สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 155

"พระเจ้าช่วย!"

ดวงตาของหนานหลินเบิกกว้าง เธอเห็นของขวัญถูกวางเอาไว้เต็มห้องรับแขก "พี่ซ่ง ของขวัญพวกนี้ใครเป็นคนส่งมาคะเนี่ย เยอะจัง!"

หนานซ่งแอบถอนหายใจในใจ

นอกจากคุณพ่อใหญ่ของเธอที่ใช้เงินเก่งเหมือนกับน้ำแถมยังชอบเล่นใหญ่ก็คงไม่มีใครอีกแล้วล่ะ

พ่อบ้านจ้าวกำลังสั่งให้คนนับจำนวนของขวัญ แล้วหันมาบอกหนานซ่ง: "มีรถส่งของมาจอดอยู่ที่หน้าประตูสวนกุหลาบตั้งแต่เช้า คนส่งของบอกว่าเป็นคุณผู้ชายShelbyเป็นคนสั่งให้มาส่งครับ ตอนแรกพวกเราไม่กล้าให้เขาเข้ามา แต่ว่านายเคลองตรวจสอบอย่างละเอียดดูแล้วว่าไม่มีสิ่งของที่เป็นอันตราย แล้วก็ได้อ่านจดหมายที่คุณผู้ชายShelbyส่งมาด้วย ถึงได้ยอมให้พวกเขาเข้ามา ไม่นึกเหมือนกันว่าพอต้องแกะแล้วต้องแกะจำนวนมากขนาดนี้......ด้านนอกยังมีของที่ไม่ได้นำเข้ามาด้วยครับ ที่ห้องรับแขกวางไม่พอ ผมเลยสั่งให้คนเอาไปเก็บไว้ในโกดังก่อนแล้ว

เขาพูดพลาง ส่งจดหมายให้กับหนานซ่ง

หนานซ่งแกะซองจดหมายสวยงามซองนั้น มันคือการ์ดอวยพรวันเกิดที่พ่อใหญ่เขียนเองกับมือจริง ๆ ด้วย ตัวอักษรภาษาอังกฤษที่เรียงตัวกันสวยงาม มีตัวอักษรจีน คำว่า 'สุขสันต์วันเกิด' ตัวอักษรอ้วนกลมราวกับลายมือเด็กอนุบาล

เดาว่าคงเป็นพี่ใหญ่ที่เป็นคนสอนให้

หนานซ่งมองมันยิ้ม ๆ ใบหน้าที่งดงามราวกับดอกไม้ดูผ่อนคลาย เหล่าคนรับใช้ไม่ได้เห็นคุณหนูใหญ่อารมณ์ดีแบบนี้มานานแล้ว ก็เลยพากันดีใจไปด้วย

พ่อบ้านจ้าวเป็นคนนำคนอื่น ๆ โค้งทำความเคารพ จากนั้นก็อวยพรให้หนานซ่ง "คุณหนูใหญ่ สุขสันต์วันเกิดครับ!"

"ขอบใจ" หนานซ่งยิ้มบาง ๆ "ปากหวานแบบนี้ คงต้องให้อั่งเปาพวกเธอแล้วล่ะ"

เหล่าคนรับใช้ร้องออกมาเสียงดัง

พ่อบ้านจ้าวยืนยิ้มอยู่ข้าง ๆ คุณหนูใหญ่ไม่ทันทำอะไรก็จะแจกอั่งเปาเสียแล้ว เหมือนกับคุณนายหนานไม่มีผิด เธอนั้นสืบทอดนิสัยใช้เงินมือเติบมาจากแม่ของเธอ

"พี่ หนูขอช่วยพี่แกะของขวัญได้ไหม?" หนานหลินแสดงความต้องการของตัวเองออกมาไม่ปิดบัง

หนานซ่งตอบ: "กินข้าวก่อนแล้วค่อยแกะ ก็ยังไม่สาย"

หนานหลินมองพี่สาวตาปริบ ๆ ตอนนี้เธอคันมือมาก ๆ

มันรู้สึกเหมือนกับเรานั้นได้พัสดุมาแล้ว และทนไม่ไหวอยากแกะดูเลย กล่องของขวัญถูกวางไว้ตรงหน้าเยอะแยะขนาดนี้ ถ้าไม่แกะ......มันทรมานจริง ๆ นะ!

ให้พูดยังไงดี ปิ่นปักผมที่เพิ่งได้รับมาเมื่อตอนเช้ายังเสียบอยู่บนผมของเธออยู่เลย ตอนนี้หนานซ่งเองก็ไม่อยากวางมาด ก็เลยทำได้แค่ตามใจเธอ "อย่างนั้นก็แกะเถอะ"

"เย้!" หนานหลินดีใจมาก เธอควงแขนพ่อบ้านจ้าวเพื่อชวนเขาไปแกะของขวัญด้วยกัน ท่าทางที่กำลังแกะของขวัญอยู่นั้นดูราวกับลูกหนูแฮมเตอร์

หนานซ่งมองแล้วก็ยิ้มร่าออกมา เห็นว่าคนรับใช้ที่อยู่ข้าง ๆ ก็ยืนมองกันจนมือคันยุบยิบเหมือนกัน เธอก็เลยโบกมือ "พวกเธอเองก็อย่ายืนนิ่งอยู่สิ อยากแกะก็ไปช่วยกันแกะเถอะ"

ดังนั้นพวกคนรับใช้ก็เลยกรูเข้าไปแกะของขวัญเช่นเดียวกัน

แต่ว่ากล่องของขวัญพวกนี้ดูแล้วมันช่างดูมีราคาสูงนัก ให้พวกเธอจับก็กลัวจะทำเปื้อน แต่ละคนแกะกันอย่างระมัดระวัง และในตอนที่แกะของออกมา พวกเธอก็โดนแสงความงามของสิ่งของพวกนั้นสะท้อนเข้าดวงตาจนลืมตาแทบจะไม่ได้ เลยคงเหลือไว้เพียงความชื่นชม

พวกเขาสงสัย คุณผู้ชายที่Shelbyที่ส่งของขวัญมานั้นเป็นท่านเคานต์จากเรื่อง 'เคานต์แห่งมอนเต คริสโต' หรือเปล่า ของขวัญที่เขาส่งมาให้นั้นมาจากมอนเต คริสโตใช่ไหม?

