สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 116

“ยวี่จิ้นเหวิน นายจะหยุดได้หรือยัง?

ทันทีที่เข้าไปหลังเวที หนานซ่งให้พนักงานทุกคนออกไปกินข้างนอก และคุยกับยวี่จิ้นเหวินให้รู้เรื่อง

เธอหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา แสดงข้อความต่างๆที่ส่งมาจากครอบครัวของเขา "นายทำอะไรลงไป? นายวุ่นวายกับฉันคนเดียวไม่พอหรือไง ถึงต้องระดมพี่ป้าน้าอาของนายทั้งหมดมาร่วมด้วย?”

ยวี่จิ้นเหวินสบตากับเธอและพูดอย่างใจเย็น: "ฉันไม่ได้สร้างความวุ่นวายให้เธอ ฉันแค่อยากช่วย...”

“ช่วยฉัน? นายคิดว่าฉันต้องการไหม?”

หนานซ่งถอนหายใจอย่างเย็นชา “คุณยวี่ บางทีครั้งที่แล้วฉันอาจจะพูดไม่ชัดเจน ทำให้นายเข้าใจผิด ฉันจะบอกอีกครั้ง ระหว่างเราไม่มีทางกลับไปเป็นเหมือนเดิมได้อีก”

แววตาของยวี่จิ้นเหวินจมลง อารมณ์ที่ไม่สามารถอธิบายได้ก็วาบขึ้นมา "เรื่องนี้ ไม่ได้ขึ้นอยู่กับเธอ"

หนานซ่งรู้สึกไฟกำลังจะพุ่งออกมาจากข้างใน

ไม่ได้ขึ้นอยู่กับเธอ? แล้วจะขึ้นอยู่กับใคร!

เมื่อยวี่จิ้นเหวินเห็นหนานซ่งจ้องมองเขาอย่างเย็นชา เขานั่งลงและพูดอย่างใจเย็น: "เสี่ยวซ่ง ในช่วงเวลาสามปีที่ผ่านมา ฉันทำไม่ดีกับเธอ เธอจะเกลียดฉันมันก็ไม่แปลก รอยแผลที่ได้รับมาตลอดสามปี จะให้หายทันทีมันเป็นไปไม่ได้ ฉันรู้ เธอคงไม่ยกโทษให้ฉันง่ายๆหรอก เธอดูแลฉันมาตลอดสามปี แต่ฉันไม่เคยดูแลเธอเลยสักวัน ฉันแค่หวังว่าเธอจะให้โอกาสฉันได้ดูแลเธอ และชดใช้เธออย่างดี”

“ฉันบอกแล้วว่าฉันไม่ต้องการ!”

หนานซ่งขัดจังหวะเขาอย่างเย็นชา: "ยวี่จิ้นเหวิน ความรู้สึกมันมีขีดจำกัด ความรักของฉันที่มีต่อนายมันหมดลงแล้ว"

หัวใจของยวี่จิ้นเหวินแตกสลายด้วยคำพูดของเธอ

กลืนน้ำลายและตอบว่า "เป็นไปไม่ได้"

“ไม่มีอะไรที่เป็นไปไม่ได้ ฉันเบื่อแล้ว ฉันพูดแบบนี้นายเข้าใจไหม?” ใบหน้าของหนานซ่งเย็นชา

ยวี่จิ้นเหวินมองดูเธออย่างเงียบๆด้วยแววตาที่เศร้าหมอง

หนานซ่งไม่ได้สังเกตเห็นท่าทางที่แข็งทื่อและความเจ็บปวดของยวี่จิ้นเหวิน หรือเธออาจจะเห็นแต่ไม่สนใจ

หย่ากันแล้ว เธอไม่ใช่ผู้หญิงตัวเล็กๆในตอนนั้นที่จะดื่มด่ำกับความรักที่ไร้ความหวังอีก

“กลับมาเมืองหนานครั้งนี้ เป้าหมายที่ใหญ่ที่สุดของเธอคือกอบกู้บริษัทตระกูลหนานที่พังทลาย และปกป้องธุรกิจของครอบครัวที่พ่อแม่ของเธอทำงานอย่างหนักเพื่อได้มันมา”

เมื่อพูดถึงตรงนี้ เสียงของหนานซ่งสงบมาก

"ฉันรู้"

ยวี่จิ้นเหวินกล่าวว่า: "ฉันช่วยเธอได้ ฉันจะผ่านทุกอุปสรรคไปกับเธอ”

เมื่อหนานซ่งได้ยินสิ่งนี้ เธออดไม่ได้ที่จะยกริมฝีปากอย่างเย้ยหยัน “ยวี่จิ้นเหวิน ฉันหนานซ่งผู้ที่ไม่เคยลำบากมาก่อน มีพ่อแม่คอยเอาใจ มีพี่ชายคอยปกป้อง ไม่เคยเสียใจเลยสักครั้ง แม้แต่ถูกลักพาตัวตอนอายุสิบสี่ที่เกือบตาย ก็ยังไม่ส่งผลกระทบอะไรต่อฉัน พายุที่ใหญ่ที่สุดในชีวิตของฉันมันมาพร้อมกับนาย”

