เขาพูดจบก็กำลังจะเดินออกไป

“ให้ฉันเดินไปส่งคุณที่ประตูหน้าบ้าน หรือห้องใต้ดินไหม!” อันฉีเรียกเขาเอาไว้ก่อน เธอไม่อยากให้เขาเป็นอันตราย

อันฉีเดินตามผู้เป็นแม่เข้าไปในบริษัท พนักงานทั้งบริษัทล้วนมีท่าทางที่เคารพเธอเพราะเธอคือผู้บริหารคนใหม่ในอนาคตอย่างไม่ต้องสงสัย

หลี่เซี่ยนพาเธอเดินดูแผนกต่างๆ ในบริษัท จากนั้นก็พาเธอเข้ามาในห้องประชุม อันฉีฟังแม่และผู้ถือหุ้นคนอื่นๆ กำลังหารือกันเกี่ยวกับธุรกิจ เธอมองนาฬิกาข้อมือเงียบๆ นี่เป็นเวลาสิบเอ็ดโมงแล้ว

เธอเกิดอาการประหม่าอย่างไม่มีสาเหตุ ภายในใจเต็มไปด้วยความรู้สึกผิดอย่างท่วมท้น เธอขอให้อันนั่วไม่เจ็บปวดกับการขอถอนหมั้นในครั้งนี้

สิบเอ็ดโมงครึ่ง

อันนั่วยืนอยู่หน้าภัตราคารอาหารจีน วันนี้เธอเลือกสวมกระโปรงสุภาพที่มีกลิ่นอายความเป็นตะวันตกผสมอยู่ด้วย เธอแต่งหน้าไม่จัดมากแต่มีความประณีตไม่น้อย เธอต้องการจะแสดงสิ่งที่ดีที่สุดต่อหน้าเนี่ยเหยียนเฟิง

เป็นธรรมดาที่ผู้หญิงจะแสดงสิ่งที่ดีที่สุดต่อหน้าผู้ชายที่ตัวเองชอบ

อันนั่วก็ได้พบชายหนุ่มเป็นครั้งที่สอง เขานั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารริมหน้าต่าง แสงอบอุ่นที่สะท้อนเข้ามา ทำให้เขาเหมือนกับเป็นรูปปั้นแกะสลัก มีเสน่ห์ดึงดูดตั้งแต่หัวจรดเท้า