"พอเถอะ รีบมากินข้าวเถอะ วันนี้ไม่ต้องไปทำงานเหรอ?"

หนานซ่งเห็นว่าหนานหลินแกะของขวัญไม่หยุดสักที ก็เลยเรียกเธอมา ของขวัญเยอะแยะขนาดนี้ วันเดียวยังไงก็แกะไม่หมดหรอก

หนานหลินคุกเข่าอยู่ตรงหน้าพี่สาว ท่าทางนั้นดูราวกับเด็กตัวเล็ก ๆ เธอยิ้มออกมาอย่างสดใส "วันนี้อาจารย์อนุญาตให้หนูหยุดเป็นกรณีพิเศษเป็นเวลาหนึ่งวันค่ะ บอกว่าให้หนูมาฉลองวันเกิดกับพี่"

"เอด้านั้นเป็นคนที่บ้างานมาก ทำไมตอนนี้อยู่ ๆ ถึงได้ดูเข้าอกเข้าใจคนอื่นดีจัง?"

หนานซ่งเอาผ้าเช็ดหน้ามาซับเหงื่อบนหน้าผากให้กับหนานหลิน ได้ยินแบบนั้นก็ประหลาดใจ

หนานหลินหัวเราะอย่างเจ้าเล่ห์ "หนูน่าเอ็นดูไงคะ"

หนานซ่งหัวเราะออกมาทันที จากนั้นก็เคาะจมูกของเด็กดื้อเบา ๆ "ใช่สิ เธอมันน่าเอ็นดู"

ในตอนที่กู้เหิงเข้ามาด้านใน ก็เห็นภาพนี้เข้าพอดี เห็นแบบนั้นเขาก็ร้อนรนขึ้นมาทันใด "ประธานหนาน อย่าทำท่าเอาอกเอาใจหลินหลินแบบนั้นสิครับ แบบนี้ผมก็หมดโอกาสก่อนพอดี"

กู้เหิงแอบหรี่ตามองหนานหลินเล็กน้อย จากนั้นก็บอกกับหนานหลินเสียงเบา: "พี่สาวของเธอนั้นร้องเพลงไม่ได้ เพราะร้องได้ไม่ตรงคีย์ แล้วก็เต้นไม่ได้เลย ก็คือคนที่ทั้งร้องทั้งเต้นไม่ได้เรื่องนั่นแหละ"

หนานหลินเบิกตากว้างอย่างไม่อยากจะเชื่อ "จริงหรือเปล่าเนี่ย?"

"ไม่เชื่อเหรอ ไม่เชื่อคืนนี้เธอก็รอดูเถอะ ในตอนปาร์ตี้วันเกิด พี่ชายห้าคนนั้นของเธอไม่มีทางปล่อยเธอไปแน่นอน พวกเขาจะต้องขอให้เธอแสดงแน่นอน"

กู้เหิงยิ้มออกมาอย่างชั่วร้าย รอยยิ้มนั้นดูไม่น่าไว้ใจเลย

หนานหลินมองกู้เหิง "รุ่นพี่ พี่รู้ไหมว่าตอนนี้พี่เหมือนใคร?"

กู้เหิง: "อืม?"

"เหมือนกับหลี่เหลียนอิงที่เป็นคนใช้ข้างตัวของพระนางซูสีไทเฮาเลย" หนานหลินบอกออกมาตรง ๆ

"......" กู้เหิงยิ้มไม่ออก นี่เธอกำลังบอกว่าเขานั้นเหมือนขันที?!

จบแล้ว ภรรยาไม่เคารพเชื่อฟังสามีแล้วสิเนี่ย

หนานซ่งเพิ่งจะวางสาย พ่อบ้านจ้าวก็เข้ามาเคาะประตูเพื่อรายงาน: "คุณหนูใหญ่ คุณชายน้อยฟู่มาหาครับ"

"เขามาทำอะไร?" หนานซ่งขมวดคิ้ว

หลังจากที่ฟู่ยวี่เป็นลมชักที่ห้องทำงานของเธอครั้งก่อน หนานซ่งก็ไม่ได้สนใจเขาเลย เธอเมินเขาไปประมาณหนึ่งอาทิตย์ วันนี้เขายังมีหน้ามาหาอีก ไม่กลัวว่าตัวเองจะโดนเธอจัดการจนหนีไปไหนไม่ได้หรือไง

ที่ด้านล่างมีเสียงแตรดังขึ้น จากนั้นก็มีเสียงสดใสดังตามมา "ซ่งซ่ง! ซ่งซ่งที่รัก~ พี่หนาน! พี่ซ่ง! ซ่งที่รัก~"

ตะโกนไปตะโกนมา แถมยังร้องเพลงให้อีก

เป็นคนที่น่าตายจริง ๆ !

หนานซ่งมีสีหน้าหงุดหงิด เธอเปิดหน้าต่าง แล้วมองลงไปด้านล่าง ก็เห็นว่าฟู่ยวี่กำลังขี่หลังม้าตัวหนึ่งอยู่ ใบหน้าพร้อมรอยยิ้มสดใสนั้นมองมาทางเธอ "ลงมาเร็ว! ฉันเอาของขวัญมาให้เธอแล้ว"