สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 237

“ไฮ สวัสดีพี่ฟาไฉ!”

ซูยินวิ่งไปพร้อมกับกระเป๋านักเรียนบนหลัง ดึงกระดาษทิชชูสองสามชิ้นแล้วเช็ดปากของฟู่ยวี่ “แปลกใจมากเลยหรือที่เห็นฉัน?”

ฟู่ยวี่: "..."

นี่เป็นเรื่องแปลกใจสำหรับฉันหรือ? เป็นเรื่องน่ากลัวมากกว่า?

เขาตกใจและจ้องไปที่ซูยิน "เธอ ทำไมเธอถึงวิ่งมาถึงที่นี่?"

“แน่นอน ฉันมาหาคุณ”

ซูยินกำลังพูด แต่ดวงตาของเธอหันไปที่โต๊ะอาหารค่ำ เธอหิวและน้ำลายไหลอย่างเมามัน "พี่ชาย ฉันหิวมาก ขออะไรกินหน่อยได้ไหม"

ดวงตาที่ใสกระจ่างและว่องไวของเธอมองที่ฟู่ยวี่อย่างกระตือรือร้น

ฟู่ยวี่ไม่สามารถทนต่อการจ้องมองของเด็กสาวตัวเล็ก ๆ และหยิบเสี่ยวหลงเปาให้เธอทันที "กินซะ"

"ขอบคุณค่ะ."

ซูยินสุภาพมาก วางกระเป๋านักเรียนลง นั่งตรงข้ามเขา หยิบตะเกียบและกิน

แม้ว่าการกระทำจะดูกระตือรือร้นและดูหิวมาก แต่ก็ไม่ได้น่าเกลียดตอนกิน ด้วยการกัดเล็กน้อย จนแก้มของเขาโปนเหมือนกระรอกตัวน้อย

คนใช้เช็ดทำความสะอาดโจ๊กที่ฟู่ยวี่พ่นไปทั่วพื้น เมื่อเห็นความน่ารักของเด็กสาวตัวเล็ก ๆ ก็อดไม่ได้ที่จะนำขนมจำนวนมากจากครัวมาให้

ซูยินเป็นคนสุภาพมากในการติดต่อกับผู้คน ไม่ว่าใครจะนำอาหารอร่อยๆ มาให้เธอ เธอก็ยอมรับ แล้วก็ขอบคุณอย่างเชื่อฟัง และยังชมคนอื่นๆ อีกด้วยว่า "พี่สาว คุณใจดีมากเลย" "คุณพี่สาว คุณทั้งสวยและดี"...

คำพูดที่เฉียบแหลมและคำพูดหวานๆ ได้เบ่งบานหัวใจของผู้คนในบ้าน

ฟู่ยวี่มองไปจานที่ซูยินทานด้วยใบหน้าที่ตกใจ อดไม่ได้ที่จะพูดว่า "คุณกินเก่งจริงๆ"

ซูยินมั่นใจ "ฉันกำลังเติบโต แน่นอน ฉันกินได้"

จากนั้นก็พูดต่อว่า: "ร่างกายของฉันมันดีมากเพราะฉันกินอย่างไรก็ไม่อ้วน"

"..."

ถัดจากหญิงสาวกลุ่มหนึ่งที่พยายามอย่างหนักที่จะควบคุมอาหารและดื่มแต่น้ำ พวกเขากังวลอย่างอธิบายไม่ถูกและหลั่งน้ำตา

ในฐานะเพื่อนของผู้หญิงฟู่ยวี่ต้องพูดอะไรกับหญิงสาวตัวเล็ก ว่า "อย่าพูดอะไรแบบนี้อีก มันจะเป็นการทำร้ายคนอื่นรู้ไหม"

ซูยินดูไม่รู้ "ทำไม?"

“เพราะว่า...” ฟู่ยวี่ไม่รู้จะอธิบายให้เธอฟังอย่างไร เห็นได้ชัดว่าวงจรสมองของเด็กสาวคนนี้ต่างจากคนปกติ เขาแค่พูดว่า “เพราะไม่ใช่ทุกคนจะเป็นเหมือนเธอ ที่มีร่างกายที่ดี”

ซูยินพยักหน้าอย่างครุ่นคิด “เข้าใจแล้ว พี่ฟาไฉ ฉันจะฟังคุณ”

จู่ ๆ ฟู่ยวี่รู้สึกว่าเขาก็ยอดเยี่ยมเช่นกัน ดังนั้นเขาจึงยกริมฝีปากขึ้นและยิ้ม “เด็กดี”

เด็กยังค่อนข้างเชื่อฟัง

เขาผลักนมไปที่ซูยิน แต่ซูยินส่ายหัวและปฏิเสธ “พี่ชาย ฉันไม่ดื่มนม”

“ทำไม” ฟู่ยวี่พูดอย่างขมขื่น “เด็ก ๆ ดื่มนมมากๆ จะได้สูงขึ้น”

ซูยินกล่าวว่า “ฉันไม่ได้เตี้ย ตอนนี้ฉันเหมาะกับคุณแล้ว”

ฟู่ยวี่: "..."

