สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 178

เมื่อรถขับออกมาได้ไม่ไกล เหล่าแฟนคลับที่รอหน้าโรงพยาบาล ตามวิ่งกันเข้ามาหารถเพื่อที่จะทำการสั่งสอน

กระจกหน้ารถถูกไข่และมะเขือเทศปาใส่จนเปื้อนเต็มไปหมด หนานซ่งดูแล้วไมเกรนขึ้น ปกติเธอเป็นคนที่ฟ้าไม่กลัวดินไม่กลัว แต่ตอนนี้กลับกลัวพวกแฟนคลับบ้าพวกนี้ ด่าในโลกออนไลน์ไม่พอยังคิดลงมือในโลกจริงและไม่เคยคิดกลัวอะไร

แค่สองวันทุกอย่างก็กลับมาเหมือนเดินแล้วพวกเขายังทอรอไม่ได้

แน่นอน พวกเขาแทบรอไม่ได้ที่จะทวงความยุติธรรมให้กับซือตั๋ว

อย่างน้อยพวกเขาก็เป็นแฟนคลับของซือตั๋ว ส่วนข่าวนั้นหนานซ่งให้คนปล่อยเป็นเอง กู้เหิงเม้มปากรู้สึกความเจ็บปวดที่หัวยังปวดอยู่ "ประธานหนานทำไมเราถึงรู้สึกเหมือนเรายกหินมาทุบเท้าตัวเอง"

หนานซ่งขยับริมฝีปาก “หุบปาก!”

เธอถามคนขับอีกครั้ง “สามารถขับออกไปได้ไหม”

จู่ๆ พวกแฟนคลับอยู่ดีๆก็วิ่งออกมาทำให้คนขับเกือบชน พวกเขาตกใจมาก "พวกเธออยู่ใกล้เกินไป หากขับเร็วไปอาจเกิดอันตราย ถ้าชนโดนจะลำบากเอา"

คนขับบีบแตรเสียงรถหลายต่อหลายครั้ง แต่ฝูงชนไม่กระจายไปไหน ฝูงชนยังคงดูโกรธจัดและโว้ยวายไม่พอใจ

มีหญิงชราผมหงอกอยู่ท่ามกลางผู้ชุมนุมซึ่งแก่กว่าแม่ของคนขับและมุมปากคนขับถึงกับกระตุก นี่มันอะไรกัน?

บอดี้การ์ดที่อยู่ด้านหลังรถหนานซ่ง รีบบีบเข้าไปในฝูงชนเพื่อทำการปกป้องหนานซ่งและพยายามขับไล่ฝูงชนออกไป แต่แฟน ๆ ก็ต่อต้านมากขึ้น "ไสหัวไป ไอ้พวกนายทุนชั่วร้าย!"

“เป็นคนรวยแล้วยังไง คุณคิดว่าจะจัดการชะตากรรมชีวิตผู้อื่นอย่างไรก็ได้เพียงแค่คุณมีเงินหรือ ทำไมคุณถึงต้องเปลี่ยนบทของเสี่ยวซือ!”

หญิงวัยกลางคนโยนไข่และด่าด้วยโดยไม่รู้สึกละอายใจ

กู้เหิงอดไม่ได้ที่จะดึงกระจกรถลง: “ผมคิดว่า พี่ เอาไข่กลับบ้านไปทอดไข่ให้เด็กๆ ที่บ้านกินดีกว่า ทำไมต้องมาสิ้นเปลืองแบบนี้"

พี่ข้างถนนถลึงตาจ้องมองและโยนไข่ใส่

“ฉันยอมทิ้งมัน แล้วมันเกี่ยวอะไรกับคุณ!”

กู้เหิงเกือบโดนไข่รีบปิดหน้าต่างรถ

คนขับไม่ได้เห็นเหตุการณ์แบบนี้มาครึ่งชีวิต จึงพูดอย่างสั่นๆ “ประธานหนานหรือ... เราโทรแจ้งตำรวจดีไหม”

กู้เหิงลังเลในขณะที่ถือโทรศัพท์ของเขา "อย่างไรก็ตามพวกเขาก็เป็นแฟนคลับของซือตั๋ว การแจ้งความจะส่งผลเสียกับเขาหรือเปล่า"

“พี่ โทรแจ้งตำรวจเถอะ”

ก่อนที่ หนานซ่งจะพูดอะไร ซือเจ๋อก็พูดอะไรบางอย่าง

สีหน้าสงบนิ่ง น้ำเสียงไม่แยแสอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน “การไล่ตามดาราไม่ได้ให้วิ่งไล่แบบนี้ ถึงจะเป็นแฟนคลับพี่เขาแต่ก็ไม่มีสิทธิ์ทำร้ายพี่ ถ้าพี่เขารู้คงไม่มีความสุข และรู้สึกผิดได้แต่โทษตัวเอง”

