สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 243

บ้านของหนานซ่ง ไม่ไกลจากคฤหาสน์ตระกูลยวี่มากนัก

ห่างออกไปเพียงสองตึก

เขตชุมชนลู่หมิง เป็นย่านเก่าแก่ของเมืองเป่ย และเป็นย่านที่อยู่อาศัยของคนรวย สภาพแวดล้อมเงียบสงบเป็นส่วนตัว มีห้องสมุดอยู่ในย่านนั้น มีการรักษาความปลอดภัยสาธารณะอยู่ด้านนอก และยังเป็นแหล่งขายของโบราณที่ใหญ่ที่สุดในเมืองเป่ย ทำเลที่ตั้งดีมาก . .

ไป๋ลู่ยวี๋ไม่ได้มาที่นี่เป็นครั้งแรก บ้านนี้ถูกซื้อโดยใช้ชื่อของเขา ตอนที่ต้องชำระเงิน พี่ใหญ่ก็โอนเงินซื้อให้โดยตรง

ไม่ต้องผ่อน ไม่ต้องกู้ ซื้อสด

บ้านนี้หนานซ่งเป็นคนเลือก ซื้อในชื่อของไป๋ลู่ยวี๋ จ่ายเงินโดยลั่วจวินหัง

ดังนั้น ยวี่จิ้นเหวินจึงไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้

สิ่งที่หนานซ่งพูดกับยวี่จิ้นเหวิน เกือบทำให้เขาใจสลาย

ว่ากันว่าบ้านคือที่กำบังจากลม ในช่วงเวลาสามปีที่อยู่เมืองเป่ย หนานซ่งมีบ้านที่กลับไม่ได้ จึงจำเป็นต้องหาบ้านเป็นที่กำบังลมและฝน

ปีแรกที่แต่งงานกับยวี่จิ้นเหวิน เป็นช่วงเวลาที่ยากลำบากที่สุด

ขณะนั้นสภาพร่างกายของยวี่จิ้นเหวินแย่มาก เพิ่งผ่าตัดประกอบเสร็จกำลังพักฟื้น สำหรับเจ้าหน้าที่ตำรวจพิเศษที่สามารถปีนข้ามกำแพงได้มาก่อน ตอนนี้ชีวิตนอนติดเตียง ไม่สามารถดูแลตัวเองได้ ราวกับตายทั้งเป็น

เขามีบุคลิกที่แข็งกระด้าง ไม่ร้องไห้เหมือนผู้หญิง เขาไม่พูดไม่จาเป็นเวลาหลายวัน คนอื่นๆกลัวที่จะกระตุ้นอารมณ์ของเขา ไม่กล้ารบกวนเขา บรรยากาศในห้องเคร่งขรึม

หนานซ่งเป็นคนดูแลเขา ต่อมากลายเป็นภรรยา ช่วงเวลานั้น เป็นช่วงเวลาที่เธอใกล้ชิดเขามากที่สุด

และเป็นช่วงเวลาที่ได้รับอารมณ์ของเขามากที่สุด

อารมณ์ของเขาแผ่ซ่านไปถึงเธอ ในตอนนั้น เธอยังไม่หายจากอาการโศกเศร้าที่เสียพ่อแม่ไป ครอบครัวล่มสลาย แต่เธอไม่เคยเอาพลังลบให้เขา เธอมีอารมณ์มากมาย แต่ไม่มีที่ระบาย เป็นอะไรที่อึดอัดมาก

ปีนั้นเป็นปีที่มืดมนสำหรับยวี่จิ้นเหวิน แล้วสำหรับหนานซ่งล่ะ?

ห้อง 1107 อาคาร 2 เขตชุมชนลู่หมิง 11 เป็นที่ที่เธอสามารถพักผ่อนหย่อนใจได้

หลังจากออกจากเมืองเป่ยเพียงสองเดือน สภาพแวดล้อมไม่ได้เปลี่ยนแปลงไปมากนัก

บ้านหลังนี้เป็นมือสอง เจ้าของเก่าเป็นนักออกแบบที่มีชื่อเสียง ดังนั้น ทุกด้านของบ้านจึงถูกตกแต่งอย่างมีสไตล์ หนานซ่งชอบห้องนี้มาก จึงไม่ได้เปลี่ยนแปลงหรือตกแต่งอะไรเพิ่มมากนัก

เธอจ้างแม่บ้านทำความสะอาดมาทำความสะอาดอาทิตย์ละครั้ง ดังนั้น ห้องของเธอจึงสะอาดสะอ้าน และเป็นระเบียบเรียบร้อย ทำให้คนเห็นสบายตา

“คุณอา นี่คือบ้านของอาเหรอ? สวยจัง”

มือของซูยินยังคงมัดอยู่ข้างหลัง เธอเดินไปที่หน้าต่างและมองดูน้ำทะเลสีฟ้าของทะเลสาบ และยังมีสวนเล็กๆที่สวยงาม รู้สึกสดชื่นมาก

“อย่ามัวเพลิดเพลินกับทิวทัศน์ ตามฉันมา”

หนานซ่งให้ไป๋ลู่ยวี๋ไปพักผ่อนและพาซูยินไปที่ห้องนอน

ทันทีที่เขาเข้ามา ซูยินหันไปหาหนานซ่งและขอร้อง “คุณอา ช่วยแก้มัดให้หน่อย”

หนานซ่งถามเบาๆ : "จะหนีอีกไหม?”