เขาจะพูดอะไรได้?

ทำได้แค่เปลี่ยนเรื่อง "ทำไม...เธอถึงไม่ชอบดื่มนม"

“ไม่มีเหตุผล คุณอาไม่ชอบดื่มและฉันไม่ชอบดื่ม เธอคิดว่านมมีกลิ่นของรองเท้าหนัง?” ซูยินขมวดคิ้ว

ฟู่ยวี่: "..."

เขาไม่รู้สึกอะไร เพราะเขาได้รับคำสั่งให้ดื่มนมสองลิตรทุกวันตั้งแต่ยังเป็นเด็ก

อาหลานสองคนนี้เป็นคนประหลาด?

เป็นหัวข้อที่ไปต่อไม่ได้

ฟู่ยวี่มองดูเด็กน้อยด้วยสายตาที่ยิ้มแย้ม และถามอย่างไม่มั่นใจ "พ่อและอาของคุณรู้ว่าไหมว่าคุณมาที่เมืองเป่ย"

ซูยินหลับตาลงอย่างเงียบงันและพูดอย่างคลุมเครือ “น่าจะรู้”

จู่ ๆ ฟู่ยวี่ก็มีลางสังหรณ์ที่ไม่ดีและบังคับความสงบของเขา "น่าจะรู้หมายความว่าอย่างไร รู้หรือไม่รู้"

ยวี่จิ้นเหวินขมวดคิ้ว "คุณบอกว่าใครไปที่คฤหาสน์ยวี่?"

เหอจ้าวกล่าว “หลานสาวตัวน้อยของประธานหนานหรือเป็นคุณหนูเล็กของเหมยซู และคนที่ส่ง 'หมออัจฉริยะตัวน้อย' ไปหาซูยิน”

“เขาตามฟู่ยวี่ไปที่เมืองเป่ยหรือ” ยวี่จิ้นเหวินเหลือเชื่อ

เหอจ้าวยิ้ม “ใช่”

เขาพูดอีกครั้ง: "คุณชายต้องการให้คุณกลับไปช่วยเขา ประธานหนาน, หมอซู และ คุณไป๋ชี ได้นำผู้เฒ่าหนานมาเครื่องบินส่วนตัวและพวกเขาจะลงจอดที่สนามบิน เมืองเป่ย ในไม่ช้า"

ยวี่จิ้นเหวินลืมตาขึ้น ดวงตาของเขาค่อยๆ สว่างขึ้น "คุณพูดว่า หนานซ่งก็อยู่ที่นั่นด้วยเหรอ?"

เหอจ้าวพยักหน้า “ใช่!”

“แล้วคุณยังรออะไรอยู่”

ยวี่จิ้นเหวินลุกขึ้นและเดินออกไป "ขึ้นรถแล้วไปสนามบิน!"

เหอจ้าวไล่ตามเขา “แต่วันนี้ตอนเที่ยงยังมีนัด…”

“ยกเลิก” ยวี่จิ้นเหวิน ไม่หันกลับมามอง

เหอจ้าว: "...ได้"

รู้ว่าผลที่ตามมาจะเป็นแบบนี้

นั่งบนเครื่องบิน มองดูทิวทัศน์ที่คุ้นเคยมากขึ้นเรื่อยๆ การแสดงออกของหนานซ่งที่ตกตะลึง

แน่นอน ครั้งสุดท้ายที่มาที่เมืองเป่ยคือเมื่อ 2 เดือนที่แล้ว ทำไมชีวิตก่อนหน้านี้จึงยาวนานนัก?

ครั้งสุดท้ายที่เธอจากไป เธอคิดว่าจะไม่มีวันก้าวเข้ามาในเมืองนี้อีก

เธอกลับมาอีกครั้งโดยไม่คาดคิด

สิ่งที่ไม่คาดคิดมากกว่านั้นคือเมื่อเธอก้าวลงจากเครื่องบิน เธอเห็น ยวี่จิ้นเหวินยืนอยู่กลางสายลม

ดูเหมือนเขาจะยืนอยู่ตรงนี้เพื่อรอเธอมาแสนนาน