หนานซ่งพยักหน้าเบา ๆ และให้ กู้เหิงโทรแจ้งตำรวจ

พฤติกรรมของแฟนๆ รุนแรงมากขึ้น ข้างๆ มีคนถ่ายรูปกันมากขึ้นเรื่อยๆ และเมื่อเห็นก้อนหินปาใส่กระจก เป็นแบบนี้ต่อไปมีแต่จะทำร้ายผู้คน ซือเจ๋อเม้มปาก เปิดประตู และลงจากรถ

“เสี่ยวเจ๋อ!”

หนานซ่งรีบดึงตัวเขาไว้อย่างเร็วและขมวดคิ้ว: “เธอจะทำอะไร?”

ท่ามกลางแสงแดด ผู้หญิงสวมสูทสีเทาอ่อน กระโปรงจับจีบข้างใต้ เธอดูสวยและมีความสามารถโดยไม่สูญเสียความสง่างามแบบผู้หญิง หน้าวิจิตรงดงาม ราวกับผมทุกเส้นปลิว สว่างไสว ยืนอยู่ตรงนั้น เต็มไปด้วยออร่า

ความวุ่นวายเงียบลงอีกครั้ง

ทุกคนกระซิบ "นี่คือเจ้านายคนใหม่ของซือตั๋วเหรอ ยังเด็กอยู่เลย ทำไมรู้สึกเขาอายุพอๆ กับเสี่ยวซือ..."

เสียงพูดพึมพำดังขึ้นราวกับเสียงเวทมนตร์ และการแสดงออกของหนานซ่งนั้นเย็นชาเด็ดเดี่ยวเป็นอย่างมากในขณะที่เขาดูของเหลวจากไข่ของซือเจ๋อและน้ำมะเขือเทศแตกกระจายไปทั่วร่างกายของเขา

เธอหยิบโทรศัพท์ของเธอออกมา กวาดถ่ายรอบๆ ฝูงชน พร้อมบันทึกใบหน้าของทุกคน แฟนๆ รีบปิดหน้าพวกเขา "คุณกำลังทำอะไร?"

หนานซ่งพูดอย่างเฉยเมย: "คุณทุบคนของฉันและทำให้รถของฉันพัง คุณถามฉันว่าฉันจะทำอะไร แน่นอนว่าฉันต้องแจ้งตำรวจจับพวกคุณ

พวกคุณเคยอ่านกฎหมายกันไหม รู้หรือไม่ ว่าจะถูกพิพากษานานแค่ไหน ฐานรบกวนความสงบเรียบร้อยของประชาชนและรวบรวมคนเพื่อทำร้ายผู้อื่น? คุณรู้หรือไม่ว่าซือตั๋วจะได้รับความเสียหายมากเพียงใดเนื่องจากการตามดาราของพวกคุณหากมีสิ่งผิดปกติเกิดขึ้น?

ตอนนี้ฉันสงสัยจริงๆว่าพวกคุณเป็นแฟนตัวยงของเขาจริงหรือเปล่า คิดอย่างไรที่กล้ามาทำร้ายเขา "

แฟนๆ ตะลึงและหน้าแดง พวกเขาหยุดพูดเป็นเวลานานก่อนจะพูดขึ้น: "เธอนั่นแหละเป็นแฟนตัวปลอม! เราเป็นแฟนตัวจริงและเป็นแฟนตัวยงมืออาชีพ และเรากำลังต่อสู้กับเจ้านายตัวเหม็นอย่างคุณที่เอาแต่กำไร!"

ไข่และมะเขือเทศพุ่งเข้าหาพวกเขาอีกครั้ง กู้เหิงและคนขับรถทั้งหมดออกจากรถและหยุด หนานซ่งยืนอยู่ที่นั่นด้วยท่าทางที่เย็นชา กู้เหิงรีบเปิดประตูรถ ให้ซือเจ๋อรีบเข้ามาและให้ หนานซ่งรีบตามเข้าไป "ประธานหนาน ตอนนี้พวกเขาสติแตกกันหมดแล้ว รีบขึ้นรถเร็ว—”

หนานซ่งหันกลับมา และกำลังจะขึ้นรถ มีก้อนหินใหญ่บินผ่านหลังศีรษะของเธอ “ไปลงนรกไป—”

เหมือนมันสายเกินไป และเธอเพียงรู้สึกว่าหลังของเธอทรุดลง ราวกับว่ามีหลังทาร์ซานกดทับไว้และเธอได้ยินเพียงเสียงร้องเจ็บที่คุ้นเคยอย่างชัดเจน