“ไม่หนีแล้ว” ซูยินพูดอย่างสำนึกผิด “ให้ตายก็ไม่หนีอีก”

หนานซ่งพูดอย่างเย็นชา: "ถ้าหนีอีก ก็จะตีจนก้นลายเลย”

...

หนานซ่งทิ้งรถไว้ให้ซูรุ่ยหนึ่งคัน และให้ผู้ช่วยหลู่เหิงอยู่รอเขา

หลังจากคุยกับฟู่ยวี่เสร็จ ซูรุ่ยก็ขับรถออกไป

ยวี่จิ้นเหวินให้คนติดตามไป ดูว่าหนานซ่งอาศัยอยู่ที่ไหน

เธอแอบซื้อบ้านในเมืองเป่ย ยวี่จิ้นเหวินไม่เคยรู้เรื่องนี้มาก่อน แต่สิ่งที่เธอพูด มันเจาะลึกเข้าไปในหัวใจของเขา

- สถานที่พักผ่อนของตัวเอง เพราะอารมณ์นิสัยของเขาแย่มาก

ยวี่จิ้นเหวินรู้สึกเหมือนกับว่าหัวใจกำลังแตกสลาย เขาตื่นตระหนกจนแทบหายใจไม่ออก

ตอนนั้นเขา "แย่" ขนาดไหนกัน ถึงทำให้เธอรู้สึกหดหู่จนต้องหนีไป "บ้าน" อื่นเพื่อพักผ่อน?

*

"ผั๊วะ!"

ถั่วพิสตาชิโอสองถุงถูกวางลงบนโต๊ะหิน เสียงดังฟังชัด

ยวี่จิ้นเหวินที่เพิ่งเปิดขวดไวน์ มองฟู่ยวี่หยิบ "กับแกล้ม"ออกมาสองถุง ขมวดคิ้วและถามว่า "เอาถั่วพิสตาชิโอมาจากไหน?"

ฟู่ยวี่นั่งบนม้านั่งหิน เทไวน์ลงในแก้วแล้วพูดว่า: "เด็กทำกระเป๋าตกไว้ ฉันเอาออกมาจากกระเป๋าของเธอ แถมเธอยังซ่อนมันไว้อีก”

ยวี่จิ้นเหวินขมวดคิ้ว "ทำไมแกถึงค้นกระเป๋าของเด็ก? มีมารยาทหรือเปล่า?”

“ฉันไม่เคยมีคุณสมบัติผู้ดี แกไม่รู้เหรอ”

ฟู่ยวี่แกะถั่วพิสตาชิโอ ปอกเปลือกแล้วกรอกเข้าไปในปากของเขาด้วยท่าทางเกียจคร้านและร่องรอยความเหนื่อยล้า “อย่างไรก็ตาม วันนี้คุณชายไป๋ชีบอกว่าจะให้ฉันสองถุง สองถุงนี้ก็ถือว่าเขาให้ฉันแล้วกัน”

เขาหยิบหนึ่งกำมือยื่นให้ยวี่จิ้นเหวิน "ไม่กินเหรอ?”

ยวี่จิ้นเหวินส่ายหัว "ระวังอาหารไม่ย่อย"

ฟู่ยวี่พ่นเสียงเบาๆ "ไอ่เจ้าสิ่งนี้ไม่ต่างจากถั่วลิสง จะย่อยยากได้ยังไง มา แด่ความสัมพันธ์เพื่อนรักเพื่อนตายของเรา ชนแก้ว!”

ยวี่จิ้นเหวินถูกบังคับให้ชนแก้วกับเขาด้วยท่าทางรังเกียจ "ใครคือเพื่อนรักเพื่อนตายของแก”

"หรือว่าไม่ใช่?”

ฟู่ยวี่ดื่มไวน์ แล้วพูดว่า: "ผู้หญิงตระกูลหนาน ยุ่งไม่ได้จริงๆ ไม่งั้นจะมีปัญหาตามมามากมาย แค่กลุ่มพี่ๆของพวกเธอก็แทบจะรับมือไม่ไหว”

ยวี่จิ้นเหวินเหลือบมองเขาอย่างแผ่วเบา "ไม่ใช่เรา สำหรับฉันเป็นกลุ่มพี่ๆ สำหรับแก...เป็นกลุ่มพ่อตาไม่ใช่เหรอ?”

"พัฟ --" ไวน์ที่ฟู่ยวี่เพิ่งดื่มเข้าไป ก็พ่นออกมา ทำให้เขาเกือบสำลักตาย

พ่อตาบ้าอะไร!!!