สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 191

หนานซ่งพานายท่านขึ้นมาด้านบนและเปิดประตูห้องของพ่อและแม่

แม้ว่าพ่อแม่จะจากไปแล้ว แต่ห้องนอนใหญ่ หนานซ่งก็ยังคงเก็บไว้เป็นห้องของพ่อและแม่ หลังจากขับไล่หนานหนิงที่ยึดแย่งของของคนอื่นไปได้แล้ว ทุกอย่างก็ถูกตกแต่งและปรับปรุงตามเดิม

ในห้องนี้ทุกๆวันจะมีแม่บ้านเข้ามาทำความสะอาด ห้องเรียบร้อยมากไม่มีฝุ่นเลยแม้แต่น้อย

เป็นครั้งแรกที่หนานซานไฉเข้ามาที่สวนกุหลาบและยังเป็นครั้งแรกที่เข้าไปในห้องของลูกชายคนโตและลูกสะใภ้คนโต ทันทีที่เข้าไปก็เห็นรูปภาพของทั้งสองคนตั้งอยู่บนโต๊ะเครื่องหอม ดวงตานั้นแดงระเรื่อขึ้นมาทันที

"คุณปู่ เข้ามาเถอะค่ะ"

หนานซ่งยื่นมือออกไปแล้วประคองนายท่านเข้ามาภายในห้อง เธอให้คุณปู่นั่งบนโซฟาไม้มะฮอกกานีแล้วเดินไปจุดธูปหอมด้านหน้าพ่อและแม่ของเธอ

"พ่อ แม่ คุณปู่มาเยี่ยมพวกคุณ"

หนานซานไฉนั่งบนโซฟาจ้องมองลูกชายคนโตและลูกสะใภ้คนโต ภายในใจรู้สึกขมขื่นและพูดไม่ออก

ห้องของหนานหนิงซงและลั่วอินเป็นห้องนอนสไตล์จีน เฟอร์นิเจอร์ล้วนทำมาจากไม้มะฮอกกานี ไม้พยุงและไม้สน เมื่อมองไปรอบๆรู้สึกว่าเป็นของที่มีค่าแก่การมองเห็น

แม้แต่เตียงก็เป็นเตียงแบบจีนโบราณที่มีขนาดใหญ่ เป็นลวดลายดอกไม้และนกเคลือบทองแกะสลัก ไม้แต่ละแผ่นได้รับการแกะสลักอย่างประณีตและไม้แต่ละชั้นที่แกะสลักต่างก็เป็นลวดลายทั้งหมด เมื่อมองไปแล้วเห็นถึงภาพสามมิติ

ทุกครั้งที่เหล่าพี่ๆมายังสวนกุหลาบและเข้าไปในห้องของพ่อแม่ ต่างก็พูดว่าเหมือนได้หลงเข้าไปในอีกมิติหนึ่ง

หนานซ่งเดินเข้ามาและนั่งลงบนพรม เธอเห็นว่าแววตาของหนานซานไฉจ้องมองไปที่เตียง เธอจึงเอ่ยว่า "ได้ยินพ่อพูดว่าเตียงนี้เป็นของขวัญแต่งงานที่คุณให้พวกเขา?"

"อืม"

หนานซานไฉตอบรับ "ภาพวันแต่งงานของพ่อแม่หลาน ราวกับว่าเพิ่งเกิดไปไม่นาน แต่ในชั่วพริบตา หลานก็โตเสียแล้ว โตเป็นสาวแล้วด้วย"

เขายกมือขึ้นและลูบศีรษะของหนานซ่ง แววตาของเขาเต็มเปี่ยมไปด้วยความรักใคร่เอ็นดู

"แต่เพียง ฉันได้ยินมาว่าสามปีก่อนที่หลานหายตัวไป สวนกุหลาบนี้ก็ตกไปอยู่ในมือของอาสอง ของดีๆเหล่านี้ยังคงถูกเก็บไว้ ไม่ถูกเขาขายไปมันไม่ง่ายเอาเสียเลย"

หนานซ่งยิ้มเบาๆ เป็นรอยยิ้มที่ดูไม่จริงใจ

"สามปีก่อนที่ฉันจากไป ฉันรู้ว่าอารองไม่ปล่อยสวนกุหลาบไปแน่ ฉันจึงให้พ่อบ้านจ้าวสับเปลี่ยนสิ่งของดีๆเหล่านี้ภายในบ้านและนำของปลอมออกมาใช้แทน อย่างไรก็ตามเขาไม่รู้จักราคาของสินค้าหรอก"

หนานซานไฉเบ้ปาก

"เจ้าสองนั้นไร้ความสามารถ แต่เจ้าสามนั้นเป็นยิ่งเสียกว่า ศึกษาการประเมินราคาสินค้าโบราณกับฉันมานานนม แต่กลับไม่ได้ความรู้อะไรไปเลยแม้แต่น้อย โตแต่ตัว สมองไม่โตตาม สอนแล้วไม่จำ สอนไปก็ไม่เชื่อฟัง"

เขาถอนหายใจแล้วถอนหายใจอีก

"ฝีมือบรรพบุรุษของตระกูลหนานของเราโชคดีที่พ่อของหลานสืบทอดมา แล้วพ่อของหลานก็สืบทอดต่อให้กับหลาน ไม่งั้นหากฉันลงหลุมไปแล้วไปเจอหน้าบรรพบุรุษฉันคงจะอับอายมาก"

