สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 221

หลังจากมีชีวิตผ่านมาสิบเจ็ดปี นี่เป็นครั้งแรกที่ซูยินเห็นคนหน้าตาดีเช่นนี้ เธออดไม่ได้ที่จะจ้องมอง

ดวงตากลมโตของเธอกระพริบและรีบเปลี่ยนคำพูดอย่างรวดเร็ว "พี่ชาย!"

ฟู่ยวี่เป็นสมาชิกที่อายุน้อยที่สุดของตระกูลฟู่ ไม่มีน้องชายและไม่มีน้องสาว อยู่ๆเขาก็โดนเด็กสาวตัวน้อยเรียกว่า พี่ชาย เขารู้สึกสบายใจอย่างบอกไม่ถูก หัวใจของเขาล่องลอยไม่อยู่กับเนื้อกับตัว

ดูเหมือนว่าเขายังคงดูหนุ่มอยู่สินะ

“ครับ~” เขาตอบด้วยน้ำเสียงที่ไพเราะ เมื่อนึกถึงคำว่า "คุณอา" ที่เด็กน้อยที่เรียกหนานซ่งเมื่อกี้ นัยน์ตาของเขาก็ดูหยอกล้อและเอ่ยถามหนานซ่ง "เด็กคนนี้ เป็นลูกชายพี่ชายคนไหนของเธอ?"

บางทีคนอื่นอาจจะยังไม่รู้ เพราะยวี่จิ้นเหวิน ฟู่ยวี่จึงรับรู้เรื่องพี่น้องทั้ง 5 คนของหนานซ่ง ไม่อาจปิดบังเขาไว้ได้

เมื่อได้ยินว่าชายรูปงามคนนี้รู้ถึงความลับของพี่ชายหลายคนของคุณอา ซูยินก็จำเขาได้ทันทีว่าเป็นคนสนิทของหนานซ่งและถามเธออย่างแปลกใจ "คุณอา คนนี้เป็นแฟนใหม่หรือว่าแฟนเก่าเหรอ?"

หนานซ่ง ".........."

เมื่อคุณอาได้สั่งสอนหลานก็ไม่เคยจะเอ็นดู หนานซ่งย่อตัวลงและเข้าหาซูยิน เธอยกมือขึ้นและตีก้นของเธอ "ยังจะพูดมั่วซั่วอีก เดี๋ยวจะส่งไปเรียนกฎของครอบครัว"

"ผิดไปแล้ว คุณอา ฉันผิดไปแล้ว!"

ซูยินผู้ที่ขี้ขลาดผู้ซึ่งคุ้นเคยกับการถูกพ่อกลั่นแกล้งมาตั้งแต่เด็ก รู้ดีถึงความจริงว่าคนฉลาดในเหตุการณ์ปัจจุบันควรทำตัวอย่างไร เมื่อได้รับการตักเตือนก็จะทำตามอย่างแน่นอน "อย่าให้ฉันต้องสอนในที่สาธารณะ มันจะน่าอายมาก~"

หนานซ่งจ้องมองเธอและเอ่ยตักเตือน จากนั้นก็ปล่อยเธอ ซูยินจับก้นน้อยๆของเธอไว้และลุกขึ้นยืนพร้อมกับมุ่ยปากอย่างไม่พอใจ

เธอมองไปด้านอื่น เธอเห็นว่ามุมปากของฟู่ยวี่กำลังยิ้ม

คนคนนี้ทำไมถึงยิ้มบนความทุกข์ของคนอื่น?

แต่ว่าเมื่อเขายิ้ม เขาดูหล่อมากเว่อร์!

ซูยินอดใจไม่ได้ เธอยื่นมือออกไปและสัมผัสลักยิ้มบนใบหน้าของฟู่ยวี่พร้อมกับเอ่ยถามอย่างงุนงง "บนหน้าคุณ ทำไมถึงมีหลุม?"

“……” เส้นเลือดบนหน้าผากของฟู่ยวี่กระตุก ในขณะนั้นมันก็กลายเป็นคำว่า "สมองของคุณมีหลุม" เขาเกือบจะตอบเธอกลับไปว่า "เธอน่ะสิมีหลุม!"

เขาเลิกคิ้วขึ้นและดึงมือของเธอออก “อย่าแหย่อย่างสุ่มสี่สุ่มห้า อันนี้เรียกว่าลักยิ้ม คนปกติทั่วไปก็อยากมี แต่ว่าก็ไม่ค่อยมีกัน”

หนานซ่ง : กับผีน่ะสิ

ซูยินสรรเสริญเยินยอเป็นอย่างมาก "ว้าว สุดยอดไปเลย"

หนานซ่ง "......." เด็กคนนี้พนักงานเคาน์เตอร์หรือเปล่านะ ยกยอเก่งเชียว

ฟูยวี่รู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่งที่ได้รับคำชม เขาเลิกคิ้วขึ้น "นั่นก็แน่อยู่แล้ว"

หนานซ่งขี้เกียจเกินกว่าจะสนใจคนทั้งสองนี้ เธอนั่งทานอาหารเช้า ไม่นานนักหนานหลินก็ลงมาและเห็นฟู่ยวี่จากนั้นเอ่ยทักทายอย่างสุภาพ "คุณชายน้อยมาแล้วเหรอ อรุณสวัสดิ์"

