สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 154

ยวี่จิ้นเหวินมองหินอาเกตที่ตกอยู่บนพื้น มันแตกออกเป็นสองส่วน หัวและตัวแยกออกจากกัน

มีชั่วขณะหนึ่ง เขารู้สึกเหมือนหัวใจของตัวเองกำลังโดนกรีดแทง

โจ๋เซวียนตกใจจนนิ่งไป พอได้สติกลับมาเธอกลับลูบอกตัวเองแล้วพูดว่า "เพราะพี่เลย พูดเสียงดังขนาดนั้น......."

ตอนแรกเธอก็แค่ตั้งใจว่าจะงอแงใส่เขาสักหน่อย แต่พอได้เห็นสีหน้าบอกบุญไม่รับของยวี่จิ้นเหวิน เธอก็กลัวจนต้องขยับถอยหลังแล้วลอบกลืนน้ำลาย แล้วก็รีบเปลี่ยนสีหน้าท่าทางของตัวเองทันที เธอมองเขากล้า ๆ กลัว ๆ

"ขอโทษนะคะพี่จิ้น เซวียนไม่ได้ตั้งใจ"

"ออกไป"

น้ำเสียงของยวี่จิ้นเหวินเย็นชาขั้นสุด "ฉันไม่อยากพูดซ้ำเป็นครั้งที่สอง"

"พี่จิ้น......" โจ๋เซวียนพยายามพูดให้เขาใจเย็น "ของชิ้นนี้แพงมากเลยเหรอคะ? เดี๋ยวเซวียนหาคนช่วยแกะสลักให้พี่ใหม่อีกชิ้นก็ได้นี่คะ"

ยวี่จิ้นเหวินค่อย ๆ ย่อตัวลงไป เขาค่อย ๆ เก็บชิ้นส่วนที่แตกหักพวกนั้นขึ้นมา เมื่อได้ยินแบบนั้น ตัวของเขาก็แข็งทื่อไปในทันที

เขารีบลุกขึ้นยืน แล้วมองหน้าโจ๋เซวียน

กลิ่นอายความกดดันแผ่ออกมาจากตัวเขา ทำให้หัวใจของโจ๋เซวียนกระตุกด้วยความกลัว จากนั้นเธอก็ก้าวถอยหลังไปอีกสองสามก้าว

มีวินาทีหนึ่ง ที่เธอรู้สึกว่าเขาอาจจะตบเธอก็ได้

ถ้าเกิดว่าเธอไม่ใช่ผู้หญิง ยวี่จิ้นเหวินมั่นใจมากว่าเขาจะต้องลงมือทำร้ายร่างกายเธอร้อยเปอร์เซ็นต์ เขาจะฉีกเธอออกเป็นชิ้น ๆ ！

"แกะสลักใหม่อีกชิ้น?"

ใบหน้าของยวี่จิ้นเหวินเต็มไปด้วยความโมโห แถมยังมีกลิ่นอายบางอย่างที่บอกไม่ถูกแผ่ออกมาจากตัวเขา "เธอรู้หรือเปล่าว่าใครเป็นคนแกะสลักมัน? ต่อให้เธอซื้อ เธอก็ไม่มีปัญญาชดใช้อยู่ดี"

ใบหน้าของโจ๋เซวียนแดงก่ำขึ้นมาในทันที

แต่ก่อน ต่อให้เขาจะโมโหแค่ไหน เขาก็ไม่เคยใช้คำพูดหรือน้ำเสียงดูถูกหรือลดทอนเธอเลยสักครั้ง

วันนี้มันเกิดอะไรขึ้น?

เพราะว่าเธอทำของเขาเสียหายอย่างนั้นเหรอ?

"พี่จิ้น......" โจ๋เซวียนยังพยายามวอแวเขาต่อ แต่ยวี่จิ้นเหวินกลับตะโกนออกมาเสียงดัง "มีใครอยู่บ้าง? ไปตายไหนกันหมด!"

รปภ.ที่รออยู่ด้านนอกไม่กล้าเขามาขานรับ "ครับคุณชาย"

"พาตัวเธอออกไป"

ยวี่จิ้นเหวินสั่งออกมา "ครั้งหน้า ถ้ายังปล่อยให้คนนอกเข้ามาอีก ก็ไม่ต้องมาทำงานแล้ว"

"ครับ คุณชาย"

เหล่ารปภ.พาตัวโจ๋เซวียนออกไปด้วยความหวาดกลัว ส่วนโจ๋เซวียนก็ไม่อยากจะเชื่อ เธอพยายามดิ้นไม่หยุด "พี่จิ้น พี่ทำแบบนี้กับฉันได้ยังไง......."

