สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 220

ย้อนเวลาไปเมื่อยี่สิบนาทีก่อน

ยวี่จิ้นเหวินมองไปยังชื่อกลุ่ม 【กลุ่มที่ไม่มีพี่ใหญ่】ในวีแชทบนโทรศัพท์มือถือของยวี่เจ๋ออวี่ จากนั้นเขาก็พบว่าในกลุ่มนี้ มีคนในตระกูลยวี่ทุกคนและยังมีหนานซ่ง ขาดก็แต่เพียงแค่เขาคนเดียว

ใบหน้าที่สงบของเขานั้นลุ่มลึกราวกับเหวที่ลึกลงไปหลายพันเมตร เมื่อมองไปที่กลุ่มคนที่มีชีวิตชีวาและมีความสุขกันเป็นอย่างมาก เขาอดไม่ได้ที่จะเงยหน้าขึ้นและจ้องมองไปทางยวี๋เจ๋ออวี่อย่างเย็นชา

ยวี่เจ๋ออวี่ยืนอยู่ด้านหน้ายวี่จิ้นเหวินด้วยท่าทีร้อนตัว เมื่อเห็นว่าพี่ใหญ่กำลังจ้องเขม็งมาทางเขา เข่าของเขาก็แทบทรุด

"พะ พี่ใหญ่..."

ยวี่เจ๋ออวี่พูดอย่างตะกุกตะกัก "อย่าโทษผมเลย คุณปู่ไม่ให้ผมลากพี่เข้ากลุ่ม ปู่บอกว่าหากว่าพี่อยู่ในกลุ่ม มันจะทำให้เสียบรรยากาศ"

ยวี่จิ้นเหวิน ".........."

ตั้งแต่หย่าร้างกับหนานซ่ง การถูกครอบครัวปฏิเสธกลายเป็นเรื่องธรรมดาในชีวิตไปแล้ว แต่เขาไม่เคยคาดคิดเลยว่าลับหลังเขา พวกเขาจะสร้างกลุ่มลับและไม่คิดจะชวนเขาเข้าไปพูดคุยในกลุ่มนั้น

"แกมีวีแชทของหนานซ่งไหม?"

ขณะที่ยวี่จิ้นเหวินถามเขาก็ค้นพบโปรไฟล์ของหนานซ่งแล้วเรียบร้อย

โปรไฟล์ของเธอเป็นรูปการ์ตูนผู้หญิงก้มหน้ายิ้มและด้านหลังเป็นสวนกุหลาบกว้างไกลสุดลูกหูลูกตา

ยวี่จิ้นเหวินจำประโยคหนึ่งในหนังสือ Flying Bird Collection ได้ "เธอยิ้ม ไม่พูดอะไรกับฉันและฉันคิดว่าสำหรับสิ่งนี้ ฉันรอมานานแล้ว"

หัวใจสั่นไหวอย่างไม่มีเหตุผล

จากนั้นภายในโสตประสาทก็ได้ยินเสียงของยวี่เจ๋ออวี่ "มีแน่นอน ฉันเป็นคนตั้งกลุ่มขึ้นมา ถ้าฉันไม่มีวีแชทของพี่หนาน ฉันจะลากเธอเข้ากลุ่มได้ยังไงล่ะ..."

ขณะที่เขาพูด เขาหยุดและมองไปยังยวี่จิ้นเหวินด้วยแววตาซับซ้อน "พี่ใหญ่ พี่อย่าบอกฉันว่าพี่ไม่มีวีแชทพี่หนานนะ หรือว่าพี่หนานลบของพี่ทิ้งไปหรือบล็อกพี่ไปแล้ว?"

"......"

ไอ้เด็กคนนี้พูดย่ำแย่อีกเช่นเคย ภายในใจของเขารู้สึกเจ็บปวดไปทั้งใจ

ยวี่จิ้นเหวินไม่สนใจเขาอีกต่อไปและเอ่ยว่า "บัญชีนี้ของแก ฉันจะใช้ แกไปเปลี่ยนอันใหม่ซะ"

ยวี่เจ๋ออวี่ "?????"

เขาคัดค้าน แต่การคัดค้านของเขาไม่เป็นผล

ยวี่จิ้นเหวินลงชื่อเข้าใช้บัญชีวีแชทของยวี่เจ๋ออวี่ เขาลบผู้ติดต่อทั้งหมดทิ้งไปและเหลือไว้เพียงแค่หนานซ่งคนเดียว

หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก็ส่งข้อความไปหาเธอ

แม้ว่าจะเป็นเรื่องแปลกและน่าละอายที่ได้ส่งข้อความหาภรรยาเก่าจากการแอบอ้างบัญชีของน้องชาย แต่ในตอนนี้หนานซ่งไม่ยินยอมที่จะคุยกับเขา เขาสามารถติดต่อกับเธอได้โดยวิธีนี้เท่านั้น

หลังจากคุยกันสองสามประโยค เขาก็รู้สึกพอใจที่หนานซ่งไม่ได้เห็นถึงความผิดปกติใด แต่สิ่งที่ทำให้อารมณ์ของเขาซับซ้อนมากขึ้นคือท่าทีของหนานซ่งที่ปฏิบัติต่อครอบครัวของเขานั้นเป็นการดูแลคนของตัวเองได้อย่างสมบูรณ์แบบมากจริงๆ

ทันใดนั้นเขาก็เข้าใจในทันทีว่าทำไมทุกคนในครอบครัวถึงชอบและไว้ใจเธอมาก รวมถึงยังสนิทกับเธอมากกว่าเขา

หลังจากผ่านไปพักใหญ่ ยวี่จิ้นเหวินก็ค่อยๆพิมพ์ข้อความไปว่า "เปล่า แค่หวังว่าคุณจะดูแลตัวเองให้ดี"

หลังจากที่หนานซ่งทาครีมบนร่างกายของตนเองเสร็จ เธอก็ได้ยินเสียงแชทดังขึ้น เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา จ้องมองข้อความจากยวี่เจ๋ออวี่ที่ส่งมาจากนั้นเธอก็รู้สึกงุนงงอย่างไม่อาจอธิบายได้

เธอขมวดคิ้วและส่งข้อความกลับไปว่า "นายถูกแฮ็กหรือเปล่า?"