ฟู่ยวี่พยักหน้า "อรุณสวัสดิ์"

ม้ากลุ่มหนึ่งมาถึงสนามแข่งม้าเป่ยเจียว ฟู่ยวี่ได้นัดหนานซ่งไปดูด้วยกัน ไม่เช่นนั้นในวันนี้เขาคงไม่ได้เดินเข้ามานั่งภายในบ้านตระกูลหนานหรอก นั่งอยู่ราวกับว่าเป็นคุณลุงสองอย่างไรอย่างนั้น

มือของซูยินกำลังถือขนมปังอยู่ ใบหน้าเล็กๆที่นุ่มนิ่มนั้นจ้องมองฟู่ยวี่ "คุณชายน้อย? ทำไมคุณถึงชื่อนั้นล่ะ?"

ฟู่ยวี่จ้องมองไปยังแก้มที่กำลังป่องของซูยิน เขาคันไม้คันมืออยากจะหยิกแก้มเล็กๆของเธอ ดวงตาของลูกพีชของเขาเปล่งประกายด้วยวิบวับอย่างอ่อนโยน "เด็กน้อย คุณชายน้อยอย่างฉันมีชื่อว่าฟู่ยวี่ คำว่ายวี่อ่ะ รู้จักไหม ยวี่"

"????"

ซูยินทำหน้านิ่งๆแต่ก็น่ารัก จากนั้นเธอมองไปทางหนานหลิน "คุณอาหลิน เขากำลังว่าฉันไม่มีความรู้หรือเปล่า?"

หนานหลินอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ เธอเขียนคำว่า "ยวี่" ลงบนโต๊ะด้วยน้ำ "คำนี้ เธอรู้จักไหม?"

“รู้จัก” ซูยินพยักหน้า "นี่ไม่ใช่คำว่า อี้ เหรอ?"

ฟู่ยวี่เกือบจะพ่นนมออกมาจากปาก

เธอคิดว่าเมื่อเขาหัวเราะอย่างนี้ เขาเป็นเหมือนกับพระอาทิตย์ ช่างส่องประกายจริงๆ

ฟู่ยวี่หัวเราะเป็นเวลานาน อีกนิดเขาเกือบจะถูกตบติดกำแพง จากนั้นเขาก็หยุดลงและเก็บอาการ

เมื่อมองดูซูยินผู้มีมารยาทนั่งกินซาลาเปาครีมอย่างเป็นเด็กดี เขายิ้มและถามหนานซ่ง "เธอไปเจอเด็กแสบแบบนี้จากที่ไหนกันแน่ ฉันไม่เคยได้ยินว่าพี่ๆของเธอแต่งงานแล้วเลย เด็กคนนี้ก็โตแล้วด้วย"

หนานซ่งตอบเบาๆว่า "พี่บุญธรรม"

"เธอยังมีพี่น้องบุญธรรม?" ฟู่ยวี่โพล่งออกมาและเอ่ยถามอย่างระแวดระวัง "เป็นพี่น้องที่เล่นกันรู้สึกดีกันมาตั้งแต่เด็ก? อะไรเนี่ย โอ้ เขาแต่งงานมีลูกแล้วหรือ"

ความเกลียดชังจะพูดว่าหายก็ได้หายไปแล้ว

ความตกใจนี้ทำซูยินผงะและส่ายหน้า "พ่อฉันยังไม่แต่งงาน ฉันเป็นเรื่องเหนือความคาดคิดในชีวิตของเขา เขามีฉันตั้งแต่เขาอายุยี่สิบสอง ถ้าเป็นตอนนี้ก็อายุมากกว่าคุณนิดหน่อย"

ฟู่ยวี่ "....พ่อเธอมีเธอตอนอายุ20กว่า? เมื่ออายุถึงเกณฑ์กฎหมายแล้วก็แต่งงานเลย?"

"อ่าห้ะ เขาโตไวน่ะ เขารีบกลับมาสู่ขอแม่ที่บ้าน จากนั้นแม่ของฉันก็จากโลกนี้ไป เธอป่วยและเสียชีวิตไป เขาก็เลี้ยงฉันมาเพียงลำพัง"

เมื่อซูยินพูดถึงสิ่งเหล่านี้ น้ำเสียงของเธอก็เบาลงและเอ่ยอย่างตรงไปตรงมา

"ที่แท้ก็เป็นเด็กน้อยที่ไม่มีแม่" หาได้ยากที่ฟู่ยวี่จะเห็นอกเห็นใจ "ขาดแม่ไปตั้งแต่เด็ก เธอช่างน่าสงสาร"

ซูยินส่ายหน้า จ้องไปที่ดวงตาคู่โต "ไม่น่าสงสาร ถึงแม้ฉันจะไม่มีแม่ แต่ฉันก็มีคุณอา แล้วก็ยังมีคุณลุงและรุ่นพี่ที่รักฉันมากมาย ฉันน่ะเป็นคนที่น่าเอ็นดูและเป็นที่รักของทุกคน!"

เธอตบหน้าอกที่ยังไม่ได้พัฒนาของเธอด้วยใบหน้าที่หยิ่งผยองและความไร้เดียงสาของเธอ

"..."

ฟู่ยวี่ไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรต่อไป เขาอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมาอีกครั้ง