พวกคนรับใช้มองโจ๋เซวียนตะโกนร้องโหวกเหวกราวกับสุนัขเพราะกำลังถูกรปภ.พาตัวออกไป จึงพากันอึ้งไปตาม ๆ กัน

พวกเธอเดาผิดหรอกเหรอเนี่ย ดูเหมือนว่าของเก่าจะดีกว่าสินะ

ยวี่จิ้นเหวินเรียกตัวเหอจ้าวที่เพิ่งจะกลับถึงบ้านให้มาหาเขาอีกครั้ง แล้วสั่งเขาไปสามเรื่อง:

เรื่องแรก หาคนซ่อมหินสลักอาเกตให้กลับมาเป็นเหมือนเดิม

เรื่องที่สอง จองตั๋วเครื่องบินไปเมืองหนาน เที่ยวเช้าสุดของวันพรุ่งนี้ให้เขา

เรื่องที่สาม เตรียมของขวัญวันเกิดให้กับหนานซ่ง

เหอจ้าวรับคำสั่งแล้วก็รีบไปทำตาม ส่วนยวี่จิ้นเหวินกลับนั่งมองของขวัญที่ถูกตั้งเอาไว้เต็มโต๊ะ ใจของเขากำลังยุ่งเหยิง แววตาของเขาเดี๋ยวสดใสเดี๋ยวลุ่มลึก

ครั้งนี้เขาจะบินไปเมืองหนานเป็นครั้งที่สามแล้ว เขาไม่เชื่อหรอก ว่าเขาจะเอาใจเธอกลับคืนมาไม่ได้!

——

กำลังจะอายุยี่สิบห้าแล้ว หนานซ่งเริ่มรู้สึกว่าตัวเองนั้นไม่ใช่เด็กอีกต่อไปแล้ว ควรจะเริ่มดูแลตัวเองสักที

รีบนอนแต่หัววันแล้วก็ตื่นแต่เช้า เป็นเรื่องที่เธอต้องทำให้ชินให้ได้

ที่ผ่าน ๆ มา ตอนเช้าจะมีเสียงสัตว์ร้องปลุกให้เธอตื่น จึงไม่จำเป็นจะต้องตั้งนาฬิกาปลุก แต่วันนี้แตกต่างกันโดยสิ้นเชิง ตอนนี้โทรศัพท์ของเธอแผดเสียงลั่น มันดังไม่หยุดมาครู่ใหญ่แล้ว

เธอลืมตาขึ้นมาด้วยความงัวเงีย พอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู ก็เห็นว่าเป็นคำอวยพรวันเกิด

ผู้บริหารระดับสูงของบริษัทตระกูลหนาน ผู้จัดการ ผู้ช่วยต่างก็พากันส่งข้อความส่วนผ่านช่องทางส่วนตัวมาอวยพรวันเกิดเธอ เหล่าพนักงานก็ทยอยส่งสติ๊กเกอร์เข้ามาในกลุ่มของบริษัท คำอวยพรวันเกิดจำนวนมากหลั่งไหลเข้ามาราวกับสายน้ำหลาก ทำเอาคนรับนั้นตามอ่านไม่ทัน

เธอไม่ได้เจอกับสถานการณ์แบบนี้มาสามปีแล้ว ก็เลยรู้สึกไม่ค่อยชิน

หนานซ่งขมวดคิ้วเล็กน้อย จากนั้นก็ถอนหายใจออกมาเบา ๆ

[ขอบคุณค่ะพ่อใหญ่พ่อรองพ่อสามพ่อสี่พ่อห้า รักนะคะ]

หลังจากนั้นเธอก็กระแอมเล็กน้อยเพื่อเคลียร์เสียบแหบแห้งของตัวเอง [เมี๊ยว @พ่อสาม]

พ่อสาม: [ฮ่า ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ เพราะมาก!]

แต่กลายเป็นว่าพ่อคนอื่น ๆ กลับไม่พอใจ พวกเขาโวยวายกันเข้ามา: [ทำไมถึงร้องเมี๊ยวให้เขาแค่คนเดียวละ ไม่ได้ พ่อก็อยากได้เหมือนกัน!]