“บนโลกนี้ คนที่ไม่มีสิทธิ์พูดคำนี้กับฉัน ก็คือนาย”

——

ขณะที่เดินออกมาจากบริษัทหนานจิวเวลรี่ ยวี่จิ้นเหวินรู้สึกแข็งทื่อไปทั้งตัว ราวกับหุ่นยนต์

คืนนี้ท้องฟ้ามืดมน ไร้แสงดาว โลกทั้งใบก็มืดมิด

เหอจ้าวเดินตามหลังเขา มองดูเจ้านายด้วยความกังวล

อยู่กับยวี่จิ้นเหวินมาเป็นเวลานาน ประธานยวี่เป็นคนที่มีจิตใจแน่วแน่และเข้มแข็งมาตลอด น้อยครั้งมากที่จะแสดง

สีหน้าที่ไม่ดีออกมา

วันที่เขาเลิกกับคุณหนูโจ๋เซวียน ก็ยังไม่เศร้าขนาดนี้

หนานซ่งยิ้มเล็กน้อย “ค่าล่วงเวลาของคนอื่นได้เหมือนเดิม ส่วนของเธอ ถ้าไม่ต้องการ ฉันจะช่วยรับบริจาคไว้”

“ไม่จำเป็น ไม่จำเป็น ฉันรักเงินเหมือนชีวิต คนอื่นบริจาคให้ฉันสิว่าไปอย่าง” นักออกแบบหัวเราะอย่างขบขัน ความเหนื่อยล้าก็หายไป

พนักงานเก่าใช้โอกาสนี้แสดงความจริงใจ "ทุกคนรู้ว่าสวัสดิการพนักงานของบริษัทตระกูลหนานดีที่สุดในอุตสาหกรรม ทุกวันนี้ฉันยังอยากหาเรื่องทำงานล่วงเวลาทุกวันเลย แทบจะนอนที่บริษัทแล้ว !"

กู้เหิงรีบพูดขึ้น: "เรื่องนี้ยิ่งไม่จำเป็น ถ้านายนอนที่บริษัท ประธานหนานของเราทนดูไม่ได้ ซื้อเตียงให้นายอีก เปลืองค่าไฟ”

เสียงหัวเราะดังขึ้น

“เอาล่ะ เลิกหยอกกันได้แล้ว ตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว ทุกคนรีบกลับกันเถอะ”

หนานซ่งกล่าวว่า “วันนี้ทุกคนทำงานหนัก ถ้างานนี้ทำได้ดี ปลายปีจะมีโบนัส ไม่รู้ว่ามากหรือน้อย แต่อย่างน้อยก็ถึงเป้ามากกว่าสามปีที่แล้ว”

พนักงานที่ทำงานมานานแล้วได้ยิน ตาก็เป็นประกายทันที ตลอดสามปีที่ผ่านมาไม่เคยได้โบนัสปลายปีเลย พอหนานซ่งกลับมา พวกเขาก็จะมีเก็บแล้ว

อย่างที่เราทุกคนทราบกันดีว่าหนิงซงในตอนนั้น กับลูกสาวหนานซ่งในตอนนี้ ไม่เคยเอาเปรียบใคร มีแต่จะให้

พูดคำไหนคำนั้น

พนักงานใหม่ถามด้วยความสงสัยว่าเป้าเมื่อสามปีที่แล้วอยู่ที่เท่าไหร่ พนักงานเก่าก็ทำสัญลักษณ์ "หก" ดวงตาของพวกเขาเบิกกว้าง รู้สึกว่าชีวิตมีเรื่องตื่นเต้นขึ้นมาทันที!

ช่างเรื่องความรัก ช่างเรื่องแต่งงาน หาเงินสำคัญที่สุด!

หนานซ่งเรียกกู้เหิงติดต่อบริษัทแท็กซี่ เรียกแท็กซี่ให้กับพนักงานที่ทำงานล่วงเวลา ข้างนอกฝนตกทำให้ยากต่อการต่อรถ

ในเวลานี้ จู่ๆพนักงานที่อยู่ใกล้หน้าต่างก็ตะโกนขึ้นว่า "ใครมันบ้าไปยืนตากฝนอยู่หน้าประตู? ไอ่คนบ้าคนนั้นคือ...เดี๋ยวนะ ทำไมรู้สึกเหมือน...”

เขาไม่กล้าพูดออกมา เพราะหนานซ่งเดินมาอยู่ที่ข้างหน้าต่างแล้ว เดิมทีคิดว่าเป็นพนักงานที่ต่อรถไม่ได้ แต่เมื่อเห็นรูปร่างของเขา เธอก็ขมวดคิ้วขึ้นทันที