สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 238

ขณะที่เงยหน้ามองยวี่จิ้นเหวิน สมองหนานซ่งก็เหม่อลอยเพราะถูกลมหนาวพัด

ขณะที่เหม่อลอย ทันใดนั้นเธอก็นึกถึงช่วงเวลาหลังจากที่เขาหายจากอัมพาตครึ่งซีกสูง ประธานยวี่ที่กลับไปทำงานที่บริษัทยวี่กรุ๊ปอีกครั้งนั้นยุ่งมาก บินไปทุกที่ ทุกครั้งที่เครื่องบินลงจอด ไม่ว่าจะดึกแค่ไหน เธอก็จะไปรับเขาที่สนามบิน

กังวลว่าร่างกายของเขาที่เพิ่งฟื้นตัวจะประคองไม่ไหว และกังวลว่าสภาพจิตใจของเขาไม่สามารถปรับตัวกับการทำงานที่มีความจริงจังมากขนาดนี้

อย่างไรก็ตามความกังวลของเธอ ยวี่จิ้นเหวินไม่สามารถเข้าใจได้ และไม่ยินยอมที่จะให้เธอมารับเขาที่สนามบิน

ต่อมาเธอจึงทำได้แค่รออยู่ที่บ้าน

ตอนนั้นมีซีรี่ส์เรื่องกงโต้วออกอากาศทางโทรทัศน์ ไม่ว่าจะเปลี่ยนไปช่องไหนก็เห็น และเธอนั่งในห้องรับแขก ดูนักแสดงพูดออกมาทั้งน้ำตา “เธอเคยลองลิ้มรสชาติรอคอยตั้งแต่มืดถึงเช้าหรือยัง?”

ไม่รู้ว่าการแสดงของนักแสดงนั้นทำให้อินมาก บทละครก็แทงใจเหลือเกิน เธอที่ดูโทรทัศน์อยู่ น้ำตาไหลเต็มใบหน้าอย่างอธิบายไม่ถูก

หลังจากพ่อแม่ตัวเองเสียชีวิตไป นั่นคือครั้งแรกที่หนานซ่งน้ำตาไหล

อาจจะเพราะในตอนนั้น เธอรู้สึกว่าการแต่งงานแค่ในนามของเธอมันเศร้ากว่าซีรี่ส์ดราม่าเสียอีก

นางสนมที่ไม่เป็นที่โปรดปรานในฮาเร็ม จักรพรรดิก็ยังไปเยี่ยมบ้างเป็นครั้งคราว แต่คุณนายในตระกูลร่ำรวยที่มีชีวิตในยุคปัจจุบันอย่างเธอคนนี้ ยังใช้ชีวิตสู้นางสนมในยุคศักดินาไม่ได้เลยจริงๆ

เธอในตอนนั้น เคยคิดว่าสักวันหนึ่งยวี่จิ้นเหวินจะหย่ากับเธอ

แต่ไม่คิดเลยว่า หลังจากหย่ากันแล้ว กลายเป็นเขาที่มารับเธอที่สนามบิน

ความแตกต่างคือ จากคุณนายยวี่ที่ทั้งหัวใจมีแค่ผู้ชาย เธอกลายเป็นคุณหนูใหญ่ตระกูลหนานที่ทำทุกอย่างเพื่ออาชีพ แค่ต้องการหาเงินเท่านั้น

น่าหัวเราะมาก

ขณะที่เหม่อลอยช่วงสั้นๆ ยวี่จิ้นเหวินก็ก้าวเท้าเดินมาหาเธอแล้ว น้ำเสียงเป็นธรรมชาติและคุ้นเคยมาก “มาแล้วเหรอ?”

ซูรุ่ยกับไป๋ลู่ยวี๋ตามหลังหนานซ่ง กลายเป็นยืนข้างๆ เธออย่างเงียบๆ มองยวี่จิ้นเหวินอย่างเย็นชา แต่ละดวงตาเย็นชากว่าอีกดวง ราวกับเป็นสองนักบุญผู้ยิ่งใหญ่

เทียบกับท่าทางเย็นชาของพวกเขา การแสดงออกของหนานซ่งเหมาะสมกว่ามาก ยื่นมือไปทางยวี่จิ้นเหวิน “ประธานยวี่ ไม่เจอกันนานเลยนะคะ”

การแสดงออกของยวี่จิ้นเหวินแข็งทื่อ สีหน้าชะงักเล็กน้อย

ไม่เจอกันแค่ไม่กี่วัน ทำไมท่าทีที่เธอมีต่อเขามันยิ่งเกรงใจขึ้น เย็นชาขึ้นเรื่อยๆ?