หนานซ่งเงยหน้าขึ้นและพูดว่า "ฝีมือของฉัน เทียบไม่ติดกับฝีมือของพ่อเลย ยิ่งเทียบกับคุณปู่แล้วฝีมือของฉันนั้นยังห่างไกลอีกมาก"

"ช่างถ่อมเนื้อถ่อมตัว ไม่เหมือนกับหลานสาวคนโตของฉันเอาเสียเลย ฉันจำได้ตอนหลานสิบขวบ หลานพูดจาวาทศิลป์เป็นเลิศแทบจะทำให้พ่อของหลานอับอายอยู่ที่ชายหาด"

หนานซานไฉลูบศีรษะของเธออย่างเบามือ "ทำไมกัน ออกไปเรียนรู้โลกภายนอกมาสามปี โตขึ้นแล้วหรือ เรียนรู้ที่จะประจบสอพลอผู้อื่น พูดจาโกหกแล้วงั้นหรือ?"

"ไม่ใช่แบบนั้นค่ะ"

ดวงตาของนายท่านแดงระเรื่อจากนั้นเขาหายใจเข้าลึกๆและเอ่ย "เสี่ยวซ่งเขาไม่ใช่ลูกแท้ๆของฉัน เขาเป็นเด็กกำพร้าที่ฉันพามาเลี้ยงดู"

ท่าทีของหนานซ่งดูตกตะลึง แม้ว่าเธอจะรู้อยู่แล้วว่าพ่อของเธอไม่ใช่ลูกชายของตระกูลหนาน แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้ยินคุณปู่ของเธอเล่าถึงเรื่องราวชีวิตของพ่อเธอ เธออดไม่ได้ที่จะเงียบและตั้งใจฟัง

"ตอนที่ฉันยังหนุ่ม คุณธรรมของฉันก็ไม่ได้ดีไปกว่าหนิงไป่และหนิงจู๋เสียเท่าไหร่ นอกจากงานฝีมือที่พ่อฉันบังคับให้ฝึกฝน ความสามารถอื่นฉันก็ไม่มีอีกแล้ว

หลังจากที่พ่อจากไป ฉันก็เคว้งคว้างเป็นผีบ้าอยู่นอกบ้าน ด้วยความสามารถที่มีอันน้อยนิด ฉันจึงได้พบกับเพื่อนฝูงและซื้อขายพวกของโบราณกับพวกเขา

เมื่อได้เงินมาเป็นกอบเป็นกำ เมื่อมีเงินมาก พวกอบายมุขก็จะตามเข้ามา กินเหล้า เที่ยวหญิง การพนัน สูบบุหรี่ ต่างก็ประเดประดังเข้ามา"

นายท่านเอนหลังพิงเก้าอี้แล้วเอ่ยเล่าเรื่องในอดีตของตน "ก่อนคุณปู่ทวดของหลานจะจากไป เขาได้จัดเตรียมงานแต่งให้กับฉัน ฉันคิดว่าผู้หญิงคนนั้นเรียบง่ายและน่าเบื่อ

เมื่อฉันยังหนุ่ม ฉันก็เที่ยวหญิงไปทั่ว จากนั้นมีหญิงสาวคนหนึ่งตั้งท้อง ฉันพาเธอกลับบ้าน เธอเป็นแม่ของอาสองและอาสาม สุ่ยซิ่ว

ในเวลาต่อมาฉันก็รู้ว่าหญิงสาวที่หมั้นหมายกับฉันในตอนนั้นได้รู้ว่าฉันหนีออกจากบ้านไป เธอจึงออกไปตามหาฉัน จากนั้นเธอถูกรังแกและคลอดลูกออกมา

ต่อมาเมื่อเธอถูกชาวบ้านซุบซิบ พ่อแม่ของเธอขับไล่เธอออกไปและเธอก็เลี้ยงลูกเพียงลำพัง

ด้วยความรู้สึกผิด ฉันจึงออกไปตามหาเธอ และสุ่ยซิ่วเองก็ไม่อยู่แล้ว อารองและอาสามของหลานก็ไม่มีคนดูแล ฉันก็เลยแต่งงานกับเธอและชดใช้ในสิ่งที่ทำลงไป

คาดไม่ถึงเลยว่าเมื่อฉันตามไปเจอแล้ว เซียงอวิ๋นเธอเป็นวัณโรคและจากโลกนี้ไปแล้ว ในตอนนั้นพ่อของหลานยังเด็กมาก แต่กลับไม่เหมือนเด็กเลย เขาขุดหลุมฝังศพคุณย่าของหลานโดยไม่ร้องไห้เลยสักนิด ฉันบอกเขาว่าฉันจะพาเขากลับบ้าน เขาเพียงแค่เงยหน้าขึ้นมาและถามฉันว่า 'เป็นพ่อของผมหรือเปล่า' ฉันก็ตอบเขาว่าก่อนหน้านี้ไม่ใช่ หลังจากนี้ใช่ เขาก็ตอบตกลงกับฉัน——"

"อ้อ งั้นคุณก็ต้องคอยเลี้ยงดูผม ในอนาคตหากคุณแก่ ผมก็ต้องขุดหลุมฝังคุณ เลี้ยงดูคุณจนกระทั่งคุณแก่เฒ่า"