ยวี่จิ้นเหวิน "........"

หลังจากที่ใช้เวลามาทั้งวัน หนานซ่งก็รู้สึกง่วงเป็นอย่างมาก เธอไม่ได้คิดอะไรมากนัก ทันทีที่ขึ้นไปนอนบนเตียง หัวถึงหมอน เธอก็ผล็อยหลับไปทันที

ยวี่จิ้นเหวินกลับนอนไม่หลับตลอดทั้งคืน

เขากำลังนอนอยู่บนเตียง เขากำลังเปิดวิดีโอที่ยวี่ฟานยินส่งมาให้เขา วิดีโอการประชุมนานาชาติเหล่านี้เป็นสื่อภายในของสถาบันการแปล ไม่มีการส่งต่อไปยังที่อื่น ด้วยเหตุนี้ยวี่จิ้นเหวินจึงได้เห็นหนานซ่งที่เป็นอีกคน

“……” หนานซ่งหมดคำจะพูด ช่างเป็นพ่อที่ใจกว้างมาก

เธอเปิดลำโพง ดังนั้นคำพูดของซูรุ่ย ซูยินเองก็ได้ยินอย่างชัดเจน คุณหนูใหญ่ซูอยู่ในสภาวะกึ่งหลับกึ่งตื่น เธอลุกขึ้นยืนเหมือนศพ หันศีรษะแล้วตะโกนใส่โทรศัพท์——

"งั้นคุณก็มีใหม่ไปเลย ฉันจะรอดูว่าคุณจะสามารถกำเนิดเด็กสาวที่น่ารักน่าชังและชาญฉลาดเท่าฉันได้อีกหรือไม่? ระหว่างสถานะพ่อและลูกสาว ฉันต้องให้คำแนะนำคุณ"

ซูรุ่ย "อ่าห้ะ จะตั้งใจฟังด้วยความเคารพเลยล่ะ"

ซูยิน "คุณและหญิงเจ้าเล่ห์สามารถให้กำเนิดจิ้งจอกน้อยได้เท่านั้นแหละ หากคุณต้องการเปลี่ยนให้เหมยซูกลายเป็นถ้ำจิ้งจอก คุณก็คงต้องออกไปหว่านเมล็ดพืชในทุ่งแล้วล่ะ! ลาก่อน!"

เธอโมโหและกดตัดสายโทรศัพท์ไป

หนานซ่งมองซูยินที่โกรธมากจนต้องหนีออกจากบ้านและถามด้วยความสงสัย "พ่อของเธอหาแฟนสาวแบบไหนมากันแน่ สามารถทำให้เธอรังเกียจและรับไม่ได้มากขนาดนี้?"

"ทั้งน่าเกลียดและไร้ยางอาย แตกต่างจากคุณอาลิบลับ นายท่านซูแก่หงำเหงือก สายตาพร่ามัวไปเสียหมด ฉันไม่สนใจเขาแล้ว เขายินดีที่จะตกต่ำก็เชิญตกต่ำไปคนเดียวเถอะ!"

ซูยินดุด่าและได้สติอย่างสมบูรณ์ ทันทีที่เธอตื่นและได้สติ เธอก็รู้สึกหิว จากนั้นเธอก็เดินไปหาหนานซ่งและลงไปกินอาหารเช้าด้านล่าง

เมื่อลงมาถึงชั้นล่าง เธอคาดไม่ถึงเลยว่าจะมีผู้ชายนั่งอยู่ในห้องอาหาร เขากำลังกินแซนด์วิชและดื่มนม ท่าทางของเขาดูสบายๆเป็นธรรมชาติราวกับว่ากำลังอยู่บ้านของตนเอง

คนที่หน้าหนาขนาดนี้ ไม่ได้เชิญก็มาเองได้ นอกจากคุณชายน้อยฟู่ก็ไม่อาจเป็นคนอื่นได้อีกแล้ว

ซูยินกำลังงอแงอยู่กับหนานซ่งพลางพูดกล่าวหาว่าซูรุ่ยผู้เป็นพ่อของเธอนั้นเป็นคนผิด โดยไม่ทันระวังเธอเห็นชายร่างผอมหล่อเหลาในชุดกีฬาลำลองนั่งอยู่ในห้องอาหาร ดวงตากลมโตกระพริบทันทีและเสียงของเธอก็หยุดลง

เธอมองไปที่ฟู่ยวี่อย่างตั้งใจและทันใดนั้นเธอก็ดึงชายเสื้อของหนานซ่งพลางเอ่ยถาม "คุณอา คุณลุงสุดหล่อคนนี้คือแฟนของคุณอาเหรอ?"

ยังไม่ทันที่หนานซ่งจะตอบอะไร ดวงตาดอกพีชของฟู่ยวี่ก็ชำเลืองมองมา

"เด็กน้อย เรียกใครว่า'ลุง'?"