ไม่สามารถปล่อยให้มือเธอลอยกลางอากาศได้ ยวี่จิ้นเหวินยื่นมือออกไป และจับมือเธอสักพัก ก่อนเรียกขึ้นเบาๆ “ประธานหนาน”

จับมือกันสั้นๆ หนานซ่งก็ชักมือกลับไป จากนั้นก็แนะนำกับเขา “คุณชายเจ็ดตระกูลไป๋ ประธานยวี่รู้จักแล้ว ท่านนี้คือหมอซูรุ่ยแห่งเหมยซู ครั้งนี้มาเมืองเป่ยเพราะเรื่องส่วนตัว”

ยวี่จิ้นเหวินพยักหน้ากับไป๋ลู่ยวี๋เล็กน้อย แล้วยื่นมือไปจับซูรุ่ยอีกครั้ง “หมอซู ยินดีที่ได้พบคุณ”

ซูรุ่ยวางมือข้างลำตัว ไม่คิดจะยื่นมือออกไป

แค่พูดขึ้นเรียบๆ “ฉันเคยเจอคุณแล้ว ตอนนั้นคุณยังใช้ไม้ค้ำอยู่ เสี่ยวซ่งตามหลังคุณ มองอย่างประหม่า เตรียมประคองคุณทุกเมื่อ ดูเหมือนตอนนี้คุณจะหายสมบูรณ์แล้ว”

ยวี่จิ้นเหวินหันศีรษะไปมองเธอ “เสี่ยวซ่ง อย่าเกรงใจกับฉันแบบนี้”

หนานซ่งก็ยังพูดสุภาพ เริ่มคุยเรื่องฟาร์มม้า คราวก่อนยวี่จิ้นเหวินไม่ได้ไปฟาร์มม้า เธอกับฟู่ยวี่เป็นคนกำหนดเรื่องราว แผนการเปิดธุรกิจเบื้องต้นอยู่ในเทศกาลวันวาเลนไทน์ เป็นการเริ่มต้นที่ดี

ยวี่จิ้นเหวินพยักหน้าเรียบๆ “วันวาเลนไทน์ ดีมาก ฉันไม่มีปัญหา”

“งั้นก็ตกลงตามนี้”

จากนั้นก็ไม่มีอะไรจะพูดกันอีก

พูดถึงวันวาเลนไทน์ ยวี่จิ้นเหวินก็ค่อนข้างสั่นระริก

เขาไม่อ่อนไหวกับวันเทศกาลแบบนี้ ทุกปีจำได้แค่วันไหว้พระจันทร์ และวันตรุษจีน เพราะผู้อาวุโสสองท่านในตระกูลยวี่ให้ความสำคัญกับสองวันนี้ ไม่ว่าจะยุ่งแค่ไหน ก็ขอร้องให้กลับบ้าน มาอยู่กับพร้อมหน้าพร้อมตาในครอบครัว

ในความทรงจำ เขาแต่งงานกับหนานซ่งมาสามปี ไม่เคยฉลองวันวาเลนไทน์ด้วยกันเลย แต่เขาจำได้รางๆ ว่า ทุกปีเมื่อถึงวันวาเลนไทน์ ในบ้านจะมีดอกกุหลาบสีเหลืองเพิ่มมาหนึ่งช่อ

ไม่ใช่ดอกกุหลาบแดง แต่เป็นดอกกุหลาบเหลือง ปักอยู่ในแจกัน ทุกกลีบดอก ทุกใบบานอย่างพอดิบพอดี

หยดน้ำค้างอยู่ด้านบน ทุกหยดล้วนสดใสพร่างพราว

แม้แต่คนที่ไม่ค่อยเข้าใจดอกไม้ ไม่ค่อยชอบดอกไม้ ก็รู้สึกว่ามันสวย

เขาคิดว่าหนานซ่งตัดแต่งให้ตัวเอง