หนานซ่งเซ็งสุด ๆ แต่ละคนที่เป็นพ่อกันนี่ ทำไมถึงได้เหมือนกับเด็กอายุสามขวบแบบนี้นะ เอาใจยากจริง ๆ

เธอเลยทำได้เพียงใช้เสียงแหบแห้งของตัวเองร้องเมี๊ยวซ้ำแล้วซ้ำอีกเพื่อส่งไปให้พวกเขาทุกคน

หลังจากนั้นในกลุ่มที่มีเฉพาะพี่น้อง ก็เกิดการส่งเสียงหัวเราะเข้ามา [ฮ่า ๆ ๆ ๆ ๆ] จากนั้นพวกเขาก็เริ่มหัวเราะเยาะเธอ

หนานซ่งหรี่ตาลง เธอออกจากกลุ่มแชทของครอบครัวแล้วกดเข้ากลุ่มแชทที่มีเฉพาะพี่ชายกับเธอ จากนั้นก็ส่งสติ๊กเกอร์เด็กสาวพ่นไฟไป แต่ดูเหมือนจะมีผลไม่มากนัก ก็เลยส่งสติ๊กเกอร์มีดสามเล่มลงไปด้วย ถึงได้ทำให้พวกพี่ชายในกลุ่มหยุดล้อได้

ไป๋ลู่ยวี๋ที่เป็นคนที่รักตัวกลัวตายมากที่สุด และในฐานะแอดมินกลุ่ม เขาก็เลยเปลี่ยนชื่อจาก [กลุ่มพี่น้องน้ำเต้า] เป็นชื่อ [ฟ้ากว้างแผ่นดินใหญ่แต่น้องสาวใหญ่ที่สุด]

เห็นแบบนี้หนานซ่งถึงได้พอใจ แล้วก็ให้อภัยพวกเขา

ในตอนที่กำลังคุยกันอย่างสนุกสนาน เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น ที่ประตูมีเสียงหวานจองหนานหลินดังขึ้น "พี่หนานซ่ง ตื่นรึยังคะ?"

"เข้ามาสิ"

พอหนานหลินเข้ามา เธอก็หัวเราะฮิ ๆ "พี่หนานซ่ง สุขสันต์วันเกิดค่ะ!"

เธอถูกหนานหลินแกล้งจนยิ้มออก "ขอบใจนะ"

หนานหลินเอาของขวัญที่เตรียมล่วงหน้าไว้ตั้งหลายวันให้กับหนานซ่ง เป็นปิ่นปักผมที่เธอเป็นคนลงมือทำมันขึ้นมาเอง เป็นหยกสีม่วงที่สวยมาก ๆ เมื่อขยับมันสักนิด ก็เห็นว่ามีแสงสีม่วงขยับตาม ปิ่นอันนี้เป็นรูปนกฟีนิกซ์ ดูงดงามเหมือนกับของโบราณ พอหนานซ่งได้ถือเอาไว้ในมือก็ยิ่งชอบมากจนวางไม่ลง

"นี่เป็นฝีมือการแกะสลักของช่างจินที่บริษัทหนานจิวเวลรี่รึเปล่า?"

หนานหลินพยักหน้า "พี่ตาดีมาก มองแค่แวบเดียวก็รู้แล้ว ช่างจินน่ะงานยุ่งมาก ตอนแรกเขาไม่มีเวลาว่างเลย หนูไปขอร้องเขาอยู่นานเลย พอตอนหลังบอกว่าจะทำให้เป็นของขวัญวันเกิดพี่ เขาถึงได้ยอมช่วยหนู แถมยังไม่รับเงินจากหนูอีกต่างหาก เพราะฉะนั้นของขวัญชิ้นนี้ ก็เหมือนมาจากเขาด้วย"

หนานซ่งยกมือขึ้นไปลูบหัวของเธอ "พี่ชอบมาก ขอรับไว้นะ"

สองสาวอาบน้ำแต่งตัวจนเรียบร้อย จากนั้นก็ลงมากินข้าวที่ชั้นล่าง แต่พอมาถึงชั้นล่างฝีเท้าก็ต้องหยุดลงทันที ที่ห้องรับแขกมีของขวัญวางอยู่เต็มไปหมด แม้แต่พื้นที่ที่จะให้เดินยังไม่มี

หนานซ่งเอามือกุมขมับ พ่อใหญ่ของเธอ ขนมาทั้งปราสาทเลยหรือเปล่าเนี่ย?